Zalesianie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zalesianie – proces wprowadzania lasu na powierzchnie inne niż leśne, na przykład na nieużytki porolne, wydmy, bagna, torfowiska oraz powierzchnie zdegradowane działalnością człowieka (hałdy kopalniane, odkrywki) w celu przywrócenia im naturalnych warunków panujących w kompleksie bioekologicznym.

Przed zalesieniem, niektóre rodzaje powierzchni wymagają wykonania wstępnych zabiegów agrotechnicznych.

Proponowano, aby za pomocą zalesiania walczyć z globalnym ociepleniem, jako że lasy pochłaniają dwutlenek węgla. Jednak symulacje opublikowane w Nature Geoscience wskazują, że nawet gdyby zalesić wszystkie ziemie uprawne do 2050, to udałoby się obniżyć temperaturę o 0,45 °C^[1].

Zalesianie jest bardzo ważnym procesem. Drzewa są bowiem producentami tlenu i pochłaniają szkodliwy dwutlenek węgla. Ponadto stanowią miejsce życia wielu organizmów żywych.

• odnowienie lasu
• zadrzewienie
• zadrzewienia śródpolne
• wylesianie

Zobacz multimedia związane z tematem: Zalesianie

• Mała encyklopedia leśna, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, s. 603, Warszawa 1991, ISBN 83-01-08938-5.