Zamknięte osiedle – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zamknięte osiedle – forma osiedla, które jest poprzez ogrodzenia zamknięte dla osób spoza niego. Osiedla zamknięte zwykle składają się z małych ulic i obejmują różne wspólne udogodnienia. W przypadku mniejszych osiedli, udogodnienia te mogą obejmować tylko park lub inny wspólny obszar osiedla. Jednym z powodów tworzenia zamkniętych osiedli jest ochrona właścicieli tamtejszych mieszkań lub domów przed wandalami i innymi rodzajami przestępczości ulicznej.

Zamknięte osiedla oferują usługi dozorcy, który strzeże osiedla, lecz oprócz tego, mogą istnieć inne udogodnienia. Zależą one od wielu czynników, między innymi położenia geograficznego i struktury osiedla.

Udogodnienia zależą również od rodzaju osiedla. Na przykład wspólnoty domów jednorodzinnych mogą nie mieć wspólnego basenu, ponieważ indywidualni właściciele domów mogą budować własne prywatne baseny. Z drugiej strony na terenie kondominium może istnieć wspólny osiedlowy basen, ponieważ poszczególni mieszkańcy nie mają możliwości tworzenia własnych basenów.

Typowe oferowane udogodnienia mogą obejmować:

• baseny
• kręgielnie
• korty tenisowe
• pola golfowe
• zakłady żywienia zbiorowego
• place zabaw
• spa

Zamknięte osiedla istnieją między innymi w Stanach Zjednoczonych, Brazylii^[1], Argentynie^[2] i RPA^[3].

Z kolei w kontynentalnej Europie i Japonii zamknięte osiedla są rzadkością.

Jednym z powodów krytyki zamkniętych osiedli jest to, że zwiększają one nierówności społeczne^[4], ponieważ raczej bogaci ludzie są w stanie zakupić mieszkanie lub dom w zamkniętym osiedlu i tam zamieszkać.

• ochrona przed przestępczością – ogrodzenia i bramy chronią przed przedostaniem się na teren osiedla wandali i innych przestępców;
• specjalne zaprojektowanie osiedla – niekiedy obok zakładów pracy buduje się specjalne osiedla dla pracowników danego zakładu pracy i ich rodzin.