Zasieki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zasieki (starop. zasiek, zasiecz) – potocznie doraźna przeszkoda na przedpolu wykonywana w celu utrudnienia podejścia do linii obronnej, zwykle przeciwpiechotna.

Dawniej wykonywane z pni drzew w miejscach, których nie dało się ufortyfikować wałami ziemnymi. Ścięte drzewa, wraz z konarami i gałęziami tworzyły zaporę niedostępną dla konnicy. Zasieki tego typu stosowane były już w średniowieczu (zob. Przesieka Śląska) zarówno do spowalniania taborów nieprzyjaciela, jak i do blokowania ucieczki sił wroga w okrążeniu. Ostatni raz tego typu zasieki stosowali Kurpie w czasie potopu szwedzkiego^[1].

Od XIX wieku zasieki zaczęto wykonywać z drutu kolczastego rozpiętego na podporach z drewna lub metalu (tego typu zapora funkcjonuje w terminologii polskiej jako zapora drutowa). Obecnie zasieki występują w postaci luźnych, splątanych ze sobą zwojów drutu kolczastego albo drutu ostrzowego, tworząc tzw. sieć kolczastą^[2].

Zobacz też

Przypisy

↑ Zygmunt Gloger: Encyklopedia staropolska. T. IV. 1903.
↑ B. Kamyk: Podręcznik dowódcy drużyny piechoty. Warszawa: MON, 1956, s. 191-194.

[1] Zygmunt Gloger: Encyklopedia staropolska. T. IV. 1903.

[2] B. Kamyk: Podręcznik dowódcy drużyny piechoty. Warszawa: MON, 1956, s. 191-194.

[1]

[2]