Zbigniew Dunin-Wilczyński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbigniew Dunin-Wilczyński (ur. 1949) – polski historyk i muzealnik specjalizujący się w historii wojskowości i falerystyce. Pracował na stanowisku starszego kustosza w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie^[1].

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, doktorat uzyskał na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego^[2].

Jego książka o francuskiej Legii Honorowej została wyróżniona podczas przyznawania nagrody im. prof. Jerzego Skowronka na Targach Książki Historycznej w 2007^[3].

Wśród jego publikacji książkowych można wymienić m.in.^[4][5]:

• Wojsko polskie w Iraku 1942-1943 (1993)
• Monte Cassino 1944-1994 (1994)
• Legia Honorowa. Zarys historii orderu (1997, 2002, 2006)
• Order Świętego Stanisława (2006)
• Pustynia i skorpiony. Wojsko Polskie w Iraku 1942-1943 (2007)
• Minarety Bagdadu. Antologia poezji polskiej w Iraku 1942-1943 (2008)
• Od Belwederu do Pałacu Elizejskiego... Polska – Francja w dwudziestoleciu międzywojennym (2012)
• Ryngraf polski. Rzecz o historii i tradycji (współautor, 2014)
• Ocalić od zapomnienia (2015)

• Zbigniew Dunin-Wilczyński: Symbolika narodowa od Powstania Listopadowego do II wojny światowej. „Niepodległość i Pamięć” nr 5/1 (10), 1998, s. 71-85
• Zbigniew Dunin-Wilczyński: Polacy uhonorowani Krzyżem Legii Honorowej za kampanię w Hiszpanii. „Arsenał – Stowarzyszenie Regimentów i Pułków Polskich 1717-1831”. 29 marca 2010