Zbigniew Jąder – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbigniew Jąder

Data i miejsce urodzenia	23 października 1943 Klonówiec
Kariera seniorska
Lata Klub Liga polska 1963–1976 Unia Leszno 1977–1980 Stal Rzeszów

Zbigniew Jąder (ur. 23 października 1943 w Klonówcu)^[1] – polski żużlowiec i trener sportu żużlowego.

Starszy brat Bernarda Jądera, ojciec Pawła Jądera i wujek Macieja Jądera.

Sport żużlowy uprawiał w latach 1963–1980, reprezentując kluby Unii Leszno (1963–1976) i Stali Rzeszów (1977–1980). W 1975 r. zdobył brązowy medal Drużynowych Mistrzostw Polski.

Dwukrotnie zdobył medale Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostwa Polski: złoty (Bydgoszcz 1967) oraz srebrny (Leszno 1968). W 1974 r. zwyciężył w Memoriale Alfreda Smoczyka w Lesznie, poza tym na podium tych rozgrywek stawał jeszcze trzykrotnie (II m. – 1968. III m. – 1971, 1973). W 1976 r. jedyny raz w karierze zakwalifikował się do finału Indywidualnych Mistrzostw Polski, zajmując w Gorzowie Wielkopolskim XIV miejsce.

Po zakończeniu czynnej kariery żużlowej pracował jako trener m.in. w klubach w Lesznie, Gnieźnie, Rawiczu, Zielonej Górze oraz w Poznaniu.

• Wiesław Dobruszek, "Żużlowe ABC" tom I, Leszno 2004, str. 267-268