Zenon Bańkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zenon Bańkowski
Data i miejsce urodzenia

1877
Lwów

Data i miejsce śmierci

1947
Łódź

Zawód, zajęcie

sędzia

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych

Zenon Emil Bańkowski (ur. 1877 we Lwowie, zm. 1947 w Łodzi) – polski prawnik, sędzia Sądu Najwyższego w II Rzeczypospolitej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1877 we Lwowie[1]. Jego rodzicami byli Seweryn Bańkowski (1845–1928), c.k. urzędnik i Maria z Kopystyńskich (zm. 1912)[1], zaś stryjem Włodzimierz Bańkowski (1851–1940), nauczyciel[2]. Jego rodzeństwem byli Leszek Bańkowski (1879–1940), oficer Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej i Maria po mężu Maciejowska (1891–1924), powieściopisarka[1]. Rodzina Bańkowskich była pierwotnie wyznania greckokatolickiego, lecz jej przedstawiciele wychowywali się w języku polskim i wspierali polskie działania patriotyczne i niepodległościowe[3][4][5].

Zenon Bańkowski był absolwentem C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa I we Lwowie. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do c. k. służby sądowniczej. W 1903 pracował w C.k. Sądzie powiatowym w Sokalu[6]. Do 1918 był sędzią powiatowym[7].

W 1919 jako radca i przedstawiciel Związku Sędziów był członkiem zrzeszenia pod nazwą Stowarzyszenie Urzędników i Samorządowców Małopolski Wschodniej „Główny Komitet Pracowników Państwowych”, powołanego w czerwcu 1919 wobec zagrożenia inwazją bolszewicką[8]. W okresie II Rzeczypospolitej był sędzią Sądu Najwyższego. zasiadł w zarządzie głównym Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej jako członek oddziału lwowskiego[9][10].

Jego żoną była Olga ze Szwedzickich[1]. Jego dziećmi byli Felicja po mężu Teodorowicz (1912–1933), Janina Olga po mężu Suchocka (1917–1944), zginęła w powstaniu warszawskim, Zbigniew Zenon (1918–2009), oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Bańkowski – strona rodzinna. Seweryn Bańkowski. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2016-10-18].
  2. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 52 z 29 marca 1896. 
  3. ↑ Henryk Kopia: Spis nauczycieli szkół średnich w Galicyi oraz polskiego gimnazyum w Cieszynie. Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych, 1909, s. 4.
  4. ↑ Tadeusz Chmielewski. Złoty wiek sanockiego gimnazjum. „Podkarpacie”, s. 9, Nr 34 z 21 sierpnia 1986. 
  5. ↑ Tadeusz Chmielewski. Włodzimierz Bańkowski – zasłużony pedagog sanockiego gimnazjum. „Rocznik Sanocki”. VI, s. 285, 1988. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka. 
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem. Lwów: C.K. Namiestnictwo, 1903, s. 81. [dostęp 2021-05-13].
  7. ↑ a b c Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1031.
  8. ↑ G. K. P. P. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 29 z 6 lutego 1921. 
  9. ↑ Sprawozdanie Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej za rok 1931/1932. Warszawa: 1931, s. 6.
  10. ↑ Sprawozdanie Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej za rok 1934/1935. Warszawa: 1935, s. 4.
  11. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy w sądownictwie”.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zenon_Bańkowski&oldid=72429721”