Zofia Grzesiak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zofia Grzesiak, pierwotnie Nechume Szwarcblat, z domu Wolf (ur. 1 września 1914 w Kryczylsku, zm. 1 sierpnia 2004 w Lublinie) – polska pisarka żydowskiego pochodzenia.

Urodziła się w Kryczylsku na Wołyniu w biednej rodzinie chasydzkiej, jako córka Mortha Wolfa i Rajzeł z domu Gutman, zajmujących się drobnym handlem. Miała siostrę Cywię. Jej dziadek był chazanem w miejscowej synagodze.

Podczas II wojny światowej przeżyła Holocaust. Po wojnie zamieszkała w lubelskich Bronowicach i wyszła za mąż za Polaka Tadeusza Grzesiaka. Była członkiem filii lubleskiej Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie. Jest pochowana obok męża na cmentarzu przy ulicy Lipowej w Lublinie.

Jej córka, Wanda Lotter (ur. 1939), jest aktywistką społeczności żydowskiej w Lublinie.

Zofia Grzesiak jest autorką prozy literackiej i wspomnieniowej, poświęconej losom polskich Żydów. Z bogatego dorobku opublikowała tylko dwie powieści i kilka opowiadań.

• Dzwony paschalne, „Akcent” 1990, nr 1/2, s. 117–121.
• Mętna woda, „Akcent” 1990, nr 1/2, s. 121–126.
• Pajka (fragment powieści), „Akcent” 1996, nr 1, s. 51–61.
• ...nie pozwolił mi skonać ze strachu, „Kamena” 1991, nr 3/4, s. 31–34.
• Ten umarł, ta zwariowała, tamtego zabili w więzieniu [fragment powieści Przekleństwo posagu], „Kamena” 1990, nr 1, s. 17–22.
• Sześć córek, „Fołks-Sztyme” 1990, nr 13, s. 8–9.
• Sześć córek, „Fołks-Sztyme” 1990, nr 14^[1].

• Zofia Grzesiak na stronie sprawiedliwi.org.pl
• Alfred Marek Wierzbicki. Kamyk na trumnie. „Angelus Bronowicki. Gazeta Parafii św. Michała Archanioła w Lublinie”. 1 (1), s. 11, 2004. Lublin: Norbertinum. 
• Zofia Grzesiak na stronie Ośrodka „Brama Grodzka - Teatr NN”.