Zsuzsa Vathy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zsuzsa Vathy

Zsuzsa Vathy z mężem Ervinem Lázárem (2005)
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1940 Pápa
Data i miejsce śmierci	7 stycznia 2017 Budapeszt
Narodowość	węgierska
Dziedzina sztuki	pisarka dziennikarka redaktorka inżynierka chemiczka
Multimedia w Wikimedia Commons

Zsuzsa Vathy (ur. 15 kwietnia 1940 w Pápie, zm. 7 stycznia 2017^[1]) – węgierska pisarka.

W latach 1959–64 studiowała chemię na Uniwersytecie Panońskim w Veszprém, po studiach pracowała na stanowisku inżyniera w zakładach chemicznych w Százhalombatta. Od 1971 roku pracowała jako dziennikarka w Budapeszcie, między innymi w czasopiśmie literackim Kortárs.

Jej mężem był Ervin Lázár (1936-2006), węgierski pisarz, autor książek dla dzieci.

• Nagroda im. Attili Józsefa (1986)
• Nagroda Sándora Máraiego (2009)

• Erőterek (opowiadania, 1970)
• Adjál nekem vasfogat! (nowela i opowiadania, 1976)
• Lúdtalpbetét Adonisznak (opowiadania, 1977)
• Az ősi háztető (opowiadania, 1980)
• Úgy hívnak, hogy Nyúlpatikus (reportaż, 1983)
• Ki látott rétisast? (powieść, 1984)
• Éjjel a fűben (opowiadania, 1985)
• Kvarcóra, ír himnusszal (reportaż, 1986)
• Itthon vagyok (powieść, 1987)
• Szívrepesve (opowiadania, 1989)
• A túlélés románca (powieść, 1991)
• Beszélő kert (opowiadania, 1993)
• Itt a szépséget nézzük (powieść, 1995)
• Búrkifli (opowiadania, 1997)
• Kalandregény (powieść, 1999)
• Gördeszkák és űrdeszkák (opowiadania, 2000)
• Angyalhíd (powieść, 2003)
• Herend, az más (reportaże, 2006)
• Életünk, halálunk (opowiadania, 2007)
• Angolpark (opowiadania, 2009)
• Columbo autója (opowiadania, 2011)
• Kávérajzok (nowela, 2013)
• Az élet vásárcsarnoka (opowiadania, 2015)

• Biogram na stronie www.hunlit.hu
• KIA: baza danych współczesnej literatury (węg.). kontextus.hu. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-28)].