Zygfryd Wolniak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zygfryd Wolniak
Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1922
Gnaszyn

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1970
Karaczi

Poseł PRL w Izraelu
Okres

od 21 grudnia 1954
do 4 grudnia 1957

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Marek Thee

Następca

Antoni Bida

Poseł PRL w Kambodży
Okres

od 1956
do 1960

Następca

Kazimierz Krawczyński

Ambasador PRL w Kanadzie
Okres

od 1961
do 1966

Poprzednik

Mieczysław Sieradzki (chargé d’affaires)

Następca

Stanisław Pawlak

Podsekretarz stanu w MSZ
Okres

od 10 kwietnia 1968
do 1 listopada 1970

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Zygfryda Wolniaka i jego zmarłej w 2021 żony Kazimiery na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Zygfryd Longin Wolniak (ur. 27 lutego 1922 w Gnaszynie, zm. 1 listopada 1970 w Karaczi) – polski polityk i dyplomata, poseł w Izraelu (1954–1957), ambasador w Kambodży, Birmie (1957–1959) i Kanadzie (1961–1967), w latach 1968–1970 wiceminister spraw zagranicznych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Gnaszynie (obecnie dzielnica Częstochowy). Syn Pelagii i Eustachiusza, przed II wojną światową urzędnika w częstochowskim magistracie, a po 1945 przewodniczącego związku zawodowego w kopalni rud żelaza „Barbara” w Dźbowie.

Po ukończeniu w 1938 roku trzyletniej Szkoły Przemysłowej w Częstochowie pracował jako mechanik w manufakturze gnaszyńskiej, a w okresie okupacji w Hucie Blachownia i w biurze gospodarczym Reichsland[1]. Od wczesnych lat działał w szeregach OM TUR, a od lutego 1939 roku w Polskiej Partii Socjalistycznej[1].

W czasie II wojny światowej był w szeregach konspiracyjnej organizacji Znak[1]. Został aresztowany przez gestapo i osadzony w areszcie w Blachowni.

Od września 1945 roku z ramienia PPS pracował w samorządzie, był sekretarzem i członkiem Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Częstochowie, później radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach[1].

W lutym 1946 zdał maturę w Częstochowie i został skierowany do Szkoły Konsularno-Dyplomatycznej w Warszawie, a po jej ukończeniu do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od listopada 1946 roku pracował w Departamencie Politycznym Wydziale Amerykańskim. Od marca 1946 roku do 1947 roku był dziesiętnikiem Koła PPS. W okresie od 1947 do grudnia 1948 był przewodniczącym Koła PPS nr 2 przy MSZ. Pełnił funkcje wicekonsula w Konsulacie Generalnym w Montrealu (1949–1950), a następnie II sekretarza i kierownika Wydziału Konsularnego Poselstwa PRL w Ottawie. Od 1952 roku był konsulem i kierownikiem urzędu w Konsulacie Generalnym PRL, a następnie posłem w Tel Awiwie (1954–1957)[1].

Był przedstawicielem Polski w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Kambodży, ambasadorem w Królestwie Kambodży, następnie ambasadorem PRL w Rangunie i posłem PRL w Królestwie Kambodży (1955 – 1959)[1].

W latach 1961–1967 sprawował funkcję ambasadora w Kanadzie, a po zakończeniu misji z dniem 1 maja 1967 roku został mianowany dyrektorem generalnym w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od kwietnia 1968 aż do śmierci był podsekretarzem stanu w MSZ. Zginął 1 listopada 1970 w Karaczi w zamachu na składającego wizytę w Pakistanie przewodniczącego Rady Państwa Mariana Spychalskiego. Zatrzymany w tej sprawie Mohammed Faruz Abdallah, kierowca Pakistańskich Linii Lotniczych, wjechał pojazdem zaopatrzeniowym w szpaler osób witających na płycie lotniska przybywającego Przewodniczącego Rady Państwa, powodując śmierć czterech osób[2].

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B 2 Tuje m. 2)[3]. Na grobie rodziców na cmentarzu parafialnym w Gnaszynie znajduje się płyta pamiątkowa ku jego pamięci.

Żonaty, miał córkę i syna[4].

Odznaczenia i ordery

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2023-12-20].
  2. Jan Dziedzic. Tragedia na lotnisku w Karaczi. „Trybuna Robotnicza”, s. 2, Nr 269 z 12 listopada 1970. 
  3. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  4. "Kurier Polski", nr 258 z 3 listopada 1970, str. 2 (nekrolog)
  5. Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18-19 lipca 1964, s. 2.
  6. Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1953 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1245).
  7. M.P. z 1955 r. nr 42, poz. 415

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bogdan Snoch, Mała encyklopedia Częstochowy, Towarzystwo Przyjaciół Częstochowy, Częstochowa 2002
  • Zygfryd Wolniak, "Kurier Polski", nr 257 z 2 listopada 1970, str. 2