Alfred Schnittke - Vikipedi

Alfred Garrievich Schnittke
Doğum	24 Kasım 1934(1934-11-24) Engels, Volga-Alman Cumhuriyeti, Sovyetler Birliği
Ölüm	5 Mayıs 1921 (56 yaşında) Hamburg, Almanya
Defin yeri	Novodevichy Mezarlığı, Moskova
Mezun olduğu okul(lar)	Moskova Konservatuvarı
Meslek	besteci
Etkilendikleri	Mozart ve Schubert
Etkiledikleri	Evgeny Golubev

Alfred Garrievich Schnittke (d. 24 Kasım 1934 - ö. 3 Ağustos 1998), Sovyet-Alman besteci.

Schnittke'nin erken dönem müziği, Dmitri Shostakovich'in güçlü etkisini gösterir. Symphony No. 1 (1969-1972) ve Concerto Grosso No. 1 (1977) gibi eserlerinde polistilistik bir teknik geliştirmiştir. 1980'li yıllarda Schnittke'nin müziği, "String Quartet No. 2, No. 3", "String Trio", "Symphony No. 3, No. 4, No.5", "Viola Concerto" ve "Cello Concerto" gibi eserlerinin yayımlanmasıyla birlikte yurtdışında daha çok tanınmaya başlamıştır. Sağlığı kötüleştikçe, Schnittke'nin müziği polistilizminin dışa dönüklüğünün çoğunu terk etmeye başlamış ve daha içine kapanık, mistik bir tarza çekilmiştir.

Schnittke'nin babası Harry Maximilian Schnittke (1914-1975) Yahudi idi ve Frankfurt'ta doğdu. 1927'de Sovyetler Birliği'ne taşındı ve Rusçadan Almancaya çevirmen ve gazeteci olarak çalıştı. Annesi Maria Iosifovna Schnittke (kızlık soyadı Vogel, 1910-1972), Rusya'da doğmuş bir Volga Almanı idi^[1].

Alfred Schnittke, Rusya SFSC'nin Volga-Alman Cumhuriyeti'nde Engels'te doğdu. Müzik eğitimine 1946'da babasının gönderildiği Viyana'da başladı. Schnittke'nin biyografisi Alexander Ivashkin'in yazdığı Viyana'daydı, burada "yaşamın bir parçası olan müziğe, tarihin ve kültürün bir parçası, geçmişin hala hayatta olan bir parçası olan müziğe aşık oldu." "Her anı orada hissettim," diye yazdı besteci, "tarihsel zincirin bir bağlantısı olmak için: her şey çok boyutluydu; geçmiş, her zaman var olan hayaletlerin dünyasını temsil ediyordu ve ben hiçbir bağlantısı olmayan bir barbar değildim, ama hayatımdaki görevin bilinçli taşıyıcısıydım." Schnittke'nin Viyana'daki deneyimi "ona gelecekteki mesleki faaliyetleri için belirli bir manevi deneyim ve disiplin kazandırdı. Tat, üslup ve üslup açısından referans noktası olarak aklında tuttuğu Çaykovski ve Rachmaninoff değil Mozart ve Schubert'ti. Bu referans noktası aslında klasikti... ama asla çok açık sözlü olma."

1948'de aile Moskova'ya taşındı. Schnittke, 1961'de Moskova Konservatuvarı'nda kompozisyon alanında yüksek lisansını tamamladı ve 1962'den 1972'ye kadar orada ders verdi. Evgeny Golubev kompozisyon öğretmenlerinden biriydi. Bundan sonra, film müzikleri besteleyerek hayatını kazandı ve 30 yılda yaklaşık 70 film müziği besteledi. Schnittke Hristiyanlığa geçti ve müziğini etkileyen derin mistik inançlara sahip oldu.

Schnittke ve müziği genellikle Sovyet bürokrasisi tarafından şüpheli bir şekilde görülüyordu. İlk Senfonisi, Besteciler Birliği tarafından etkili bir şekilde yasaklandı. 1980 Yılında Besteciler Birliği oylamasından çekimser kaldıktan sonra SSCB dışına çıkması yasaklandı. 21 Temmuz 1985'te Schnittke, onu komada bırakan bir felç geçirdi. Birkaç kez klinik olarak ölü ilan edildi, ancak iyileşti ve bestelemeye devam etti.

1990 Yılında Schnittke Sovyetler Birliği'nden ayrılarak Batı Almanya'nın Hamburg kentine yerleşti. Ancak sağlığı zayıf kaldı. Ölümünden önce 3 Ağustos 1998'de Hamburg'da 63 yaşında birkaç felç daha geçirdi. Dmitri Shostakovich de dahil olmak üzere diğer birçok önde gelen Rus bestecinin gömüldüğü Moskova'daki Novodevichy Mezarlığına devlet onuruyla gömüldü.

Schnittke'nin ilk müziği Dmitri Shostakovich'in güçlü etkisini gösteriyordu, ancak İtalyan besteci Luigi Nono'nun SSCB'ye ziyaretinden sonra Music for Piano and Chamber Orchestra (1964) eserleriyle birlikte serializm tekniğini üstlendi. Bununla birlikte, Schnittke kısa süre sonra "seri kendini inkar ergenlik ayinleri" olarak adlandırdığı şeyden memnun kalmadı. "Polistilizm" olarak adlandırılan yeni bir tarz yarattı, bu tarzda geçmiş ve şimdiki çeşitli tarzların müziğini bir araya getirdi ve birleştirdi. Bir keresinde şöyle yazmıştı: "Hayatımın amacı, boynumu kırsam bile, ciddi müziği ve hafif müziği birleştirmektir." Polistilistik tekniği kullanan ilk konser çalışması ikinci keman sonatıydı, Quasi una sonata (1967-1968). Symphony No. 1 (1969-1972) ve Concerto Grosso No. 1 (1977) gibi eserlerlerinde polistilistik tekniğini geliştirmeye devam etti. Yakın zamanda ölen annesinin anısına yazdığı Piano Quintet (1972-1976) gibi diğer eserler daha üslup olarak birleştirildi.

1980'lerde Schnittke'nin müziği, Gidon Kremer ve Mark Lubotsky gibi kemancılar, çellist ve şef Mstislav Rostropovich gibi göçmen Sovyet sanatçılarının yanı sıra şef Gennady Rozhdestvensky'nin çalışmaları sayesinde yurtdışında daha yaygın olarak tanınmaya başladı. Sürekli hastalığa rağmen, çok miktarda müzik üretti. Bu dönem aynı zamanda Schnittke ve müziğinin Hristiyan temalarına dönüşmesiyle de işaretlendi, derin manevi refakatsiz koro eserleri, Concerto for Mixed Chorus (1984-1985) ve Penitential Psalms (1988) ile örneklendi. 1983'te Katolik oldu^[2]. Symphony No. 4 ve Faust Cantata da dahil olmak üzere çeşitli diğer eserlerde ima edildi^[3].

Symphony No. 9 ilk olarak 19 Haziran 1998'de Moskova'da prömiyeri yapan Gennady Rozhdestvensky tarafından deşifre edilerek – ama aynı zamanda 'düzenlenmiş' olarak – gerçekleştirildi. Performansın bir kasetini dinledikten sonra Schnittke, geri çekilmesini istediğini belirtti. Ancak öldükten sonra, diğerleri eseri deşifre etmek için çalıştı. Nikolai Korndorf, Alexander Raskatov tarafından sürdürülen ve tamamlanan görevi tamamlayamadan öldü. Andrey Boreyko'nun da senfoninin bir versiyonu var.