باشگاه فوتبال آ.ث. میلان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آ.ث. میلان
A.C. Milan badge
نام کاملباشگاه فوتبال آ.ث. میلان
(Associazione Calcio Milan)[۱]
لقب‌(ها)روسونِری (قرمز و مشکی)
دیاوُلو (شیطان)
تاریخ بنیان‌گذاری۱۶ دسامبر ۱۸۹۹؛ ۱۲۵ سال پیش (۱۸۹۹-16}})[۲]
نام ورزشگاهسن سیرو
گنجایش۸۰٬۰۱۸
مالکشرکت ردبرد (۹۹٫۹۳٪)[۳][۴]
سهامداران خصوصی (۰٫۰۷٪)[۵]
رئیس باشگاهپائولو اسکارونی
سرمربیپائولو فونسکا
لیگسری آ
۲۴–۲۰۲۳۲
وبگاه

اَسوچیاتزیونه کالچو میلان (به ایتالیایی: Associazione Calcio Milan; تلفظ ایتالیایی: [assotʃatˈtsjo:ne ˈkaltʃo ˈmi:lan]) که عموماً با نام آ.ث. میلان یا میلان شناخته می‌شود، باشگاه حرفه‌ای فوتبال است که در شهر میلان ایتالیا پایه‌گذاری شده است. در ۱۶ دسامبر ۱۸۹۹ با نام «باشگاه کریکت میلان» به‌وسیلهٔ آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین انگلیسی تأسیس شد و به‌دلیل انگلیسی بودن بنیانگذاران، اسم باشگاه به جای میلانو (تلفظ ایتالیایی)، میلان نام گرفت.[۲] آث میلان با کسب ۷ عنوان قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا پرافتخارترین تیم ایتالیایی در اروپا و بعد از رئال مادرید دومین تیم پرافتخار این رقابت‌ها شناخته می‌شود.

میلان با ۱۹ عنوانِ قهرمانی در یوفا و فیفا، چهارمین باشگاهِ موفق در جهان است.[۶][۷][۸][۹] ۵ قهرمانی در جام حذفی ایتالیا و ۷ قهرمانی در سوپر جام ایتالیا و یکی از پرافتخارترین تیم‌های ایتالیا است. همچنین با ۷ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، ۲ قهرمانی در جام برندگان جام اروپا، ۵ قهرمانی در سوپر جام اروپا، ۳ قهرمانی در جام بین قاره‌ای و ۱ جام باشگاه‌های فوتبال جهان[۹] و در مجموع ۱۸ جام، پس از رئال مادرید پرجام‌ترین تیم‌های اروپایی است و در عرصهٔ بین‌المللی، بعد از رئال مادرید در رده دوم قرار دارند.[۱۰] و در مجموع با کسب ۵۱ جام رسمی یکی از پرافتخارترین تیم‌های اروپاست و نسبت به رقبای داخلی اینتر میلان و یوونتوس، در رتبه بالاتری قرار دارد.[۱۱]

ورزشگاه خانگی آن‌ها سن سیرو است که با گنجایش ۸۰٬۰۱۸ نفری،[۱۲] بزرگ‌ترین ورزشگاه ایتالیا، و یکی از بزرگ‌ترین ورزشگاه‌های اروپاست. میلان این استادیوم با اینتر میلان مشترکاً استفاده می‌کند. اینتر میلان بزرگ‌ترین رقیب آن‌هاست و رقابت این دو تیم شهرآورد دلا مادونینا نام دارد که یکی از مهم‌ترین شهرآوردهای فوتبالی در جهان است.[۱۳]

سیلویو برلوسکونی نخست‌وزیر سابق ایتالیا، مالک سابق باشگاه بود که ریاست این باشگاه را به مدت ۳۱ سال بر عهده داشت. این باشگاه از اعضای بنیان‌گذار گروه ۱۴ است که پس از فروپاشی توسط اتحادیه باشگاه‌های فوتبال اروپا جایگزین شد.[۱۴]

تاریخچه

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: تاریخچه باشگاه فوتبال آ.ث. میلان

روزهای آغازین

[ویرایش]
A black-and-white picture of Herbert Kilpin, the first captain of A.C. Milan
هربرت کیلپین، اولین کاپیتان میلان
آ.ث. میلان در سال ۱۹۰۱

"Saremo una squadra di diavoli. I nostri colori saranno il rosso come il fuoco e il nero come la paura che incuteremo agli avversari."

— 1899, Herbert Kilpin[۱۵][۱۶]

"ما تیم شیاطین هستیم. رنگ‌های ما قرمز به مانند آتش و سیاه برای فراخوانی ترس در حریف‌هایمان است."

— ۱۸۹۹، هربرت کیلپین

این باشگاه، در ابتدا با عنوان باشگاه کریکت و فوتبال میلان، توسط دو انگلیسی به نام‌های آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین[۱۷] که متولد شهر ناتینگهام بود، در سال ۱۸۹۹ تأسیس شد. به دلیل خاستگاه این باشگاه، از تلفظ انگلیسی نام شهر میلان، به جای تلفظ ایتالیایی این شهر (میلانو)، در نام این باشگاه استفاده شده است. آث میلان اولین عنوان قهرمانی خود در جام قهرمانی ایتالیا را در سال ۱۹۰۱ و دو قهرمانی پایپی دیگر در سال‌های ۱۹۰۶ و ۱۹۰۷ به‌دست‌آورد.[۲]

در سال ۱۹۰۸، این باشگاه شکافی را در خود به دلیل اختلافات داخلی برای جذب بازیکنان خارجی تجربه کرد، که این موضوع باعث تشکیل باشگاه دیگری در شهر میلان به نام اینتر میلان شد.[۱۸] پس از این اتفاقات میلان تا فصل ۵۱–۱۹۵۰ موفق به کسب قهرمانی در ایتالیا نشد.[۱۹] در دهه ۵۰، میلان به اوج فوتبال ایتالیا با هدایت مثلت سوئدی گره-نو-لی که متشکل از گونار گرن، گونار نوردال و نیلس لیدهولم، بازگشت.

آغاز افتخارات اروپایی و روی کار آمدن روکو

[ویرایش]
A black-and-white picture of Nereo Rocco, the most successful manager of A.C. Milan
نرئو روکو، موفق‌ترین سرمربی میلان

پس از آن میلان در سال ۱۹۵۸ برای نخستین بار به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافت، اما در شرایطی که ۲بار از رئال مادرید پیش افتاد در وقت‌های اضافه ۳ بر ۲ مغلوب شد.[۲۰] از اوایل دهه ۶۰ روکو سرمربی میلان شد و باشگاه را به نوک قله افتخار رساند. در فینال ۱۹۶۳ میلان تحت هدایت روکو با پیروزی بر تیم بنفیکا، نخستین تیم ایتالیایی فاتح اروپا لقب گرفت.[۲۱][۲۲] در سال ۶۸ با شکست هامبورگ، فاتح جام برندگان جام شد[۲۳] و در سال ۱۹۶۹ برای دومین بار قهرمان اروپا شد.[۲۴] در همان سال در جام بین قاره‌ای در دیداری جنجالی[۲۵] استودیانتس آرژانتین را با نتیجه ۴ بر ۲ شکست داد و برای نخستین بار فاتح این جام معتبر بین‌المللی شد.[۲۶][۲۷]

در اوایل دهه ۷۰ میلان بار دیگر تحت هدایت نرئو روکو جام برندگان جام را فتح کرد.[۲۸][۲۹] در ادامه دهه میلان ۳بار فاتح کوپا ایتالیا شد و در اواخر دهه تحت هدایت نیلس لیدهولم دهمین اسکودتو را کسب کرد و ستاره‌ای طلایی به همین مناسبت بر روی لباس باشگاه نقش بست.[۳۰][۳۱][۳۲]

توتونرو و سقوط به سری بی

[ویرایش]

به دنبال بازنشستگی جیانی ریورا، میلان دوران افت را تجربه کرد. دورانی که ماجرای توتونرو یا همان شرط‌بندی و پرداخت رشوه از سوی باشگاه برای تغییر نتیجه مسابقات در سال ۱۹۸۰ و مجازات حضور در سری بی را برای میلان در پی داشت.[۳۳] در فصل ۸۱–۱۹۸۰ میلان برای نخستین بار در تاریخ باشگاه، قهرمان سری بی شد و مجدداً به سری آ بازگشت. اما این بازگشت دوام چندانی نداشت و در پایان فصل ۸۲–۱۹۸۱، در بین شانزده تیم چهاردهم شد و به سری بی‌بازگشت.[۳۴][۳۵] در همین فصل میلان فاتح جام میتروپا شد.[۳۶][۳۷] در سال ۱۹۸۲ جوزپه فارینا ریاست باشگاه را برعهده گرفت و میلان را به سری آ بازگرداند. آخرین اقدام او پیش از واگذاری باشگاه به برلوسکونی، امضای قرارداد با پائولو مالدینی بود.[۳۸][۳۹]

آغاز ریاست برلوسکونی و بازگشت به قله اروپا

[ویرایش]
ترکیب میلان. فاتح جام باشگاه‌های اروپا در سال ۱۹۸۹

در سال ۱۹۸۶، سیلویو برلوسکونی، باشگاه را خریداری کرد و یک سال بعد با به خدمت‌گیری آریگو ساکی به‌عنوان سرمربی، و بازیکنانی همچون مارکو فان باستن، رود گولیت و فرانک ریکارد دوران شکوفایی مجدد میلان آغاز شد.[۴۰][۴۱] ساکی در اولین دوره مربیگری خود در میلان (۱۹۹۱–۱۹۸۷)، موفق به کسب ۸ عنوان قهرمانی شد؛ (یک قهرمانی سری آ، یک قهرمانی سوپر جام ایتالیا، ۲ قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا، ۲ قهرمانی سوپر جام اروپا و ۲ قهرمانی جام بین قاره‌ای). وی در این دوره یک نایب قهرمانی در سری آ و یک نایب قهرمانی در کوپا ایتالیا را نیز در کارنامهٔ خود دارد.[۴۲] پس از او فابیو کاپلو،[۴۳][۴۴][۴۵] هدایت میلان را برعهده گرفت و در همان فصل اول میلان را بدون شکست قهرمان ایتالیا کرد.[۴۶] میلان دو فصل بعد را هم با قهرمانی ایتالیا پشت سر گذاشت. کاپلو در اروپا هم اقتدار ساکی را ادامه داد و همراه میلان، در ۳ فینال پیاپی لیگ قهرمانان/جام باشگاه‌ها حاضر شد.

در فینال ۱۹۹۴، شاگردان کاپلو در دیداری یک‌طرفه بارسای مقتدر یوهان کرایف را با ۴ گل در هم شکستند[۴۷] و بیش از پیش به رکورد ۶ قهرمانی رئال مادرید نزدیک شدند. در فینال ۱۹۹۵، در شرایطی برابر آژاکس تن به شکست دادند که در صورت کسب پیروزی، با ۶ قهرمانی هم‌رده رئال، رکورددار اروپا می‌شدند.[۴۸]

در ادامه دهه ۹۰، میلان رو به افول گذاشت و در دو فصل ۹۷–۱۹۹۶ و ۹۸–۱۹۹۷ حتی با حضور ساکی و کاپلو هم نتوانست اقتدار خود را حفظ کند. خوردن ۶ گل از یوونتوس، آن هم در ورزشگاه خانگی، بدترین نتیجه دوران برلوسکونی است.[۴۹]

میلان در قرن بیست و یکم

[ویرایش]

میلان در اولین دههٔ قرن، یکی از قدرتمندترین باشگاه‌های اروپا و جهان بود. در فاصلهٔ سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ سه بار به فینال اروپا راه یافت.

سال ۲۰۰۳، در یک فینال تمام ایتالیایی موفق شد رقیب دیرینهٔ خود یوونتوس را در ضربات پنالتی شکست داده و برای ششمین بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شود.[۵۰] در تابستان همان سال، دیدار سوپر جام را برابر پورتو برگزار کرد و با کسب پیروزی ۱–۰ برای چهارمین بار فاتح این جام اروپایی شد.[۵۱][۵۲] در پایان سال ۲۰۰۳، میلان در مصاف با بوکا جونیورز در ضربات پنالتی شکست خورد و نتوانست قهرمانی جام بین قاره‌ای را به‌دست‌آورد.[۵۳][۵۴]

ترکیب طلایی روسونری در اوایل قرن ۲۱

سال ۲۰۰۴، در دیدار رفت از مرحلهٔ یک‌چهارم نهایی دپورتیوو لاکرونیای اسپانیا را در خانه با نتیجهٔ ۴ بر ۱ شکست داد و در شرایطی که همگان تصور می‌کردند که کار تیم اسپانیایی تمام شده، در دیدار برگشت با نتیجهٔ ۴ بر ۰ شکست خورد و از راهیابی به مرحلهٔ نیمه‌نهایی بازماند.[۵۵] در پایان این فصل میلان برای هفدهمین بار فاتح سری آ شد.[۵۶][۵۷]

فینال ۲۰۰۵ استانبول هیچگاه از خاطر هوادارن میلان و لیورپول محو نخواهد شد. در این فینال دراماتیک، ابتدا میلان با گل زود هنگام کاپیتان افسانه‌ای خود پائولو مالدینی از حریف انگلیسی پیش افتاد. در ادامه هرنان کرسپوی آرژانتینی دو گل دیگر به ثمر رساند تا نیمهٔ نخست با نتیجهٔ قاطع ۳ بر ۰ به سود میلان به پایان برسد. امّا، در نیمهٔ دوم ورق برگشت و لیورپول موفق شد در مدت زمان ۶ دقیقه، نتیجه را به تساوی بکشاند. استیون جرارد، ولادیمیر اسمیچر و ژابی آلونسو سه گل پیاپی به‌ثمر رساندند تا نهایتاً، بازی در پایان ۱۲۰ دقیقه تلاش دو تیم گل دیگری نداشته باشد و ضربات پنالتی قهرمان اروپا را مشخص نماید. لیورپول ۳ بر ۲ در ضربات پنالتی به پیروزی رسید.[۵۸]

نیمه‌نهایی ۲۰۰۶، محل برخورد دو غول اروپا یعنی میلان و بارسلونا بود. تک گل لودویک ژولی کافی بود تا بارسا در مجموع دو دیدار، با نتیجهٔ ۱ بر ۰ پیروز شود و به فینال برسد.[۵۹]

در فصل ۰۶–۲۰۰۵، در پی تخلفات مربوط به تعیین داوران مسابقات سری آ، کمیته انضباطی رأی به کسر ۱۵ امتیاز در شروع فصل ۰۷–۲۰۰۶ و عدم حضور این تیم در لیگ قهرمانان اروپا را صادر کرد که این حکم بعد از بازنگری، به کسر هشت امتیاز و حضور در مرحله پلی آف لیگ قهرمانان اروپا، کاهش پیدا کرد.[۶۰]

سال ۲۰۰۷ یکی از بهترین فصول میلان در قرن جدید بود. باشگاه ایتالیایی، در شرایطی به نیمه نهایی راه یافته بود که سه تیم دیگر این مرحله تماماً انگلیسی بودند. در بازی رفت از دور نیمه‌نهایی، منچستر یونایتد موفق شد در ورزشگاه الدترافورد میلان را با نتیجهٔ ۳ بر ۲ شکست دهد. اما این پایان راه نبود و در شب درخشش کاکا، میلان بازی برگشت را با نتیجهٔ ۳ بر ۰ به سود خود به پایان برد و ضمن جلوگیری از فینال تمام انگلیسی، زمینهٔ انتقام‌گیری از لیورپول را مهیا کرد. ورزشگاه المپیک آتن، محل برگزاری فینال تکراری میلان و لیورپول بود. دو گل از فیلیپو اینزاگی در مقابل تک گل دیرهنگام درک کویت کافی بود تا میلان ضمن گرفتن انتقام دو سال قبل، برای هفتمین بار قهرمان اروپا شود.[۶۱][۶۲] در تابستان ۲۰۰۷، میلان موفق شد باشگاه سویا را با نتیجهٔ ۳–۱ شکست داده و برای پنجمین بار سوپر جام اروپا را فتح کند.[۶۳][۶۴] در پایان همین سال، در تورنمت جام باشگاه‌های جهان (جام بین قاره‌ای سابق) حاضر شد و در فینال بوکا جونیورز را با نتیجه ۴–۲ شکست داد و برای نخستین بار این جام معتبر بین‌المللی را تحت نام جدیدش فتح کرد.[۶۵][۶۶]

میلان که فصل ۰۸–۲۰۰۷ را پایین‌تر از سطح انتظار به اتمام رسانده بود، در تابستان ۲۰۰۸ جهت تقویت تیم فعالیت نسبتاً گسترده‌ای را در بازار نقل و انتقالات انجام داد. آن‌ها در ابتدا رونالدینیو را از بارسلونا خریداری کردند. در ادامه ستاره سابق خود آندری شوچنکو را با قراردادی قرضی از چلسی به خدمت گرفتند. همچنین جیانلوکا زامبروتا از بارسلونا، متیو فلامینی از آرسنال و مارکو بوریلو از جنوا دیگر بازیکنانی بودند که در بازار تابستانی جذب باشگاه شدند. در بازار نقل و انتقالات زمستانی دیوید بکام ستاره انگلیسی لس‌آنجلس گلکسی با قراردادی قرضی و تا پایان فصل به میلان پیوست. باشگاه در رقابت‌های سری‌آ پس از اینتر و یوونتوس در جایگاه سوم قرار گرفت. در رقابت‌های اروپایی نیز پس از دوم شدن در گروه و صعود به مرحله حذفی، به مصاف وردر برمن رفته و در مجموع دو بازی بخاطر گل زده کمتر در خانه حریف از گردانه رقابت‌ها خارج شد. اما مهم‌ترین اتفاق این فصل خداحافظی اسطوره باشگاه پائولو مالدینی، بعد از ۲۴ سال حضور در سطح اول فوتبال ایتالیا و اروپا بود.[۶۷][۶۸] کاکا نیز در پایان فصل با قراردادی به ارزش ۶۸٫۵ میلیون یورو به رئال مادرید پیوست.[۶۹] همچنین کارلو آنچلوتی سرمربی میلان پس از ۸ فصل هدایت باشگاه و کسب ۸ جام، راهی چلسی شد.[۷۰]

در فصل ۱۱–۲۰۱۰ باشگاه با به خدمت گرفتن ماسیمیلیانو آلگری به‌عنوان سر مربی و جذب بازیکنانی چون زلاتان ابراهیموویچ، روبینیو، کوین پرنس بواتنگ، آنتونیو کاسانو و مارک فن بومل موفق به کسب هجدهمین قهرمانی در سری آ گردید. در پایان این فصل آندره‌آ پیرلو پس از ده سال میلان را به قصد پیوستن به رقیب دیرینه یوونتوس ترک گفت. کوچ پیرلو سرآغاز تغییر نسل طلایی میلان بود که در طول ده سال، جام‌های معتبر داخلی و بین‌المللی را فتح کرده و میلان را به جایگاه پرافتخارترین باشگاه در سطح بین‌المللی رسانده بودند.

فصل ۱۲–۲۰۱۱ را میلان در جایگاه دوم به پایان رساند و در انتهای فصل شاهد خداحافظی و خروج ستارگانی چون الساندرو نستا، فیلیپو اینزاگی، جیانلوکا زامبروتا، جنارو گتوسو، مارک فن بومل، کلارنس سیدورف، تیاگو سیلوا، زلاتان ابراهیمویچ و تغییر کامل نسل طلایی بود.

ورزشگاه

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: ورزشگاه سن سیرو
دربی میلان - اینتر، ورزشگاه سن‌سیرو ۲۰۰۹

سن سیرو (یا جوزپه مه آتزا) (به ایتالیایی: Stadio San Siro) ورزشگاه تیم‌های آ. ث میلان و اینتر میلان است. سن‌سیرو بزرگ‌ترین ورزشگاه ایتالیا و یکی از بزرگ‌ترین ورزشگاه‌های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن سیرو نام داشت. تیم‌های اینتر میلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترین گلزن تاریخ اینتر و کاپیتان سابق میلان یعنی جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداری میلان برای تجلیل از این ستاره ورزشگاه سن سیرو را به ورزشگاه جوزپه مه آتزا تغییر نام داد. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بسیاری از بازی‌های ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آن‌ها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه سن سیرو نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده است.[۷۱] ۲۸ مه ۲۰۱۶ رئال مادرید و اتلتیکو مادرید شصت و یکمین فینال لیگ قهرمانان اروپا را در این ورزشگاه برگزار کردند.[۷۲]

هواداران و رقبا

[ویرایش]

با توجه به تحقیقات روزنامهٔ ایتالیایی لا رپوبلیکا، میلان یکی از پرطرفدارترین باشگاه‌های ایتالیاست.[۷۳][۷۴] از لحاظ تاریخی، حامیان میلان عمدتاً طبقه کارگر و اعضای اتحادیه‌های تجاری بوده‌اند.[۷۵] در طرف مقابل اینتر، غالباً توسط قشر متوسط جامعه حمایت می‌شود.[۷۵] فوسا دی لئونی یکی از قدیمی‌ترین گروه‌های هواداری اولترای ایتالیا، در شهر میلان مستقر است و از میلان حمایت می‌کند.[۷۶] در حال حاضر بریگیت روسونره اصلی‌ترین گروه اولترای حامی میلان است.[۷۶] با توجه به تحقیقاتی که در سال ۲۰۱۰ صورت گرفته، میلان با بیش از ۱۸٫۴ میلیون هوادار، پرطرفدارترین تیم ایتالیایی و هفتمین تیم پرطرفدار اروپایی است.[۷۷][۷۸]

اینتر اصلی‌ترین رقیب میلان است. این دو تیم هر فصل دو بار در قالب رقابت‌های سری آ باهم به رقابت می‌پردازند. شهرآورد میلان یکی از پرتماشاگرترین رقابت‌های فوتبال در سطح جهان است.[۷۹][۸۰][۸۱][۸۲][۸۳]

لباس باشگاه

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: تاریخچه لباس باشگاه آ.ث. میلان

لباس خانگی میلان از ابتدا راه‌راه قرمز و مشکی بود.[۸۴] تنها تفاوت موجود در لباس میلان در طول تاریخ، تعداد خط‌های قرمز و مشکی آن بوده است. هربرت کیلپین قرمز را به‌عنوان نماد شیطان و مشکی را برای ایجاد ترس در حریفان انتخاب کرده‌بود.[۸۴][۸۵] بخاطر لباس مشکی و قرمز باشگاه به بازیکنان میلان اصطلاحاً روسونری می‌گویند. لباس دوم تیم همواره سفید بوده است.[۸۴]

میلان ۸بار در فینال لیگ قهرمانان/جام باشگاه‌های اروپا با لباس سفید حاضر شده و ۶بار فینال را با پیروزی پشت سر گذاشته است. همچنین در ۳ فینال با لباس اول حاضر شده و در این بین تنها یکبار موفق به فتح جام شده است.

پیراهن سوم باشگاه که کمتر از آن استفاده می‌شود بین رنگ‌های سیاه، زرد، آبی، قرمز، نقره‌ای و طلایی در حال تغییر بوده است.[۸۴]

در طول فصل ۹۸–۱۹۹۷ میلان از ۸ پیراهن مختلف استفاده کرده که این موضوع رکوردی برای باشگاه بحساب می‌آید.[۸۴]

تولیدکنندگان لباس و اسپانسرهای باشگاه

[ویرایش]
سال تولیدکننده لباس حامی مالی
برند شرکت
۱۹۸۱–۸۲ لینه‌آ میلان پوه جینز ایتالیانا مانیفاتوره
۱۹۸۲–۸۳ اِن‌آر هیتاچی هیتاچی یوروپ
۱۹۸۳–۸۴ کوئور
۱۹۸۴–۸۵ رولی گو اسکار موندادوری آرنولدو موندادوری ادیتوره
۱۹۸۵–۸۶ جیانی ریورا فوتورکس یو-بیکس اولیوتی
۱۹۸۶–۸۷ کاپا
۱۹۸۷–۹۰ مدیولانوم
۱۹۹۰–۹۲ آدیداس
۱۹۹۲–۹۳ موتا
۱۹۹۳–۹۴ لوتو
۱۹۹۴–۹۸ اوپل جنرال موتورز
۱۹۹۸–۰۶ آدیداس
۲۰۰۶–۱۰ بی‌وین
۲۰۱۰–۱۸ فلای امیریتز گروه امارات
۲۰۱۸- پوما[۸۶][۸۷]

بازیکنان

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فهرست بازیکنان باشگاه فوتبال آ.ث. میلان

بازیکنان فعلی

[ویرایش]
تا تاریخ ۲ سپتامبر ۲۰۲۳[۸۸]
شماره پست بازیکن
۲ ایتالیا مدافع داویده کالابریا کاپیتان
۴ الجزایر هافبک اسماعیل بن ناصر
۵ سنگال مدافع فودو بالو-توره
۷ الجزایر هافبک یاسین عدلی
۸ انگلستان هافبک روبن لوفتوس-چیک
۹ فرانسه مهاجم الیویه ژیرو
۱۰ پرتغال مهاجم رافائل لئائو
۱۱ ایالات متحده آمریکا هافبک کریستین پولیسیک
۱۴ هلند هافبک تیجانی ریندرس
۱۵ صربستان مهاجم لوکا یوویچ
۱۶ فرانسه دروازه‌بان مایک منیان
۱۷ سوئیس مهاجم نوا اکافور
۱۸ آرژانتین مهاجم لوکا رومرو
۱۹ فرانسه مدافع تئو هرناندز
شماره پست بازیکن
۲۰ فرانسه مدافع پیر کالولو
۲۱ نیجریه مهاجم ساموئل چوکووئزه
۲۳ انگلستان مدافع فیکایو توموری
۲۴ دانمارک مدافع سیمون کیایر
۲۸ آلمان مدافع مالیک تیاو
۳۰ ایتالیا مدافع ماتیا کالدارا
۳۱ آرژانتین مدافع مارکو پیگرینو
۳۲ ایتالیا هافبک تومازو پوبگا
۳۳ بوسنی و هرزگوین هافبک راده کرونیچ
۴۲ ایتالیا مدافع الساندرو فلورنزی [۸۹]
۵۷ ایتالیا دروازه‌بان مارکو اسپورتیلو
۶۹ ایتالیا دروازه‌بان لاپو ناوا
۷۰ ساحل عاج مهاجم چاکا ترائوره
۸۰ ایالات متحده آمریکا هافبک یونس موسی
96 ایتالیا دروازه‌بان لورنزو توریانی


بازیکنان قرضی در تیم‌های دیگر

[ویرایش]
شماره پست بازیکن
کلمبیا دروازه‌بان دویس واسکز (در شفیلد ونزدی تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)
ایتالیا هافبک دنیل مالدینی (در امپولی تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)[۹۰]
ایتالیا مهاجم باب مورفی اومرگبه (در فیورنزولا تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)[۹۱]
سوئد مهاجم امیل روباک (در نورشوپینگ تا ۳۰ نوامبر ۲۰۲۳)[۹۲]
ایتالیا مهاجم مارکو نستی (در باری تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)
شماره پست بازیکن
ایتالیا مدافع متئو گابیا (در ویارئال تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)
برزیل هافبک جونیور مسیایس (در جنوا تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)
بلژیک هافبک شارل دکتلاره (در آتالانتا تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)
صربستان مهاجم مارکو لازتیچ (در فورتونا سیتارد تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)
بلژیک هافبک الکسی سلماکر (در بولونیا تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)
ایتالیا مهاجم لورنزو کولومبو (در مونتزا تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)
بلژیک مهاجم دیووک اوریگی (در ناتینگهام فارست تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴)


شماره‌های بایگانی شده

[ویرایش]
شماره بازیکن ملیت پست اولین مسابقه آخرین مسابقه منبع
۶[الف] فرانکو بارزی  ایتالیا سوئیپر ۰۱۹۷۸−۰۴−۲۳ ۲۳ آوریل ۱۹۷۸ ۰۱۹۹۷−۰۶−۰۱ ۱ ژوئن ۱۹۹۷ [۹۳]
۳[ب] پائولو مالدینی  ایتالیا دفاع وسط / دفاع چپ ۲۳می ۱۹۸۵ ۰۲۰۰۹−۰۵−۳۱ ۳۱ مه ۲۰۰۹ [۹۳]
  • الف. ^  وی از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۷ بازوبند کاپیتانی میلان را در اختیار داشت.
  • ب. ^  وی از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۹ بازوبند کاپیتانی میلان را در اختیار داشت.

کادرفنی کنونی

[ویرایش]
تا تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۲۰[۹۴]
موقعیت نام
سرمربی استفانو پیولی
کمک مربی جاکومو مورلی
مربیان بدنساز لوکا مونگوتسی
متئو اوستی
روبرتو پرسوتی
مارکو واگو
دستیاران فنی دنیله بونرا
داویده لوکارلی
جان‌مارکو پیولی
لوچیانو وولکانو
مربیان دروازه‌بان لوئیجی تورچی
امیلیانو به‌تی
مدیر تیم آندره‌آ رومئو

روسا و مربیان باشگاه

[ویرایش]
سیلویو برلوسکونی، با کسب ۲۸ جام پرافتخارترین رئیس باشگاه است.
پائولو اسکارونی رئیس کنونی باشگاه

میلان در طول تاریخ خود از سال ۱۸۹۹ تاکنون، رؤسای گوناگونی داشته است. برخی از این روسا هم‌زمان مالک باشگاه هم بوده‌اند، درحالی‌که تعدادی از آن‌ها ریاست افتخاری باشگاه را برعهده داشته‌اند. اولین رئیس باشگاه، آلفرد ادواردز انگلیسی بود که به‌همراه هربرت کیلپین، از بنیان‌گذاران میلان بودند.[۲][۹۵] طولانی‌ترین دوران ریاست باشگاه، متعلق به سیلویو برلوسکونی است که از سال ۱۹۸۶ تا ۲۰۱۷، مالکیت و ریاست باشگاه را برعهده داشته است. وی همچنین با ۲۸ جام داخلی و بین‌المللی، پرافتخارترین رئیس تاریخ باشگاه است.[۹۶][۹۷]

فهرست کامل رؤسای باشگاه

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فهرست رؤسای باشگاه فوتبال آ.ث. میلان

[۸۸][۹۸]

سال نام
۱۸۹۹–۱۹۰۹ آلفرد ادواردز
۱۹۰۹ جیانینو کامپریو
۱۹۰۹–۱۹۲۸ پیه‌رو پیره‌لی
۱۹۲۸–۱۹۳۰ لوئیجی راواسکو
۱۹۳۰–۱۹۳۳ ماریو برناتزولی
۱۹۳۳–۱۹۳۵ لوئیجی راواسکو
۱۹۳۵ پیترو آنونی
۱۹۳۵–۱۹۳۶ پیترو آنونی
لورنزینی
رینو والدامری
۱۹۳۶–۱۹۳۹ امیلیو کولومبو
۱۹۳۹–۱۹۴۰ آشیله اینورنیتزی
سال نام
۱۹۴۰–۱۹۴۴ اومبرتو تراباتونی
۱۹۴۴–۱۹۴۵ آنتونیو بوسینی
۱۹۴۵–۱۹۵۴ اومبرتو تراباتونی
۱۹۵۴–۱۹۶۳ آندره‌آ ریتزولی
۱۹۶۳–۱۹۶۵ فلیسه ریوا
۱۹۶۵–۱۹۶۶ فده‌ریکو سوردیلو
۱۹۶۷–۱۹۷۱ فرانو کارارو
۱۹۷۱–۱۹۷۲ فده‌ریکو سوردیلو
۱۹۷۲–۱۹۷۵ آلبینو بوتیکی
۱۹۷۵–۱۹۷۶ برونو پاردی
۱۹۷۶–۱۹۷۷ ویتوریو دوئی‌نا
سال نام
۱۹۷۷–۱۹۸۰ فلیسه کولومبو
۱۹۸۰–۱۹۸۲ گائه‌تانو موراتزونی
۱۹۸۲–۱۹۸۶ جوزه‌په فارینا
۱۹۸۶ روزاریو لو ورده
۱۹۸۶–۲۰۰۴ سیلویو برلوسکونی
۲۰۰۴–۲۰۰۶ شورای ریاست.
۲۰۰۶–۲۰۰۸ سیلویو برلوسکونی
۲۰۰۸–۲۰۱۶ شورای ریاست.
۲۰۱۷–۲۰۱۸ لی یونگ هونگ
-۲۰۱۸ پائولو اسکارونی

برخی از مربیان بزرگ باشگاه

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فهرست مربیان باشگاه فوتبال آ.ث. میلان

[۹۹]

کارلو آنچلوتی ۸ سال پیاپی سرمربی میلان بود و همراه میلان ۸ جام کسب کرد.
نرئو روکو، موفق‌ترین سرمربی باشگاه با ۱۰ جام
سال نام
۱۹۰۸–۱۹۰۰ انگلستان هربرت کیلپین
۱۹۲۶–۱۹۲۴ ایتالیا ویتوریو پوتزو
۱۹۵۲ سوئد گونار گرن
۱۹۶۳–۱۹۶۱، ۱۹۶۷–۱۹۷۳، ۱۹۷۷ ایتالیا نرئو روکو
۱۹۶۶–۱۹۶۳، ۱۹۷۷–۱۹۷۹، ۱۹۸۴–۱۹۸۷ سوئد نیلس لیدهولم
۱۹۷۴–۱۹۷۳، ۲۰۰۱ ایتالیا چزاره مالدینی
۱۹۷۴، ۱۹۷۵–۱۹۷۶ ایتالیا جیووانی تراپاتونی
۱۹۸۷، ۱۹۹۱–۱۹۹۶، ۱۹۹۷–۱۹۹۸ ایتالیا فابیو کاپلو
۱۹۸۷–۱۹۹۱، ۱۹۹۶–۱۹۹۷ ایتالیا آریگو ساکی
۱۹۹۸–۲۰۰۱ ایتالیا آلبرتو زاکرونی
۲۰۰۹–۲۰۰۱ ایتالیا کارلو آنچلوتی
۲۰۱۰–۲۰۱۴ ایتالیا ماسیمیلیانو آلگری

افتخارات

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فهرست افتخارات باشگاه فوتبال آ.ث. میلان

میلان با کسب ۳۱ جام رسمی، یکی از پرافتخارترین باشگاه‌های ایتالیاست. این باشگاه با ۱۸ جام بین‌المللی بعد از رئال مادرید در رده دوم پرجام‌ترین تیم‌های فوتبال باشگاهی اروپا قرار دارد. رکورد میلان حاوی ۱۴ جامِ اروپایی و ۴ جامِ جهانی است. در سال ۱۹۷۹، یک ستارهٔ طلایی به مناسبت کسب دهمین اسکودتو بر بالای لوگوی میلان قرار گرفت.[۱۰۰]

نمایی جزئی از اتاق جوایز باشگاه، واقع در موزهٔ موندو میلان
افتخارات میلان
نوع تورنمنت عنوان‌ها فصل‌ها
داخلی سری آ ۱۹ ۱۹۰۱، ۱۹۰۶، ۱۹۰۷، ۵۱–۱۹۵۰، ۵۵–۱۹۵۴, ۵۷–۱۹۵۶, ۵۹–۱۹۵۸, ۶۲–۱۹۶۱, ۶۸–۱۹۶۷, ۷۹–۱۹۷۸, ۸۸–۱۹۸۷, ۹۲–۱۹۹۱, ۹۳–۱۹۹۲, ۹۴–۱۹۹۳, ۹۶–۱۹۹۵, ۹۹–۱۹۹۸, ۰۴–۲۰۰۳, ۱۱–۲۰۱۰، ۲۲–۲۰۲۱
سری بی ۲ ۸۱–۱۹۸۰, ۸۳–۱۹۸۲
کوپا ایتالیا ۵ ۶۷–۱۹۶۶, ۷۲–۱۹۷۱, ۷۳–۱۹۷۲, ۷۷–۱۹۷۶, ۰۳–۲۰۰۲
سوپر جام ایتالیا ۷م ۱۹۸۸, ۱۹۹۲, ۱۹۹۳, ۱۹۹۴, ۲۰۰۴, ۲۰۱۱, ۲۰۱۶
قاره‌ای جام باشگاه‌های اروپا / لیگ قهرمانان اروپا ۷ جام باشگاه‌های اروپا ۶۳–۱۹۶۲, جام باشگاه‌های اروپا ۶۹–۱۹۶۸, جام باشگاه‌های اروپا ۸۹–۱۹۸۸, جام باشگاه‌های اروپا ۹۰–۱۹۸۹, لیگ قهرمانان اروپا ۹۴–۱۹۹۳, لیگ قهرمانان اروپا ۰۳–۲۰۰۲, لیگ قهرمانان اروپا ۰۷–۲۰۰۶
جام در جام اروپا ۲ جام در جام اروپا ۶۸–۱۹۶۷, جام در جام اروپا ۷۳–۱۹۷۲
سوپر جام اروپا ۵ ۱۹۸۹, ۱۹۹۰, ۱۹۹۴, ۲۰۰۳, ۲۰۰۷
جهانی جام بین قاره‌ای فوتبال ۳م ۱۹۶۹, ۱۹۸۹, ۱۹۹۰
جام باشگاه‌های جهان ۱ ۲۰۰۷
  •       رکورد
  • م رکورد مشترک

میلان و توپ طلای اروپا

[ویرایش]
جانی ریورا اولین بازیکن میلان است که برنده توپ طلا شده است.
مارکو فان باستن برنده توپ طلای ۸۸. او سه بار در لباس میلان موفق به کسب توپ طلای اروپا شد.

جانی ریورا، اولین بازیکن میلان و دومین ایتالیایی برنده توپ طلای اروپا (تلفظ فرانسوی: ​[balɔ̃ dɔʁ]) است. او در سال ۱۹۶۹، در رقابت با هموطنش لوئیجی ریوا، توپ طلا را از آن خود کرد.[۱۰۱]

پس از او رود گولیت هلندی، بالاتر از پائولو فوتره پرتغالی، برنده توپ طلای ۸۷ شد.[۱۰۲] مارکو فان باستن، دیگر ستاره هلندی بود که در سال‌های ۸۸ و ۸۹ دو بار پیاپی توپ طلا را به ویترین افتخارات خود افزود. او در این دوسال، با هم تیمی‌های خود گولیت و بارزی رقابت داشت.[۱۰۳][۱۰۴]

فان باستن، در ادامه روند موفقیتش، توپ طلای سوم را در سال ۹۲ برد. در این سال هریستو استویچکوف، جدی‌ترین رقیب او برای تصاحب توپ طلا بود.[۱۰۵]

ژرژ وه‌آ، دیگر بازیکن میلان است که در سال ۹۵ فاتح توپ طلا شد. او همچنین، نخستین بازیکن غیر اروپایی است که توپ طلا را برده است. وه‌آ نیمهٔ نخست سال را برای پاری سن ژرمن بازی کرد.[۱۰۶]

آندری شوچنکو هفتمین توپ طلای میلان را در سال ۲۰۰۴ کسب کرد. جدی‌ترین رقبای او دکو و رونالدینیو بودند.[۱۰۷] و در نهایت کاکا، آخرین توپ طلای میلان را در سال ۲۰۰۷ از آن خود کرد. او در شرایطی به این افتخار نائل شد که رقیبانی چون کریستیانو رونالدو و لیونل مسی را در کنار خود می‌دید.[۱۰۸]

در سال‌های ۱۹۸۸ و ۱۹۸۹، هر سه نفر نخست بازیکن میلان بودند و باشگاه میلان از این حیث رکورددار است. در هر دو سال مارکو فان باستن فاتح توپ طلا شد.[۱۰۹]

در جدول رده‌بندی، میلان با مجموع ۶ بازیکن و ۸ توپ طلا به همراه یوونتوس در ردهٔ نخست ایتالیا و به صورت مشترک در ردهٔ سوم اروپا قرار دارد.[۱۱۰]

آمار و رکوردهای باشگاه

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فهرست سوابق و آمارهای باشگاه فوتبال آ.ث. میلان
پائولو مالدینی با ۹۰۲ بازی، بیشترین حضور را در میلان داشته است.

پائولو مالدینی با ۹۰۲ بازی در مجموع و ۶۴۷ بازی در سری آ، رکورددار تعداد بازی برای میلان است.[۱۱۱][۱۱۲] او همچنین رکورددار تعداد بازی در سری آ است.[۱۱۳]

یکی از رأس‌های مثلث سوئدی میلان، گونار نوردال با ۲۲۱ گل، بهترین گلزن تاریخ میلان است.[۱۱۴] بعد از او آندری شوچنکوی اوکراینی با ۱۷۵ گل قرار دارد و جانی ریورا کاپیتان سابق میلان با ۱۶۴ گل جایگاه سوم را در اختیار دارد. ریورا همچنین با ۱۷ سال و ۸۰ روز سن، جوان‌ترین گلزن تاریخ میلان است.[۱۱۵]

مربی اسطوره‌ای میلان نرئو روکو، که میلان را به یکی از غول‌های دهه شصت اروپا تبدیل کرده بود، اولین جام قهرمانی اروپا را برای میلان کسب کرد. طولانی‌ترین دوران مربیگری میلان با ۴۵۰ بازی، در اختیار اوست.[۱۱۶]

سیلویو برلوسکونی، طولانی‌ترین دوران ریاست باشگاه را با ۳۱ سال ریاست در اختیار دارد.[۹۶]

میلان پس از رئال مادرید، بیشترین جام بین‌المللی را در بین تیم‌های اروپایی برده و دومین باشگاه پرافتخار فوتبال اروپاست.[۱۰]

در فصل ۹۲–۱۹۹۱، میلان بدون شکست اسکودتو را فتح کرد و تبدیل به اولین تیمی شد که بدون شکست فاتح سری آ می‌شود. با ۵۸ بازی بدون شکست، میلان رکورددار ایتالیاست و در اروپا بعد از استوا بخارست(۱۰۴) و سلتیک(۶۸)، در رده سوم قرار دارد.[۱۱۷]

بزرگ‌ترین پیروزی باشگاه در برابر مودنا به‌دست آمده است. میلان در یکی از دیدارهای فصل ۱۵–۱۹۱۴، مودنا را با نتیجه ۱۳–۰ شکست داده است.[۱۱۸][۱۱۹]

بولونیا در فصل ۲۳–۱۹۲۲، سنگین‌ترین شکست را با ۸ گل به میلان تحمیل کرده است.[۱۱۸][۱۲۰]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ "Organisational chart". acmilan.com. Associazione Calcio Milan. Archived from the original on 7 October 2010. Retrieved 4 October 2010.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ «History». www.acmilan.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  3. ↑ "RedBird Capital Partners completes acquisition of AC Milan". acmilan.com. Associazione Calcio Milan. 31 August 2022. Retrieved 1 September 2022.
  4. ↑ "Relazione e bilancio al 30 giugno 2019" [Financial statement as of 30 June 2019] (PDF) (به ایتالیایی). Associazione Calcio Milan. 18 October 2019. p. 14. Archived (PDF) from the original on 22 October 2020. Retrieved 10 October 2020.
  5. ↑ "Chi Siamo" [About]. APA Milan (به ایتالیایی). 15 May 2017. Archived from the original on 17 October 2020. Retrieved 10 October 2020.
  6. ↑ "International Cups Trivia" (به انگلیسی). Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Retrieved 18 December 2016.
  7. ↑ Conn, Tom (21 December 2014). "Real Madrid match AC Milan and Boca Juniors with 18 international titles". Inside Spanish Football. Archived from the original on 22 December 2014. Retrieved 22 December 2014.
  8. ↑ "Milan loses the throne. Al Ahly is the most successful club in the world". Football Magazine. 22 February 2014. Retrieved 22 December 2014.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ "Honours". acmilan.com. Associazione Calcio Milan. Archived from the original on 7 October 2010. Retrieved 4 October 2010.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ «International Cups Trivia». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. دریافت‌شده در ۲۹ آوریل ۲۰۱۴.
  11. ↑ "List of A.C. Milan records and statistics". Wikipedia (به انگلیسی). 2022-08-01.
  12. ↑ «STRUTTURA». sansiro.net. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۱ فوریه ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۲۹ آوریل ۲۰۱۴.
  13. ↑ "Is this the greatest derby in world sports?". Theroar.com.au. 26 January 2010. Retrieved 28 September 2011.
  14. ↑ "ECA Members". ecaeurope.com. European Club Association. Archived from the original on 4 June 2010. Retrieved 4 October 2010.
  15. ↑ Citato in Matteo Chiamenti, Il papà del Milan, Milan News.it, 8 settembre 2010
  16. ↑ Citato in EXCLUSIVE New ACMilan Jersey 2012/13, Il papà del Milan, youtube.com, 20. September 2012
  17. ↑ پلگاتی، کارلو (۲۰۱۰). Con il Milan nel cuore, Priuli & Verlucca.
  18. ↑ "Inter – History". F.C. Internazionale Milano. Archived from the original on 30 January 2010. Retrieved 11 January 2010.
  19. ↑ «Milan Football and Cricket Club ۱۹۰۷–۰۸». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۴.
  20. ↑ «FINALE 28 maggio 1958, Real Madrid vs Milan 3-2 (d.t.s.)». magliarossonera. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  21. ↑ «FINALE 22 maggio 1963, Milan vs Benfica 2-1». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  22. ↑ «Champions' Cup 1962-63». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  23. ↑ «Cup Winners' Cup 1967-68». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  24. ↑ «Champions' Cup 1968-69». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  25. ↑ آدامز، تونی (۱۶ دسامبر ۲۰۱۰). «استودیانتس عنوان خود را از دست داد». espnfc.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  26. ↑ «Ritorno 22 ottobre 1969, Estudiantes La Plata vs Milan 2-1». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  27. ↑ «AC Milan vs. Estudientes Intercontinental Cup 1969: A Terribly Violent Game». bleacherreport. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  28. ↑ «FINALE 16 maggio 1973, Milan vs Leeds United 1-0». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  29. ↑ «Cup Winners' Cup 1972-73». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  30. ↑ «اسکودتو ۷۹–۱۹۷۸». www.acmilan.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  31. ↑ «AC Milan 1978-79». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  32. ↑ «1978/79: MILAN». Storie di calcio. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  33. ↑ «ایتالیا در شرایط اضطراری». بی‌بی‌سی اسپورت. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۴ آوریل ۲۰۱۴.
  34. ↑ «Storia Della Stagione». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۴.
  35. ↑ «AC Milan 1981-82». When Saturday Comes. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  36. ↑ «Mitropa Cup». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۴.
  37. ↑ «Anteprima del libro in pdf» (PDF). urbone.eu. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  38. ↑ «Giuseppe FARINA». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۴.
  39. ↑ «Forgotten story. When Rossi became Rossi once again». michel. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  40. ↑ «Silvio BERLUSCONI». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۶ آوریل ۲۰۱۴.
  41. ↑ «El Milan de Sacchi». Marca (newspaper). بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  42. ↑ «Greatest Managers, No. 6: Arrigo Sacchi». espnfc.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  43. ↑ «فابیو کاپلو». www.acmilan.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۴ آوریل ۲۰۱۴.
  44. ↑ «La fiche de Fabio Capello». L'Équipe. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  45. ↑ «Greatest Managers, No. 20: Capello». espnfc.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  46. ↑ «diamo i numeri». Corriere della Sera. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  47. ↑ «میلان 4-0 بارسلونا». uefa.com. ۱۸ مه ۱۹۹۴. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  48. ↑ «Uefa Champions League 1994/95». uefa.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  49. ↑ «میلان 1-6 یوونتوس». legaseriea.ir. ۶ آوریل ۱۹۹۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  50. ↑ «یوونتوس ۰–۰ میلان». eufa.com. ۲۸ مه ۲۰۰۳. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  51. ↑ «28 agosto 2003, Milan vs Porto 1-0». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  52. ↑ «Porto ready as Maldini returns». uefa.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  53. ↑ «13 dicembre 2003, Milan vs Boca Juniors 1-1 (1-3 d.c.r.)». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  54. ↑ «Boca vs. Milán, Intercontinental 2003». bocajuniors.com.ar. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  55. ↑ «دپورتیوو ۴–۰ میلان». eufa.com. ۷ آوریل ۲۰۰۴. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  56. ↑ «Shevchenko gives Milan 17th Scudetto». espnfc.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  57. ↑ «Il 17° scudetto». Canale Milan. بایگانی‌شده از اصلی در ۸ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  58. ↑ «Champions League final clockwatch». BBC Sport. ۳۰ نوامبر ۲۰۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  59. ↑ «بارسلونا ۰–۰ میلان». eufa.com. ۲۶ آوریل ۲۰۰۶. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  60. ↑ «Punishments cut for Italian clubs». BBC Sport. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۴ آوریل ۲۰۱۴.
  61. ↑ «European Cup $ Champions League History 1955-2013». EUROPEAN CUP HISTORY.COM. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۴ آوریل ۲۰۱۴.
  62. ↑ «23 maggio 2007, Milan vs Liverpool 2-1». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  63. ↑ «31 agosto 2007, Milan vs Siviglia 3-1». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  64. ↑ «2007: Milan overcome sombre Sevilla». uefa.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  65. ↑ «16 dicembre 2007, Boca Juniors vs Milan 2-4». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  66. ↑ «AC Milan 4-2 Boca Juniors». BBC Sport. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  67. ↑ «Maldini's Milan farewell marred by unhappy fans». espnfc.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  68. ↑ «میلان برد، مالدینی خداحافظی کرد». گل.کام (فارسی). بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴. کاراکتر soft hyphen character در |پیوند بایگانی= در موقعیت 255 (کمک)
  69. ↑ «KAKA' MILAN REAL TUTTO PRONTO». La Gazzetta dello Sport. دریافت‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۸.
  70. ↑ «Ancelotti appointed Chelsea boss». بی‌بی‌سی اسپورت. دریافت‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۸.
  71. ↑ «San Siro(info)». sansiro.net. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  72. ↑ «Spot-on Real Madrid defeat Atlético in final again». UEFA. دریافت‌شده در ۲۷ نوامبر ۲۰۱۶.
  73. ↑ "Calcio, va di moda tifare contro Per 8 su 10 lo stadio è un rischio" (به ایتالیایی). La Repubblica. اوت ۲۰۰۷. Archived from the original on 16 April 2014. Retrieved 15 April 2014.
  74. ↑ "Research: Supporters of football clubs in Italy" (به ایتالیایی). وبگاه رسمی لا رپوبلیکا. اوت 2007.
  75. ↑ ۷۵٫۰ ۷۵٫۱ «AC MILAN - INTER MILAN». footballderbies.com. ۲۵ ژوئیه ۲۰۰۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  76. ↑ ۷۶٫۰ ۷۶٫۱ «Fossa dei Leoni addio, curva Milan tutta a destra». Tifo News. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۹ آوریل ۲۰۱۴.
  77. ↑ «Tifo: Barcellona la regina d'Europa». sportmediaset. ۹ سپتامبر ۲۰۱۰. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  78. ↑ «CALCIO, BARCELLONA CLUB CON PIU' TIFOSI IN EUROPA, INTER 8/A». La Repubblica. ۹ سپتامبر ۲۰۱۰. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  79. ↑ «Milan Derby». derby-milan.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ مارس ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  80. ↑ «IL DERBY DELLA MADONNINA». uttomilan. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  81. ↑ «Milan derby: chronology and statistics» (PDF). magliarossonera. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  82. ↑ "اصالت و زندگی، داستان میلان و اینتر" (به ایتالیایی). کوریره دلا سرا. Archived from the original on 16 April 2014. Retrieved 15 April 2014.
  83. ↑ «Gol, emozioni e record del derby lungo un secolo». لاگاتزتا دلو اسپورت. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  84. ↑ ۸۴٫۰ ۸۴٫۱ ۸۴٫۲ ۸۴٫۳ ۸۴٫۴ «Le Maglie della Storia». magliarossonera.it. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  85. ↑ «AC Milan's Nottingham-born hero». بی‌بی‌سی اسپورت. دریافت‌شده در ۲۹ آوریل ۲۰۱۴.
  86. ↑ «پوما و آ.ث. میلان مشارکت طولانی مدتشان را اعلام کردند». acmilan.com. دریافت‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۸.
  87. ↑ «آ.ث. میلان و پوما قرارداد همکاری امضا کردند». espnfc.com. دریافت‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۸.
  88. ↑ ۸۸٫۰ ۸۸٫۱ "Men's First Team". acmilan.com. Associazione Calcio Milan. Retrieved 31 August 2021.
  89. ↑ "Official Statement: Alessandro Florenzi". acmilan.com. Associazione Calcio Milan. 21 August 2021. Retrieved 21 August 2021.
  90. ↑ "UFFICIALE: Maldini è un giocatore dell'Empoli, arriva in prestito [...]" [OFFICIAL: Maldini signed for Empoli on loan [...]]. Tuttomercatoweb.com (به ایتالیایی). 10 July 2023.
  91. ↑ "UFFICIALE Fiorenzuola: il rinforzo per l'attacco arriva dal Milan, ecco Omoregbe in prestito" [OFFICIAL Fiorenzuola:the attacking reinforcement arrives from Milan, here's Omoregbe on loan]. tuttomercatoweb.com (به ایتالیایی). 11 July 2023.
  92. ↑ "VÄLKOMMEN HEM, EMIL ROBACK!" [WELCOME HOME, EMIL ROBACK!] (به سوئدی). IFK Norrköping. 25 March 2023. Retrieved 29 March 2023.
  93. ↑ ۹۳٫۰ ۹۳٫۱ «Which clubs have retired shirt numbers?». The Guardian. دریافت‌شده در ۲۶ مارس ۲۰۱۴.
  94. ↑ "کادر مربیان – میلان". legaseriea.it. لگا سری آ. Archived from the original on 26 November 2020. Retrieved 7 October 2020.
  95. ↑ «English founders of AC Milan». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  96. ↑ ۹۶٫۰ ۹۶٫۱ «دوران برلوسکونی، ۲۸ سال در اوج». www.acmilan.com. ۵ آوریل ۲۰۱۴. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  97. ↑ «ac milan statistics». romaniansoccer.ro. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  98. ↑ «"Associazione Calcio Milan"». RomanianSoccer.ro. ۸ ژوئن ۲۰۰۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۸.
  99. ↑ «AC Milan Manager History». worldfootball.net. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۰ آگوست ۲۰۱۵.
  100. ↑ «AC Milan». uefa.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  101. ↑ «European Footballer of the Year ("Ballon d'Or") 1969». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  102. ↑ «European Footballer of the Year ("Ballon d'Or") 1987». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  103. ↑ «European Footballer of the Year ("Ballon d'Or") 1988». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  104. ↑ «European Footballer of the Year ("Ballon d'Or") 1989». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  105. ↑ «European Footballer of the Year ("Ballon d'Or") 1992». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  106. ↑ «The 1990s Ballon d'Or winners». BBC Sport. ۱ دسامبر ۲۰۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  107. ↑ «Shevchenko wins Ballon d'Or». The Guardian. ۱۳ دسامبر ۲۰۰۴. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  108. ↑ «Kaka wins 2007 award». BBC Sport. ۱ دسامبر ۲۰۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  109. ↑ مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Ballon d'Or Winners». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۸.
  110. ↑ «Rankings by Wins». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۴.
  111. ↑ «Maldini infinito: e sono 600». La Gazzetta dello Sport. ۱۴ مه ۲۰۰۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  112. ↑ «A.C. Milan: Best XI of-all-time». givemesport.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۸ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  113. ↑ «Maldini sets new Serie A record». BBC Sport. ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۰ آگوست ۲۰۱۵.
  114. ↑ «AC Milan». Channel4.com. ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۰ آگوست ۲۰۱۵.
  115. ↑ "Gianni Rivera" (به لهستانی). acmilan.pl. Archived from the original on 11 March 2016. Retrieved 7 April 2014.
  116. ↑ «Nereo Rocco». MagliaRossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۴ آوریل ۲۰۱۴.
  117. ↑ «Milano History and Records». Milanista Olympia. ۲۵ ژوئیه ۲۰۰۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۱ مارس ۲۰۰۶. دریافت‌شده در ۵ آوریل ۲۰۱۴.
  118. ↑ ۱۱۸٫۰ ۱۱۸٫۱ "Rekordy" (به لهستانی). acmilan.pl. Archived from the original on 28 March 2012. Retrieved 7 April 2014.
  119. ↑ «4 ottobre 1914, Milan vs Audax Modena 13-0». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.
  120. ↑ «5 novembre 1922, Milan vs Bologna 0-8». magliarossonera.it. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۴.

پیوند به بیرون

[ویرایش]