بایجو نویان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

بایجو نویان در سال ۶۳۹ ه. ق جانشین جرماغون نویان شد. در شروع حکومت اوگتای قاآن دو سپاه برای فتح ممالک مفتوح نشده تشکیل شد یکی به سمت ختای یعنی چین شمالی رفت و فرمانده سپاه صد هزار نفری دوم جرماغون نویان بود این سپاه عهده‌دار سرکوبی قطعی جلال‌الدین و فتح استان‌های آذربایجان در ایران کنونی شد.^[۱] بایجو نویان بعد از جانشینی به ارزروم (در ترکیه کنونی) که از بلاد سلطان غیاث الدین سلجوقی بود حمله کرد. سپاه او در سال ۶۴۰ ه. ق به استقلال سلجوقیان روم خاتمه داد و متصرفات ممالک سلجوقی به تصرف مغول درآمد.^[۲]

• اقبال آشتیانی، عباس (۱۳۸۹)، تاریخ مغول، تهران: موسسه انتشارات نگاه، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۳۵۱-۴۵۲-۵