French
Deutschدونگچون - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پادشاه دونگچون (به کره‌ای: 동천태왕)، (زاده: ۲۰۹؛ سلطنت: ۲۲۷~۲۴۸ میلادی[۱])؛ یازدهمین امپراتور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه پادشاهی کره، بود. او همچنین در دوران حکومتش به (دونگیانگ ته‌وانگ، به معنی: پادشاه شرقی) نیز شناخته می‌شد.
| دونگچون 동천 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ته‌وانگ | |||||||||
| پادشاه گوگوریو | |||||||||
| سلطنت | مه ۲۲۷ - سپتامبر ۲۴۸ میلادی | ||||||||
| پیشین | سانسانگ | ||||||||
| جانشین | جونگچون | ||||||||
| ولیعهد گوگوریو | |||||||||
| ولیعهدی | ژانویه ۲۱۳ - مه ۲۲۷ میلادی | ||||||||
| تاج‌گذاری | ژانویه ۲۳۱ میلادی | ||||||||
| پیشین | ناممو | ||||||||
| جانشین | یونبول | ||||||||
| زاده | گو وویگو/ویگونگ/گیوچه سپتامبر ۲۰۹ میلادی گونگنه‌سونگ | ||||||||
| درگذشته | سپتامبر ۲۴۸ میلادی گونگنه‌سونگ | ||||||||
| آرامگاه | سی‌وون | ||||||||
| فرزند(ان) | یونبول یه‌مول ساگو | ||||||||
| |||||||||
| خاندان | گو | ||||||||
| دودمان | گوگوریو | ||||||||
| پدر | سانسانگ | ||||||||
| مادر | بانو سوهو | ||||||||
| پیشه | پادشاه | ||||||||
| دونگچون | |
| هانگول | 동천왕 و 동양왕 |
|---|---|
| هانجا | |
| لاتین‌نویسی اصلاح‌شده | Dongcheon-wang و Dongyang-wang |
| مک‌کیون–ریشاور | Tongch'ŏn-wang و Tongyang-wang |
| نام تولد | |
| هانگول | 우위거 و 위궁 و 교체 |
| هانجا | |
| لاتین‌نویسی اصلاح‌شده | Uwigeo و Wigung و Gyoche |
| مک‌کیون–ریشاور | Uwigŏ و Wigung و Kyoch'e |
بخشی از مجموعهٔ |
|---|
| تاریخ کره |
 |
| گاه‌شمار تاریخ کره |
| سه پادشاهی |
|---|
| ۱- پادشاهی شیلا ۵۷ پ.م. — ۹۳۵ م. |
| فهرست پادشاهان گوگوریو |
|---|
خانواده
[ویرایش]- پدر: پادشاه سانسانگ
- پدربزرگ: پادشاه شینده
- مادر: «بانو سوهو»
- همسرها و مسائل مربوط به آنها:
- ملکه ناشناس
- شاهزاده یونبول، سپس پادشاه جونگچون
- شاهزاده یه‌مول (مرگ ۲۴۸ میلادی)
- شاهزاده ساگو (مرگ ۲۴۸ میلادی)
- کنیز ناشناس؛ مردم دریای شرق زنی زیبا را به پادشاه تقدیم کردند
پیش‌زمینه
[ویرایش]او نوه هشتمین امپراتور گوگوریو، پادشاه شینده و پسر امپراتور دهم، پادشاه سانسانگ بود. مادرش صیغه سلطنتی پادشاه سانسانگ از روستا «جوتونگ» از قبیله «گوانو بو» بود. او درسال ۲۱۳ میلادی به عنوان ولیعهد منصوب شد و پس از درگذشت پادشاه سانسانگ به سلطنت رسید.[۲]
حکومت
[ویرایش]درسال ۲۳۸ میلادی، پادشاه دونگچون توانست با سائو وی، یکی از سه پادشاهی چین در ناحیه شمال غربی،[۳] متحد شود تا خانواده گونگسون را نابود کند و نفوذ آن را بر شبه‌جزیره لیائودونگ و سایر مناطق هم مرز با گوگوریو از بین ببرد. جنگ در گونگسون یک پیروزی بود، اما متحد گوگوریو، وی، در نهایت به یک تهدید جدید تبدیل شد.
گوگوریو قدرت خود را تثبیت کرد و شروع به تهدید فرماندهان چینی تحت کنترل اسمی وی کرد. درسال ۲۴۲ میلادی، پادشاه دونگچون به یک قلعه چینی در نزدیکی دهانه رودخانه یالو که به جنگ گوگوریو-وی منتهی شد حمله کرد. درسال ۲۴۴ میلادی، وی به گوگوریو حمله کرد و هواندو را تصرف کرد.[۴][۲][۵] پادشاه دونگچون مجبور به فرار از پایتخت شد. پس از اقامت در اوکجو، نیروهای او موفق شدند به پایتخت دیرینه هواند، که در آن بسیاری از سازه‌ها به شدت ویران شده بودند، بازگردند تا پایتخت آن درسال ۲۴۶ میلادی به پیونگ‌یانگ کنونی منتقل شود.[۶] مکان دقیق پایتخت جدید هنوز مورد بحث است.
طبق کتاب کره‌ای سامگوک ساگی، یک ژنرال گوگوریو به نام یو یو (유유) به اردوگاه وی نزدیک شد و فرماندهان وی را فریب داد تا فکر کنند گوگوریو برای تسلیم شدن آمده است. یو یو از این فرصت استفاده کرد و یک افسر را به قتل رساند و سپس خودکشی کرد و باعث سردرگمی و اختلاف زیادی در ارتش وی شد.[۷] پادشاه دونگچون خبر مرگ یو یو را دریافت کرد و دستور داد که یادبودی برای یو یو وطن پرست درست کنند. سپس او ارتش خود را در حمله رهبری کرد تا نیروهای وی را از قلمرو گوگوریو خارج کند. ژنرال میل او (밀우) و یو اوکگو (유옥구) نیز نیروهای وی را دفع کردند. نیروهای گوگوریو در این نبرد پیروز شدند و تمام قلمروهایی را که از شکست در برابر وی از دست داده بودند، پس گرفتند.[۸] این قسمت در سوابق چینی مشابه نبود، و هیروشی ایکوچی به اشتباهات آن اشاره می کند: نویسنده این قطعه در سامگوک ساگی، منطقه اوکجو جنوبی و لیلانگ را یکسان می دانست، در حالی که در واقع آنها در دو طرف شبه جزیره هستند.[۹] همچنین، ارجاعات به «وزارت شرقی» برای یو یو و میل او غیرقابل توصیف است، زیرا گوگوریو کشور را به بخش ها تقسیم نکرده است. تا اواسط سلسله گوگوریو - یعنی پس از سلطنت دونگچون.[۱۰] به این ترتیب ایکوچی داستان‌های سامگوک ساگی را بسیار تخیلی می‌دانست.[۱۱]
درسال ۲۴۳ میلادی پادشاه دونگچون پسرش یونبول را ولیعهد و جانشین تاج و تخت نامید. او در سال ۲۴۵ میلادی به شیلا، یکی دیگر از سه پادشاهی کره در جنوب آن حمله کرد، اما درسال ۲۴۸ میلادی صلح کرد. سوابق در سامگوک ساگی و تحت «سالنامه ایساگوم» (حاکم شیلا) یافت می‌شود که پادشاه دونگچون به منطقه شمالی شیلا حمله کرد، اما اعتبار توافقنامه صلح به طور کامل توضیح داده نشده است، زیرا با توجه به اینکه گوگوریو تحت حملات شدید از ناحیه شمالی قرار داشت، حمله گوگوریو به شیلا غیرقابل درک بود. به‌خوبی پذیرفته شده است که این تهاجم نشان دهنده هجوم ناگهانی پناهندگان از گوگوریو به منطقه هم‌مرز با شیلا بود.[۱۲]
مرگ و جانشین
[ویرایش]دونگچون در سال ۲۴۸ میلادی، پس از ۲۲ سال حکومت در اثر بیماری در گذشت. گفته شده که آرامگاه او در استان پیونگان جنوبی در نزدیکی پیونگ‌یانگ واقع در کره شمالی می‌باشد. آمده است که دونگچون بسیار محبوب بوده بطوریکه تعداد زیادی از مردم در مراسم تدفین او شرکت کردند. ولیعهد یونبول بلافاصله پس از مرگ پدرش به سلطنت رسید و پادشاه جونگچون گردید.[۱۳]
منابع
[ویرایش]- ↑ Pae-yong, Yi (2008). Women in Korean history. Seoul: Ewha Womans University Press. pp. 124–126. ISBN 9788973007721. Retrieved 30 January 2016.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ "King Dongcheon". KBS Radio. Korean Broadcasting System. Archived from the original on 12 April 2018. Retrieved 30 January 2016.
- ↑ Hong, Wontack (2006). Korea and Japan in East Asian history: a tripolar approach to East Asian history. 9788985567039. p. 77. ISBN 9788985567039.
- ↑ Tennant, Roger (2012). History Of Korea (به انگلیسی). Routledge. p. 22. ISBN 9781136167058. Retrieved 29 October 2017.
- ↑ Yi, Hyŏn-hŭi; Pak, Sŏng-su; Yun, Nae-hyŏn (2005). New history of Korea. Jimoondang. pp. 124–125. ISBN 9788988095850. Retrieved 30 January 2016.
- ↑ Kim, Bushik. Samguk Sagi. Archived from the original on 2017-10-29. Retrieved 2016-01-30.
- ↑ Hubert & Weems, p. 59
- ↑ Kim, Bushik. Samguk Sagi.
- ↑ Ikeuchi, p. 116
- ↑ Ikeuchi, p. 117
- ↑ Ikeuchi, p. 118
- ↑ Lee, Yoonsup (2014). 다시 읽는 삼국사1 (به کره‌ای). 책보세. pp. 76–77. Retrieved 30 January 2016.
- ↑ Kim, Bushik. Samguk Sagi.