زبان‌های هندوآریایی میانه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زبان‌های هندوآریایی میانه
زبان‌های هندوآریایی میانه
پراکنش:	South Asia
تبار:	هندواروپایی زبان‌های هندوایرانی زبان‌های هندوآریایی زبان‌های هندوآریایی میانه; ; ;
زیرگروه‌ها:	—
گلاتولوگ	midd1350

زبان‌های هندوآریایی میانه (به انگلیسی: Middle Indo-Aryan languages) یا زبان‌های هندی میانه (به انگلیسی: Middle Indic languages) شاخه‌ای از زبان‌های هندوآریایی می‌باشد. این گروه زبانی از تبار زبان‌های هندوآریایی باستان -چون سانسکریت ودایی- می‌باشد. همچنین زبان‌های هندواروپایی امروزی، مانند بنگالی، پنجابی و هندوستانی نیز از تبار همین گروه زبانی‌اند.

زبان‌های هندواروپایی میانه میان سال‌های ۵۰۰ پیش از میلاد تا ۱۰۰۰ میلادی رواج داشته‌اند و بیشتر به سه دستهٔ زیر بخش‌می‌شوند:

مرحلهٔ کهن که با نوشته‌های اشوکا، متن‌های بودایی به زبان پالی و نوشته‌های مقدس جین شناخته‌می‌شوند.
مرحلهٔ میانه که دربرگیرندهٔ ادبیات پراکریت است.
مرحلهٔ متاخر که نماینده‌اش زبان اپبرمشه است.

جستارهای وابسته

↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Middle Indo-Aryan". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. {{cite book}}: Invalid |display-editors=4 (help)

Wikipedia contributors, "Middle Indo-Aryan languages," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Middle_Indo-Aryan_languages&oldid=489879485 (accessed September 10, 2012).

این یک مقالهٔ خرد مرتبط با زبان است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.