مین جنوبی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مین نان
مین نان
閩南語 / 闽南语 [Bân-lâm-gú] Error: {{Lang}}: برچسب زبان ناشناخته: zh-min-nan (راهنما)
کتاب‌های کوا-آ به زبان مین جنوبی
زبان بومی درجمهوری خلق چین، تایوان، مالزی، اندونزی، سنگاپور، تایلند، فیلیپین، ویتنام، ژاپن و سایر مناطق
منطقهجنوب استان فوجیان؛ منطقه چاوژو-شانتو (Chaoshan) و شبه‌جزیره لیژو در استان گوانگ‌دونگ؛ حد جنوبی استان چجیانگ؛ بیشتر استان هاینان و بیشتر تایوان.
شمار گویشوران
۴۷ میلیون  (۲۰۰۷)[۱]
گویش‌ها
Datian (مورد اختلاف)
حروف چینی؛ لاتین
وضعیت رسمی
زبان رسمی در
هیچ‌یک
تنظیم‌شده توسطهیچ‌یک (وزارت آموزش تایوان و برخی سازمان مردم‌نهاد در تایوان موثرند)
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹nan
گلاتولوگminn1241[۲]
{{{mapalt}}}
نقشه پراکندگی مین جنوبی
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

مین جنوبی (چینی ساده: 闽南语; چینی سنتی: 閩南語; به معنای «زبان جنوب فوجیان») یکی از زیرگروه‌های چینی مین است که عمدتاً در جزیره تایوان و جنوب فوجیان و شرق گوانگدونگ و هاینان و جنوب چجیانگ صحبت می‌شود. حدود ۵۰ میلیون این زبان را صحبت می‌کنند. این زبان‌ها گاه به عنوان هاکین-تایوانی که بزرگترین زیرگروه آن است نیز شناخته می‌شوند.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Mikael Parkvall, "Världens 100 största språk 2007" (The World's 100 Largest Languages in 2007), in Nationalencyklopedin
  2. ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Min Nan Chinese". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. {{cite book}}: Invalid |display-editors=4 (help)
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=مین_جنوبی&oldid=30238984»