ناصرگرایی - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
ناصرگرایی یا ناصریسم (به عربی: التيار الناصري) یک ایدئولوژی ملیگرایانه سوسیالیستی عربی بود که در سایهٔ دولت جمال عبد الناصر (رئیسجمهور مصر از ۱۹۵۲م تا ۱۹۷۰م) به راه افتاد و پس از درگذشتش نیز ادامه یافت. اسم این حرکت از نام عبدالناصر گرفته شده است و از شعارهای ناصر الهام گرفته است که: آزادی، سوسیالیسم و یگانگی سرزمینهای عرب است.[۱]
تأسیس و شخصیتهای سرشناس
[ویرایش]نخستین کسی که از اصطلاح ناصرگرایی استفاده کرد، روزنامهنگار مصری، محمد حسین هیکل بود که سال ۱۴ ژانویه ۱۹۷۲ در روزنامه الاهرام زمان حکومت ناصر، از این اصطلاح استفاده کرد و این نام که در جهان عرب مشهور شد. بعد از آن نیز در سال ۱۹۷۶ کامل رفعت کتابچهای به عنوان «ناصرگراها» (به عربی: ناصریون) نوشت و در آن اصول ناصرگرایی و اهدافش را ذکر کرد. در سال ۱۹۹۲ «حزب دموکراسی ناصرگرایی» به ریاست ضیاءالدین داود، وکیل و عضو مجلس مصر تشکیل شد. برخی اوقات رهبران کشورهای عرب نظیر معمر قذافی رئیس جمهور لیبی، نیز خود را ناصرگرا معرفی کردهاند.[۱]
منابع
[ویرایش]- Shehadi, Nadim; Mills, Dana Haffar (1988). Lebanon: a history of conflict and consensus. I.B.Tauris. ISBN 978-1-85043-119-0.
{{cite book}}
: نگهداری CS1: پیشفرض تکرار ref (link) - Sheikh, Naveed S. (2003). The new politics of Islam: pan-Islamic foreign policy in a world of states. Routledge. ISBN 978-0-7007-1592-3.
{{cite book}}
: نگهداری CS1: پیشفرض تکرار ref (link) - Choueiri, Youssef M. (2000). Arab nationalism: a history: nation and state in the Arab world. Wiley-Blackwell. ISBN 978-0-631-21729-9.
{{cite book}}
: نگهداری CS1: پیشفرض تکرار ref (link) - Mansfield, Peter (1973). "Nasser and Nasserism". International Journal. Canadian International Council. 28 (4): 670–688. doi:10.2307/40201172.
{{cite journal}}
: نگهداری CS1: پیشفرض تکرار ref (link) - Ajami, Fouad (1974). "On Nasser and His Legacy". Journal of Peace Research. Sage Publications, Ltd. 11 (1): 41–49. doi:10.1177/002234337401100104.
{{cite journal}}
: نگهداری CS1: پیشفرض تکرار ref (link)