پیش‌زمینه‌های تاریخی جنگ روسیه و اوکراین - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مداخله نظامی روسیه در اوکراین
جستارهای اصلی
جستارهای کانونی
جستارهای مربوط

عوامل گوناگون اجتماعی، فرهنگی، قومی و زبانی در آغاز ناآرامی‌ها در شرق و جنوب اوکراین و جنگ روسیه و اوکراین پس از انقلاب اوکراین دست داشتند. پس از استقلال اوکراین از اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱، شکاف‌های تاریخی و فرهنگی و ساختار ضعیف دولتی مانع گسترش هویت ملی اوکراینی یکتا شدند.[۱] در شرق و جنوب اوکراین، روسی‌سازی و استقرار قومی روس در طول سده‌ها فرمانروایی روس‌ها باعث شد که زبان روسی حتی در میان اوکراینی‌ها هم برتری پیدا کند. از زمان تبعید تاتارهای بومی کریمه توسط ژوزف استالین، دبیرکل شوروی پس از جنگ جهانی دوم، روس‌ها در کریمه اکثریت جمعیت را تشکیل می‌دهند. این در تضاد با غرب و مرکز اوکراین است که از نظر تاریخی توسط قدرت‌های گوناگونی مانند کشورهای مشترک المنافع لهستان-لیتوانی و امپراتوری اتریش اداره می‌شدند.[۲] در این مناطق هویت قومی، ملی و زبانی اوکراینی دست نخورده باقی مانده‌است.

تنش بین این دو سنت تاریخی و فرهنگی رقیب و هماورد به درگیری سیاسی و اجتماعی در طول یورومیدان تبدیل شد که زمانی آغاز شد که ویکتور یانوکوویچ رئیس‌جمهور آن زمان اوکراین از امضای توافقنامه ارتباط با اتحادیه اروپا در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۳ خودداری کرد.[۳] پشتیبانی از روابط نزدیکتر با اروپا، در غرب و مرکز اوکراین قوی بود، در حالی که بسیاری در شرق و جنوب اوکراین به‌طور سنتی طرفدار روابط قوی تر با روسیه بودند. رئیس‌جمهور یانوکوویچ که بیشتر پشتیبانی خود را از مناطق شرقی به دست آورده بود، در فوریه ۲۰۱۴ از سمت خود کنار رفت. برکناری او با اعتراضاتی در شرق و جنوب اوکراین همراه شد که تأکید زیادی بر اهمیت روابط تاریخی با روسیه، زبان روسی و ضدیت با جنبش یورومیدان داشت.

کریمه

[ویرایش]

دوره امپراتوری

[ویرایش]

پس از جنگ روسیه و ترکیه ۱۷۶۸–۱۷۷۴، خانات کریمه، وابسته به امپراتوری عثمانی، که در سال ۱۴۴۱ تشکیل شده بودند، با معاهده کوچوک کاینارکا در سال ۱۷۷۴ مستقل شدند.[۴] در سال ۱۷۸۳ به عنوان " استان تائوریدا " توسط امپراتوری روسیه ضمیمه روسیه شدند.[۵] جمعیت‌شناسی کریمه در سده‌های پس از الحاق، دستخوش تغییرات شگرفی شد. پیش از الحاق کریمه به روسیه، کریمه بیشتر محل زندگی تاتارهای کریمه، مردمی ترک که عمدتاً مسلمان بودند، بود. علاوه بر این، این شبه‌جزیره توسط یونانی‌های پونتیک (اوروم‌ها) و ارمنی‌ها که بیشتر مسیحی بودند نیز پر شده بود. در آستانه الحاق و بلافاصله پس از آن، روسیه همه مسیحیان را ابتدا تشویق کرد و بعداً به آنها دستور داد تا از کریمه خارج شوند و آنها را در ساحل شمالی دریای آزوف، بین ماریوپل و نخجوان-آن-دون، اسکان داد. امپراتور کاترین کبیر بسیاری از زمین‌هایی را که ضمیمه شده بودند به مشاوران و دوستان خود بخشید. ساکنان بومی این سرزمین‌ها اغلب به بیرون رانده می‌شدند که باعث مهاجرت گسترده تاتارها به آناتولی تحت کنترل عثمانی شد.[۶] شهرک‌نشینان روسی برای استعمار سرزمین‌هایی که زمانی توسط تاتارهای فراری اشغال شده بود آورده شدند. تا سال ۱۹۰۳، ۴۰ درصد از جمعیت کریمه، به استثنای شهرهای سواستوپل و ینی-کاله، پیروان مذهب ارتدکس روسیه بودند. ۴۴٫۶٪ آنها مسلمان بودند.[۷] در این چارچوب «مسلمان» بودن مترادف با قومیت تاتار کریمه است. روس‌ها اکثریت جمعیت دو شهر محروم و جداگانه را تشکیل می‌دادند.[۷] در طول این زمان و دقیقاً پیش از آن، کریمه به عنوان "قلب رمانتیسیسم روسی " در نظر گرفته می‌شد.[۸]

دوره شوروی

[ویرایش]

کریمه از سال ۱۹۲۱ تا ۱۹۴۴ در داخل جمهوری سوسیالیستی فدراتیو شوروی روسیه (SFSR) تحت عنوان جمهوری سوسیالیستی خودمختار شوروی کریمه (ASSR) خودمختاری داشت. بر اساس سرشماری شوروی در سال ۱۹۲۶، ۴۲٫۲٪ از جمعیت ASSR کریمه روسی، ۲۵٪ تاتار کریمه، ۱۰٫۸٪ اوکراینی، ۷٪ یهودی و ۱۵٪ از سایر اقوام بودند. رهبر شوروی، جوزف استالین ، کل جمعیت تاتارهای کریمه را از کریمه تبعید کرد و خودمختاری کریمه را در سال ۱۹۴۴ لغو کرد.[۹][۱۰] در آن زمان تاتارهای کریمه حدود یک پنجم جمعیت کریمه را تشکیل می‌دادند و تعداد آنها حدود ۱۸۳۱۵۵ نفر بود.[۱۱] بیشتر آنها به بیابان‌های آسیای مرکزی تحت کنترل شوروی فرستاده شدند.[۱۰] حدود ۴۵ درصد از اخراج شدگان در جریان اخراج جان خود را از دست دادند.[۱۲] پس از این رویدادها، برای اولین بار در تاریخ، روس‌ها اکثریت جمعیت کریمه را تشکیل می‌دادند.

نیکیتا خروشچف، دبیر نخست شوروی، کریمه را در سال ۱۹۵۴ از اتحاد جماهیر شوروی روسیه به اتحاد جماهیر شوروی اوکراین منتقل کرد.[۱۳][۱۴][۱۵] خودمختاری کریمه در سال ۱۹۹۱ پس از همه‌پرسی، درست پیش از انحلال اتحاد جماهیر شوروی، دوباره برقرار شد.[۱۶]

دوره اوکراین

[ویرایش]

استقلال اوکراین با همه‌پرسی که در ۱ دسامبر ۱۹۹۱ برگزار شد تأیید شد.[۱۷][۱۸] در این همه‌پرسی ۵۴ درصد از رای‌دهندگان کریمه از استقلال از اتحاد جماهیر شوروی پشتیبانی کردند. به دنبال آن رای پارلمان کریمه در سال ۱۹۹۲ به برگزاری رفراندوم استقلال از اوکراین، منجر به یک بحران دو ساله بر سر وضعیت کریمه شد.[۱۷] در همان زمان، شورای عالی روسیه به لغو واگذاری کریمه به اوکراین رای داد. در ژوئن همان سال، دولت اوکراین در کیف به کریمه خودمختاری زیادی داد و آن راجمهوری خودمختار کریمه در داخل اوکراین نامید. با وجود این، جنگ بین دولت کریمه، دولت روسیه و دولت اوکراین ادامه یافت. در سال ۱۹۹۴، یوری مشکوف ملی‌گرای روسی در انتخابات ریاست‌جمهوری کریمه در سال ۱۹۹۴ پیروز شد و همه‌پرسی مصوب قبلی دربارهٔ وضعیت کریمه را اجرا کرد.[۱۹][۲۰] ۱٫۳ میلیون نفر در این همه‌پرسی رای دادند، ۷۸٫۴٪ از آنها از خودمختاری بیشتر از اوکراین حمایت کردند، در حالی که ۸۲٫۸٪ از اجازه دادن تابعیت دوگانه روسیه و اوکراین حمایت کردند.[۲۱] بعداً در همان سال، وضعیت کریمه به عنوان بخشی از اوکراین توسط روسیه به رسمیت شناخته شد و روسیه متعهد شد که تمامیت ارضی اوکراین را در یادداشت بوداپست حفظ کند. این معاهده توسط ایالات متحده آمریکا، انگلستان و فرانسه نیز امضا شد.[۲۲][۲۳] اوکراین قانون اساسی کریمه را لغو کرد و در سال ۱۹۹۵ ریاست جمهوری کریمه[۲۴] را نیز لغو کرد. کریمه در سال ۱۹۹۸ قانون اساسی جدیدی را دریافت کرد که به نسبت قانون قبلی خودمختاری کمتری داشت.[۱۶][۲۵] مقامات کریمه بعداً به دنبال بازگرداندن اختیارات قانون اساسی قبلی رفتند.[۲۵] در طول دهه ۱۹۹۰، بسیاری از تبعیدشدگان تاتار کریمه و فرزندان آنها به کریمه بازگشتند.[۲۶]

یکی از تنش‌های اصلی در روابط روسیه و اوکراین پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، وضعیت ناوگان دریای سیاه بود که در سواستوپل مستقر بوده و هست.[۲۲] بر اساس معاهده تقسیم روسیه و اوکراین در سال ۱۹۹۷، که مالکیت پایگاه‌ها و کشتی‌های نظامی در کریمه را تعیین کرد، روسیه مجاز به داشتن حداکثر ۲۵۰۰۰ سرباز، ۲۴ سامانه توپخانه (با کالیبر کمتر از ۱۰۰ میلی‌متر)، ۱۳۲ خودروی زرهی و ۲۲ هواپیمای نظامی در کریمه بود. این معاهده در سال ۲۰۱۰ توسط رئیس‌جمهور اوکراین ویکتور یانوکوویچ تمدید شد. بر اساس این قرارداد جدید، به روسیه حق داده شد تا ناوگان دریای سیاه را تا سال ۲۰۴۲ در کریمه مستقر کند.[۲۷] ساکنان شهر فئودوسیا در کریمه در ژوئن ۲۰۰۶ در اعتراض به پهلوگیری کشتی "Advantage" نیروی دریایی ایالات متحده تظاهرات کردند.[۲۸] معترضان تابلوهایی با شعارهای ضد ناتو حمل می‌کردند و حضور نیروهای وابسته به ناتو را «تجاوز» می‌دانستند. برخی از مفسران در اوکراین اعتراضات را «دست‌اندازی روسیه» خواندند.[۲۸]

در انتخابات پارلمان کریمه در سال ۲۰۱۰، حزب مناطق بیشترین سهم را به خود اختصاص داد، در حالی که حزب کمونیست اوکراین که رتبه دوم را کسب کرد، سهم بسیار کمتری را به خود اختصاص داد.[۲۹] هر دوی این احزاب سیاسی بعداً هدف جنبش یورومیدان شدند.[۳۰][۳۱][۳۲] یوری الکساندرویچ مشکوف، رئیس‌جمهور سابق کریمه در ژوئیه ۲۰۱۱ خواستار برگزاری همه‌پرسی برای بازگرداندن قانون اساسی کریمه در سال ۱۹۹۲ شد. در نتیجه یک دادگاه محلی در کریمه مشکوف را به مدت پنج سال از اوکراین اخراج کرد.[۳۳]

جمعیت‌شناسی معاصر

[ویرایش]

بر پایه سرشماری اوکراین در سال ۲۰۰۱، روس‌ها ۵۸٫۵ درصد از جمعیت کریمه را تشکیل می‌دهند.[۳۴] دو گروه قومی بعدی اوکراینی‌ها که ۲۴ درصد و تاتارهای کریمه که ۱۰٫۲ درصد را تشکیل می‌دادند بودند. دیگر اقلیت‌های قومی که در کریمه حضور دارند شامل بلاروس‌ها و ارمنی‌ها هستند. ۷۷ درصد از جمعیت کریمه زبان مادری خود را روسی، ۱۱٫۴ درصد تاتاری کریمه و ۱۰٫۱ درصد اوکراینی گزارش کردند.[۳۵]

دونباس

[ویرایش]
پوستری مربوط به دوران شوروی که دونباس را به تصویر می‌کشد و روی آن نوشته شده‌است: «دنباس قلب روسیه است».

دوره امپراتوری

[ویرایش]

دونباس (اوکراینی: Донбас ; روسی: Донба́сс)، یا حوضه دونتس، منطقه ای است که امروزه از استان‌های دونتسک و لوهانسک اوکراین تشکیل شده‌است.[۳۶] قبلاً برای " مزارع وحشی " (اوکراینی: дике поле) شناخته می‌شد. منطقه ای که اکنون دونباس نامیده می‌شود تا میانه سده ۱۸، زمانی که امپراتوری روسیه به رهبری امپراتور کاترین دوم، هتمانات و هتمانات را فتح کرد تا حد زیادی تحت کنترل هتمانات قزاق اوکراین و خانات کریمه ترک بود. روسیه نام این سرزمین‌ها را «روسیه جدید» (روسی: Новоро́ссия، نووروسیا) گذاشت. با وقوع انقلاب صنعتی در سراسر اروپا، منابع عظیم زغال سنگ دونباس در میانه سده نوزدهم مورد بهره‌برداری قرار گرفت. این امر منجر به رونق جمعیت در منطقه شد که عمدتاً مهاجران روسی بودند.[۳۷] در سال ۱۸۵۸، جمعیت منطقه ۷۰۰۷۶۷ نفر بود که تا سال ۱۸۹۷ به ۱۴۵۳۱۰۹ نفر رسید. بر اساس سرشماری امپراتوری روسیه در سال ۱۸۹۷، اوکراینی‌ها ۵۲٫۴ درصد از جمعیت منطقه را تشکیل می‌دادند، در حالی که روس‌ها ۲۸٫۷ درصد را تشکیل می‌دادند. یونانی‌ها، آلمانی‌ها، یهودی‌ها و تاتارها نیز در دونباس، به‌ویژه در ناحیه ماریوپل، که ۳۶٫۷ درصد از جمعیت آن را تشکیل می‌دهند، حضور چشمگیری داشتند.[۳۸] با وجود این، روس‌ها اکثریت نیروی کار صنعتی را تشکیل می‌دادند. اوکراینی‌ها بر مناطق روستایی تسلط داشتند، اما شهرها بیشتر تنها توسط روس‌هایی که به دنبال کار در صنایع سنگین منطقه آمده بودند، مسکونی شده بودند. آن دسته از اوکراینی‌های قومی که برای کار به شهرها نقل مکان کردند، به سرعت در طبقه کارگر روسی زبان جذب شدند.

دوره شوروی

[ویرایش]

اوکراینی‌های دونباس تحت تأثیر قحطی هولودومور در سال‌های ۱۹۳۲–۱۹۳۳ و سیاست روسی‌سازی ژوزف استالین قرار گرفتند. از آنجایی که اکثر اوکراینی‌ها کشاورزان و دهقانان روستایی بودند (که توسط رژیم شوروی " کولاک " نامیده می‌شد)، بیشترین قحطی را متحمل شدند. بر اساس گزارش انجمن اوکراینی‌ها در بریتانیای کبیر، جمعیت منطقه ای که اکنون استان لوهانسک است در نتیجه قحطی ۲۵ درصد کاهش یافت و منطقه ای که اکنون استان دونتسک است، ۱۵ تا ۲۰ درصد کاهش به خود دید.[۳۹] بر اساس یک تخمین، ۸۱٫۳٪ از کسانی که در طول قحطی در SSR اوکراین جان باختند، اوکراینی نژاد بودند، در حالی که تنها ۴٫۵٪ از نژاد روسیه بودند.[۴۰] در طول بازسازی دونباس پس از جنگ جهانی دوم، بسیاری از کارگران روسی برای سکونت مجدد در منطقه وارد شدند و تعادل جمعیت را بیشتر تغییر داد. در سال ۱۹۲۶، ۶۳۹۰۰۰ نفر روس در دونباس ساکن بودند.[۴۱] تا سال ۱۹۵۹، جمعیت قومی روسیه بیش از دو برابر شد و به ۲٫۵۵ میلیون نفر رسید. روسی‌سازی با اصلاحات آموزشی شوروی در سال‌های ۱۹۵۸–۱۹۵۹، که منجر به حذف تقریباً تمام آموزش‌های زبان اوکراینی در دونباس شد، بیشتر پیشرفت کرد. در زمان سرشماری شوروی در سال ۱۹۸۹، ۴۵ درصد از جمعیت دونباس قومیت خود را روس گزارش کردند.

دوره اوکراین

[ویرایش]

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱، ساکنان دونباس بر خلاف بقیه اوکراین، عموماً طرفدار روابط قوی تر با روسیه بودند. . به دنبال اعتصاب معدنچیان در سال ۱۹۹۳ در منطقه که خواستار یک اوکراین فدرال و خودمختاری اقتصادی برای دونباس بودند، یک همه‌پرسی در سال ۱۹۹۴ در مورد مسائل گوناگون قانون اساسی در استان‌های دونتسک و لوهانسک، همزمان با نخستین انتخابات پارلمانی در اوکراین مستقل برگزار شد.

رای‌دهندگان و سیاستمداران دونباس تا زمان انقلاب نارنجی ۲۰۰۴ نفوذ گسترده‌ای بر سیاست اوکراین داشتند. ویکتور یانوکوویچ، نخست‌وزیر وقت، که هدف انقلابی داشت، اهل دونباس است و بیشترین حمایت خود را نیز در آنجا پیدا کرده‌است. در اوج انقلاب، سیاستمداران منطقه ای طرفدار یانوکوویچ در دونباس خواستار برگزاری همه‌پرسی در مورد ایجاد " جمهوری خودمختار اوکراین در جنوب شرقی " یا جدایی از اوکراین شدند.[۴۲][۴۳][۴۴] این اتفاق نیفتاد و حزب مناطق یانوکوویچ در انتخابات پارلمانی اوکراین در سال ۲۰۰۶ پیروز شد. او بعداً در سال ۲۰۱۰ به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد. دولت او به رهبری نخست‌وزیر میکولا آزاروف، قانون بحث‌برانگیز زبان منطقه ای را در سال ۲۰۱۲ اجرا کرد. این قانون به زبانی وضعیت «زبان منطقه ای» را می‌دهد که در آن درصد نمایندگان گروه قومی آن بیش از ۱۰٪ از کل جمعیت یک منطقه اداری تعریف شده باشد.[۴۵] وضعیت زبان منطقه ای اجازه استفاده از زبان‌های اقلیت را در دادگاه‌ها، مدارس و سایر موسسات دولتی در این مناطق اوکراین می‌دهد. این بدان معناست که زبان روسی برای اولین بار از زمان استقلال اوکراین در دونباس به رسمیت شناخته شد.[۴۵] این قانون در ۲۸ فوریه ۲۰۱۸ توسط دادگاه قانون اساسی اوکراین خلاف قانون اساسی اعلام شد و در سال ۲۰۱۹ با قانون جدیدی جایگزین شد که هدف آن تقویت استفاده از زبان اوکراینی بود.[۴۶][۴۷]

جمعیت‌شناسی معاصر

[ویرایش]

بر اساس سرشماری اوکراین در سال ۲۰۰۱، ۵۷٫۲٪ از جمعیت دونباس را اوکراینی‌ها، ۳۸٫۵٪ روس‌ها، و ۴٫۳٪ سایر گروه‌های قومی، عمدتاً یونانی (۱٫۱٪) و بلاروس (۰٫۹٪) تشکیل می‌داد.[۴۸] ۷۲٫۸٪ از جمعیت گزارش کردند که زبان مادری آنها روسی است.[۴۹] زبان‌های دیگر که عمدتاً توسط گروه‌های قومی اقلیت صحبت می‌شود، ۱٫۱ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دهند. در میان این گروه‌ها، تنها روماها گزارش شده‌اند که از زبان روسی در زندگی روزمره استفاده نمی‌کنند و به جای آن از زبان رومی استفاده می‌کنند.[۴۹]

استان خارکف

[ویرایش]
جسد روی سنگفرش در خارکف در زمان هولودومور

خارکف که پیشتر یک منطقه کم جمعیت بود، تعداد زیادی از مهاجران اوکراینی را برای اولین بار در زمان قیام خلمنتسکی ۱۶۴۸–۵۷ در خود جای داد. این مهاجران از جنگ بین قزاق‌های اوکراینی و کشورهای مشترک المنافع لهستان-لیتوانی در نزدیکی رودخانه دنیپر فرار کرده بودند. منطقه ای که در آن ساکن شدند «اسلوبودا اوکراین» نام داشت (اوکراینی: Слобiдська Україна، اسلوبودسکایا اوکراین).[۵۰] در طول سده‌های بعد، موج‌های متعدد مهاجرت به اسلوبودا اوکراین، هم اوکراینی‌های قومی و هم روس‌های قومی را به همراه داشت. پیش از سده نوزدهم، تعداد کمی از روس‌ها در این منطقه ساکن شدند. آنها تمایل داشتند در شهرها زندگی کنند، در حالی که مناطق روستایی تحت تسلط اوکراینی‌ها بود. این منطقه یک دولت خودمختار قزاق داشت تا اینکه در سال ۱۷۶۵ توسط کاترین کبیر خودمختاری لغو شد.[۵۱] در سال ۱۸۳۲، شکاف شهری و روستایی به شدت ریشه دوانید: ۵۰٪ از بازرگانان را روس‌ها، و ۴۵٪ از صاحبان کارخانه‌ها روس بودند. در راستای این روسی شدن فزاینده، نام اسلوبودا اوکراین با فرمانداری خارکف در سال ۱۸۳۵ جایگزین شد.[۵۰] در سرشماری امپراتوری ۱۸۹۷ نشان داده شده‌است که زبان مادری ۸۰٫۶٪ از جمعیت استان خارکف اوکراینی بوده، در حالی که زبان روسی به عنوان زبان مادری تنها ۱۷٫۷٪ از جمعیت بوده‌اند.[۵۲]

شهر خارکف در سال ۱۹۲۲ پایتخت اتحاد جماهیر شوروی اوکراین شد. در طول قحطی هولودومور ۱۹۳۲–۱۹۳۳، حومه منطقه خارکف که اکثریت جمعیت اوکراینی داشت ویران شد. در همان زمان، شهر خارکف به شدت صنعتی شد و جمعیت روسی آن رونق گرفت. تا زمان سرشماری شوروی در سال ۱۹۸۹، ۳۳٫۲ درصد از جمعیت استان خارکف را روسی می‌دانستند و ۴۸٫۱ درصد از جمعیت گزارش کردند که زبان مادری آنها روسی است.[۵۳]

جمعیت‌شناسی معاصر

[ویرایش]

بر اساس سرشماری اوکراین در سال ۲۰۰۱، اوکراینی‌های قومی ۷۰٫۷ درصد از جمعیت استان خارکف را تشکیل می‌دهند، در حالی که روس‌ها ۲۵٫۶ درصد را تشکیل می‌دهند.[۵۴] سایر اقلیت‌های قومی ثبت شده در استان خارکف شامل ارامنه، یهودیان و بلاروس‌ها هستند. ۵۳٫۸ درصد از جمعیت گزارش کردند که زبان مادری آنها اوکراینی است، در حالی که ۴۴٫۳ درصد گزارش کردند که زبان آن روسی است.[۵۳]

استان اودسا

[ویرایش]

در سال ۱۵۹۳، امپراتوری عثمانی منطقه ای را که اکنون استان اودسا نامیده می‌شود، فتح کرد و آن را به نام اوزو ایالت، که به‌طور غیررسمی به عنوان خان اوکراین شناخته می‌شود، ادغام کرد.[۵۵] پس از جنگ روسیه و ترکیه ۱۷۸۷–۱۷۹۲، یدیسان، تقریباً مطابق با شهر مدرن اودسا، توسط امپراتوری عثمانی در معاهده یاسی به عنوان بخشی از امپراتوری روسیه به رسمیت شناخته شد. بر اساس نخستین سرشماری امپراتوری روسیه در منطقه یدیسان، که در سال ۱۷۹۳ پس از اخراج تاتارهای نوگای انجام شد، چهل و نه روستا از شصت و هفت روستای بین رودخانه دنیستر و رودخانه بوگ جنوبی از نظر قومی رومانیایی بودند (که مولداویایی نیز نامیده می‌شوند).[۵۶] متعاقباً، روس‌های قومی منطقه را مستعمره کردند و شهرها و بندرهای جدید بسیاری را تأسیس کردند. در سال ۱۸۱۹، شهر اودسا به یک بندر آزاد تبدیل شد. جمعیت بسیار متنوعی در آن زندگی می‌کردند و بازرگانان دریای سیاه به آنجا رفت و آمد می‌کردند. در کمتر از یک سده، شهر اودسا از یک قلعه کوچک به بزرگترین شهر در منطقه روسیه نو تبدیل شد.[۵۷]

در زمان سرشماری امپراتوری سال ۱۸۹۷، جمعیت تقریبی استان اودسا نوین ۱٬۱۱۵٬۹۴۹ نفر بود.[۵۸] بر پایه آن سرشماری، ۳۳٫۹ درصد از جمعیت را اوکراینی، ۲۶٫۷ درصد روسی، ۱۶٫۱ درصد یهودی، ۹٫۲ درصد مولداوی، ۸٫۶ درصد آلمانی، ۲ درصد لهستانی و ۱٫۶ درصد بلغاری تشکیل می‌داد. این اعداد نشان می‌دهد که تنوع قومیتی در منطقه بسیار زیاد بوده و هیچ گروهی اکثریت مطلق را نداشته‌است.[۵۸]

در دوره اولیه اتحاد جماهیر شوروی اوکراین، استان اودسا از بخش‌هایی از استان خرسون سابق تشکیل می‌شد. این منطقه جدید پایه منطقه نوین اودسا را تشکیل داد. در طول دوران بین دو جنگ، بودجاک بخشی از پادشاهی رومانی بود. قحطی ۱۹۳۲–۱۹۳۳ هولودومور تأثیر جمعیتی عمیقی بر منطقه داشت.[۵۹] جمعیت آن ۱۵ تا ۲۰ درصد کاهش یافت.[۳۹] حدود یک دهه بعد، اشغال اوکراین توسط نازی‌ها در طول جنگ جهانی دوم تأثیر مخربی بر جمعیت یهودیان سابق منطقه داشت.[۶۰] همچنین در طول جنگ، بودجاک با تنوع قومیتی به عنوان استان ازمیل به SSR اوکراین ضمیمه شد و در سال ۱۹۵۴ در استان اودسا ادغام شد.

در زمان سرشماری شوروی در سال ۱۹۸۹، ۲۷٫۴٪ از جمعیت استان اودسا خود را قومی روسی معرفی می‌کردند، در حالی که ۵۵٫۲٪ خود را اوکراینی قومی معرفی می‌کردند.[۶۱][۶۲] بقیه را بیشتر مولداوی‌ها، بلغاری‌ها و گاگاوزها تشکیل می‌دادند.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ "What you should know about the Ukraine crisis". PBS Newshour. 7 March 2014. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved 28 February 2015.
  2. ↑ "History and Geography Help Explain Ukraine Crisis". National Geographic. 24 February 2014. Archived from the original on 17 February 2015. Retrieved 28 February 2015.
  3. ↑ "A Ukraine City Spins Beyond the Government's Reach". The New York Times. 15 February 2014. Archived from the original on 11 January 2021. Retrieved 16 February 2017.
  4. ↑ Keating, Joshua (6 March 2014). "Turkey's Black Sea Blues". Slate. Archived from the original on 6 March 2014. Retrieved 6 March 2014.
  5. ↑ "Sorry, Turkey: You're Not Getting Crimea Back". Foreign Policy. 20 March 2014. Archived from the original on 15 September 2014. Retrieved 21 September 2014.
  6. ↑ "POPULATION TRANSFER: The Crimean Tatars Return Home". Cultural Society. 5 March 2010. Archived from the original on 13 March 2014. Retrieved 13 March 2014.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام NMCRIMTA وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  8. ↑ Judah, Ben (2 March 2014). "Why Russia No Longer Fears the West". Politico. Archived from the original on 6 March 2014. Retrieved 5 March 2014.
  9. ↑ "Why Crimea is so dangerous". BBC. 11 March 2014. Archived from the original on 15 June 2018. Retrieved 21 June 2018.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Flintoff, Corey (23 November 2013). "Once Victims of Stalin, Ukraine's Tatars Reassert Themselves". NPR. Archived from the original on 13 March 2014. Retrieved 13 March 2014.
  11. ↑ "Постанова про депортацію татар і перетворення Криму на область. ДОКУМЕНТИ". Ukrainskya Pravda. 17 May 2014. Archived from the original on 27 April 2015. Retrieved 21 September 2014.
  12. ↑ "Crimean Tatars". Unrepresented Nations and Peoples Organization. 25 March 2008. Archived from the original on 22 August 2011. Retrieved 21 September 2014.
  13. ↑ Calamur, Krishnadev (27 February 2014). "Crimea: A Gift To Ukraine Becomes A Political Flash Point". NPR. Archived from the original on 10 May 2015. Retrieved 2 March 2014.
  14. ↑ Keating, Joshua (25 February 2014). "Kruschev's Gift". Slate. Archived from the original on 21 June 2018. Retrieved 2 March 2014.
  15. ↑ "Krim-Übertragung: War der Dnjepr-Kanal der Grund? – Nachrichten Geschichte". DIE WELT. Archived from the original on 28 December 2021. Retrieved 7 March 2017.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Sasse, Gwendolyn (3 March 2014). "Crimean autonomy: A viable alternative to war?". The Washington Post. Archived from the original on 26 June 2015. Retrieved 6 March 2014. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «Sasse» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ Schmemann, Serge (6 May 1992). "Crimea Parliament Votes to Back Independence From Ukraine". The New York Times. Archived from the original on 2 March 2014. Retrieved 3 March 2014.
  18. ↑ Schmemann, Serge (22 May 1992). "Russia Votes to Void Cession of Crimea to Ukraine". The New York Times. Archived from the original on 2 March 2014. Retrieved 3 March 2014.
  19. ↑ "Separatist Winning Crimea Presidency". The New York Times. 31 January 1994. Archived from the original on 9 January 2014. Retrieved 2 March 2014.
  20. ↑ Bohlen, Celestine (23 March 1994). "Russia vs. Ukraine: A Case of the Crimean Jitters". The New York Times. Archived from the original on 2 March 2014. Retrieved 2 March 2014.
  21. ↑ "Chronology for Crimean Tatars in Ukraine". Minorities at Risk Project. University of Maryland. Archived from the original on 1 March 2014. Retrieved 24 September 2014.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ Zaborsky, Victor (September 1995). "Crimea and the Black Sea Fleet in Russian-Ukrainian Relations". Archived from the original on 8 July 2016. Retrieved 21 September 2014. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «Russian-Ukrainian-Relations» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  23. ↑ "What is so dangerous about Crimea?". BBC. 27 February 2014. Archived from the original on 15 June 2018. Retrieved 21 June 2018.
  24. ↑ "Ukraine Moves To Oust Leader of Separatists". The New York Times. 19 March 1995. Archived from the original on 30 March 2014. Retrieved 2 March 2014.
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ "Crimea wants to equate its Constitution with Ukraine's Basic Law". Ukrinform. 18 July 2012. Archived from the original on 12 March 2014. Retrieved 3 March 2014.
  26. ↑ "The Crimean Tatars: A Primer". The New Republic. 2 March 2014. Archived from the original on 9 March 2021. Retrieved 21 September 2014.
  27. ↑ Deal Struck on Gas, Black Sea Fleet بایگانی‌شده در ۲۳ آوریل ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine, The Moscow Times (21 April 2010)
  28. ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ "Ukraine: U.S. Navy Stopover Sparks Anti-NATO Protests". Radio Free Europe/Radio Liberty. 1 June 2006. Archived from the original on 27 December 2014. Retrieved 21 September 2014.
  29. ↑ "Regions Party gets 80 of 100 seats on Crimean parliament". Interfax Ukraine. 11 November 2010. Archived from the original on 13 November 2014.
  30. ↑ "Thousands mourn Ukraine protester amid unrest". Al Jazeera. January 2014. Archived from the original on 28 January 2014. Retrieved 21 September 2014.
  31. ↑ "У Сумах розгромили офіс ПР". The Insider. Archived from the original on 1 March 2014. Retrieved 21 September 2014.
  32. ↑ "В Киеве разгромили офис ЦК КПУ" [In Kyiv, Communist Party Central Committee Office was destroyed]. Gazeta. UA. 22 February 2014. Archived from the original on 1 December 2008.
  33. ↑ [Ex-President of Crimea sent FROM UKRAINE]. Ukrayinska Pravda (به اوکراینی). 13 July 2011 https://web.archive.org/web/20110715193205/http://www.pravda.com.ua/news/2011/07/13/6384087/. Archived from the original on 15 July 2011. Retrieved 21 September 2014. {{cite web}}: |archiveurl= missing title (help); |trans-title= requires |title= or |script-title= (help)
  34. ↑ "National composition of the population in Autonomous Republic of Crimea". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 16 October 2018. Retrieved 21 September 2014.

    "National composition of the population in Sevastopol". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 18 May 2013. Retrieved 21 September 2014.
  35. ↑ "Linguistic composition of Autonomous Republic of Crimea". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 28 October 2014. Retrieved 21 September 2014.

    "Linguistic composition of Sevastopol". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 18 May 2013. Retrieved 21 September 2014.
  36. ↑ "Donetsk might agree with some points of Ukraine's law on special status of Donbass". Informational Telegraph Agency of Russia. 16 September 2014. Archived from the original on 18 September 2014. Retrieved 21 September 2014.
  37. ↑ Andrew Wilson (April 1995). "The Donbas between Ukraine and Russia: The Use of History in Political Disputes". Journal of Contemporary History. 30 (2): 274. JSTOR 261051.
  38. ↑ "The First General Census of the Russian Empire of 1897 − Breakdown of population by mother tongue and districts in 50 Governorates of the European Russia". Institute of Demography at the National Research University 'Higher School of Economics'. Archived from the original on 6 October 2014. Retrieved 22 September 2014.
  39. ↑ ۳۹٫۰ ۳۹٫۱ "The Number of Dead". Association of Ukrainians in Great Britain. Archived from the original on 6 October 2014. Retrieved 21 September 2014. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «AUGB» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  40. ↑ Sergei Maksudov, "Losses Suffered by the Population of the USSR 1918–1958", in The Samizdat Register II, ed. R. Medvedev (London–New York 1981)
  41. ↑ Andrew Wilson (April 1995). "The Donbas between Ukraine and Russia: The Use of History in Political Disputes". Journal of Contemporary History. 30 (2): 275. JSTOR 261051.
  42. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Sasree1 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  43. ↑ David Crouch (28 November 2004). "East Ukraine threatens autonomy". The Guardian. Donetsk. Archived from the original on 1 March 2015. Retrieved 1 March 2015.
  44. ↑ "Ukrainian region seeks autonomy". BBC News. 28 November 2004. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved 1 March 2015.
  45. ↑ ۴۵٫۰ ۴۵٫۱ "Ukrainians protest against Russian language law". The Guardian. 4 July 2014. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 21 September 2014.
  46. ↑ "Constitutional Court declares unconstitutional language law of Kivalov-Kolesnichenko". UkrInform (به انگلیسی). Archived from the original on 27 June 2018. Retrieved 2022-01-12.
  47. ↑ "Parliament passes Ukrainian language bill - KyivPost - Ukraine's Global Voice". Kyiv Post. 2019-04-25. Archived from the original on 11 November 2020.
  48. ↑ "National composition of population in Donetsk Oblast". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 18 May 2013. Retrieved 21 September 2014.

    "National composition of population in Luhansk Oblast". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 18 May 2013. Retrieved 21 September 2014.
  49. ↑ ۴۹٫۰ ۴۹٫۱ "Linguistic composition of Donetsk Oblast". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 18 May 2013. Retrieved 21 September 2014.

    "Linguistic composition of Luhansk Oblast". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 18 May 2013. Retrieved 21 September 2014.
  50. ↑ ۵۰٫۰ ۵۰٫۱ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام ELstuart وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  51. ↑ "THE AUTONOMOUS HETMAN STATE AND SLOBODA UKRAINE". Encyclopædia Britannica Online Academic Edition. Encyclopædia Britannica Inc. 2014. Archived from the original on 21 April 2008. Retrieved 22 September 2014.
  52. ↑ "Breakdown of the population of Kharkov Governorate by mother tongue". First General Census of the Russian Empire of 1897. Archived from the original on 2 May 2014. Retrieved 22 September 2014.
  53. ↑ ۵۳٫۰ ۵۳٫۱ "Linguistic composition of Kharkiv Oblast". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 18 May 2013. Retrieved 21 September 2014. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «2001KHARKIVLING» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  54. ↑ "National composition of the population in Kharkiv Oblast". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 18 May 2013. Retrieved 21 September 2014.
  55. ↑ Secrieru, Mihaela (ed.). "Republic of Moldavia – an Intermezzo on the Signing and the Ratification of the European Charter for Regional and Minority Languages" (PDF). Iași: University of Iaşi (Alexandru Ioan Cuza). p. 2. Archived from the original (PDF) on 27 December 2014. Retrieved 22 September 2014. On the left shore of the River Nistru [Dniester] there was the Khanate of Ukraine and of the properties of the Polish Crown, and their inhabitants, until the end of the 18th century, were the Moldavians.
  56. ↑ E. Lozovan, Romanii orientali, "Neamul Romanesc", 1/1991, p.32.
  57. ↑ Patricia Herlihy (1973). "Odessa: Staple Trade and Urbanization in New Russia". Jahrbücher für Geschichte Osteuropas. Neue Folge, Bd. 21.
  58. ↑ ۵۸٫۰ ۵۸٫۱ "The First General Census of the Russian Empire of 1897 − Breakdown of population by mother tongue and districts in 50 Governorates of the European Russia". Institute of Demography at the National Research University 'Higher School of Economics'. Archived from the original on 27 December 2014. Retrieved 22 September 2014.

    "The First General Census of the Russian Empire of 1897 − Breakdown of population by mother tongue and districts in 50 Governorates of the European Russia". Institute of Demography at the National Research University 'Higher School of Economics'. Archived from the original on 27 December 2014. Retrieved 22 September 2014.

    "The First General Census of the Russian Empire of 1897 − Breakdown of population by mother tongue and districts in 50 Governorates of the European Russia". Institute of Demography at the National Research University 'Higher School of Economics'. Archived from the original on 27 December 2014. Retrieved 22 September 2014.
  59. ↑ [The famine of 1932-1933 in Ukraine: through the eyes of historians and the language of documents. Collectivization and famine in Ukraine: 1929-1933. Collection of materials and documents - 1933] (به اوکراینی). Archives.gov.ua. 1990 https://web.archive.org/web/20120815125317/http://www.archives.gov.ua/Sections/Famine/Publicat/Fam-kolekt-1933.php. Archived from the original on 15 August 2012. Retrieved 12 January 2018. {{cite web}}: |archiveurl= missing title (help); |trans-title= requires |title= or |script-title= (help)
  60. ↑ "Odessa". United States Holocaust Memorial Museum. Archived from the original on 14 June 2018. Retrieved 24 September 2014.
  61. ↑ Martin W. Lewis (24 March 2014). "Russian Envelopment? Ukraine's Geopolitical Complexities". GeoCurrents.info. Archived from the original on 11 November 2014. Retrieved 23 September 2014.
  62. ↑ "National composition of the population in Odessa Oblast". Ukrainian Census of 2001. State Statistics Committee of Ukraine. Archived from the original on 23 October 2015. Retrieved 21 September 2014.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=پیش‌زمینه‌های_تاریخی_جنگ_روسیه_و_اوکراین&oldid=36192311»