کارول گریدر - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

کارول گریدر
گریدر در سال ۲۰۱۴
زادهٔ	۱۵ آوریل ۱۹۶۱ ‏(۶۳ سال) سن دیگو، کالیفرنیا
ملیت	آمریکایی
محل تحصیل	دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا دانشگاه کالیفرنیا، برکلی
شناخته‌شده برای	به خاطر پژوهش‌هایشان در زمینهٔ کشف مکانیزم حفاظت تلومراز از کروموزوم‌های خطی
جوایز	جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی (۲۰۰۹)
پیشینه علمی
شاخه(ها)	زیست‌شناسی مولکولی
محل کار	آزمایشگاه کلداسپرینگ دانشگاه جانز هاپکینز
استاد راهنما	الیزابت بلک‌برن

کارولین ویدنی "کارول" گریدر (به انگلیسی: Carolyn Widney "Carol" Greider) زیست‌شناس آمریکایی، پژوهشگر، استاد دانشگاه و برندهٔ نوبل پزشکی سال ۲۰۰۹ است.^[۱][۲]

کارول گریدر، دکترایش را سال ۱۹۸۷ زیرنظر دکتر الیزابت بلک‌برن، در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی گرفت و یک دوره فوق‌دکتری در آزمایشگاه کلداسپرینگ، گذراند و اکنون نیز استاد گروه زیست‌شناسی مولکولی و ژنتیکی دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز است.^[۳]

یکصدمین جایزهٔ نوبل پزشکی، به کارول گریدر، جک ژوستاک و الیزابت بلک‌برن، به خاطر پژوهش‌هایشان در زمینهٔ کشف مکانیزم حفاظت تلومر از کروموزوم‌های خطی، اهدا خواهد شد.^[۳][۴]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ کارول گریدر موجود است.

این یک مقالهٔ خرد دربارۀ یک زیست‌شناس است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.