کلیسای سانتا ماریا دله گرتزیه (میلان) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

کلیسای سانتا ماریا دله
میراث جهانی یونسکو
مکان	ایتالیا
معیار ثبت	فرهنگی:
شمارهٔ ثبت	۹۳

کلیسای سانتا ماریا دلهیک کلیسا و پرستشگاه در میلان و در شمال ایتالیا است که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده‌است. این کلیسا شامل نقاشی‌های دیواری شام آخر لئوناردو دا وینچی، در سالن ناهار خوری است.

پانویس

منابع

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Santa Maria delle Grazie (Milan)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۳ اگوست ۲۰۱۱.

این یک مقالهٔ خرد درباره کلیسا است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

ن ب و میراث جهانی یونسکو در ایتالیا
فرهنگی	سنگ‌نگاره‌های وال کامونیکا (۱۹۷۹) رم و باسیلیکای سینت پل (۱۹۸۰) کلیسای سانتا ماریا و شام آخر (۱۹۸۰) فلورانس (۱۹۸۲) پیاتزا دی میریاکولی (۱۹۸۷) ونیز و تالاب ونتزیا (۱۹۸۷) سن جیمینیانو (۱۹۹۰) ساسی دی ماترا و کلیساهای صخره‌ای ماترا (۱۹۹۳) ویچنزا و ویلاهای پالادیان ونتو (۱۹۹۴) ناپل (۱۹۹۵) سیه‌نا (۱۹۹۵) کرسپی د آدا (۱۹۹۵) فرارا و دلتای رود پو (۱۹۹۵) کاستل دل مونته (۱۹۹۶) پینتزا (۱۹۹۶) آلبروبلو (۱۹۹۶) راونا (۱۹۹۶) کلیسای جامع مودنا، برج گیرلاندینا و پیازا گرانده، (۱۹۹۷) ساحل آمالفی (۱۹۹۷) باغ گیاه‌شناسی پادوآ (۱۹۹۷) اقامتگاه‌های خاندان سلطنتی ساووی (۱۹۹۷) سو نوراکسی (۱۹۹۷) کاخ کازرتا، آب‌گذر وانویتلی و سن لوچیو (۱۹۹۷) پورتو ونه ره، چینکو تره و (جزیره پالماریا، جزیره تینو و جزیره تینتو) (۱۹۹۷) ویلا رومانا دل کازاله (۱۹۹۷) دره معابد (۱۹۹۷) پمپئی، هرکولانیوم و اوپلونتیس (۱۹۹۷) اوربینو (۱۹۹۸) پارک ملی سیلنتو، و پستوم، الئا و چرتوزا دی پادولا (۱۹۹۸) آکویلیا و کلیسای سانتا ماریا آسونتا (۱۹۹۸) ویلا آدریانا (۱۹۹۹) آسیزی، باسیلیکای سن فرانچسکو (۲۰۰۰) ورونا (۲۰۰۰) ویلا د استه، (۲۰۰۱) وال دی نوتو (۲۰۰۲) ساکری مونتی پیمونت (۲۰۰۳) گورستان‌های اتروسکی (۲۰۰۴) وال دورچا (۲۰۰۴) سیراکوز و گورستان پانتالیکا (۲۰۰۵) مجموعه پلازی دی رولی (۲۰۰۶) راه‌آهن رت (۲۰۰۸) (با سوئیس) منتووا و سابیونتا (۲۰۰۸) معماری لمباردها در ایتالیا (۲۰۱۱) آبسراهای پیش از تاریخ پیرامون آلپ (۲۰۱۱) لانگهه (۲۰۱۴) پالرموی عرب-نورمن (۲۰۱۵) بناهای دفاعی ونیز (۲۰۱۷) ایوریا (۲۰۱۸) تپه‌های پروسکو (۲۰۱۹) نقاشی‌های دیواری پادوآ (۲۰۲۱) شهرهای آبگرم (۲۰۲۱) پیشگاه‌خانه‌های بولونیا (۲۰۲۱)
طبیعی	جزایر آیولین سایت مونته سن جورجو (۲۰۰۳) (با سوئیس) دولومیتی (۲۰۰۹) اتنا (۲۰۱۳) جنگل‌های کهنسال راش (۲۰۱۷, ۲۰۲۱)