جولین مور - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

جولین مور
A photograph of Julianne Moore at the 2014 Toronto International Film Festival
مور در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴
نام هنگام تولدجولی ان اسمیت
زادهٔ۳ دسامبر ۱۹۶۰ ‏(۶۳ سال)
فورت برگ، کارولینای شمالی، ایالات متحده
شهروندی
  • ایالات متحده
  • پادشاهی متحده
تحصیلاتدانشگاه بوستون (کارشناسی هنرهای زیبا)
پیشه‌ها
  • بازیگر
  • مؤلف
سال‌های فعالیت۱۹۸۴–اکنون
آثارفهرست کامل
همسران
فرزندان۲
خویشاوندانپیتر مور اسمیت (برادر)
جوایزفهرست کامل

جولی ان اسمیت (انگلیسی: Julie Anne Smith؛ زادهٔ ۳ دسامبر ۱۹۶۰) معروف به جولین مور (Julianne Moore)[۱] بازیگر آمریکایی است. او از آغاز دههٔ ۱۹۹۰ در سینما پرکار بوده و بابت به تصویر کشیدن زنان به‌لحاظ احساسی نابسامان در فیلم‌های مستقل و نیز بابت نقش‌هایش در آثار بلاکباستر شهرت دارد. او افتخارات گوناگونی از جمله یک جایزهٔ اسکار، یک جایزهٔ فیلم بفتا، دو جایزهٔ گلدن گلوب و دو جایزهٔ امی دریافت کرده‌است.

مور در رشتهٔ تئاتر دانشگاه بوستون به تحصیل پرداخت و کارش را با مجموعه‌ای از نقش‌ها در تلویزیون آغاز کرد. او از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۸ در مجموعهٔ تلویزیونی آبکی همان‌طور که جهان می‌چرخد نقش منظمی داشت و برای آن برندهٔ جایزهٔ امی دی‌تایم شد. آغاز فعالیت سینمایی او در دههٔ ۱۹۹۰ رقم خورد و در طول نیمهٔ نخست این دهه به بازی در نقش‌های مکمل ادامه داد. مور با کمدی-درام برش‌های کوتاه (۱۹۹۳) مورد توجه قرار گرفت و نقش‌آفرینی‌هایش در درام‌های وانیا در خیابان چهل و دوم (۱۹۹۴) و ایمن (۱۹۹۵) باعث جلب توجه منتقدان شد. بازی در نقش اصلی فیلم‌های پرفروش نه ماه (۱۹۹۵) و جهان گمشده: پارک ژوراسیک (۱۹۹۷) او را به یکی از زنان نقش اول هالیوود تبدیل کرد.

مور بابت نقش‌آفرینی‌هایش در شب‌های عیاشی (۱۹۹۷)، پایان رابطه (۱۹۹۹)، دور از بهشت (۲۰۰۲) و ساعت‌ها (۲۰۰۲) نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد؛ او در فیلم نخست نقش بازیگر پورنوگرافی دههٔ ۱۹۷۰ و در سه فیلم دیگر نقش زنان خانه‌دار ناراضی در میانهٔ سدهٔ بیستم را ایفا کرد. کار او با نقش‌هایش در لبوفسکی بزرگ (۱۹۹۸)، مگنولیا (۱۹۹۹)، هانیبال (۲۰۰۱)، فرزندان انسان (۲۰۰۶)، یک مرد مجرد (۲۰۰۹)، بچه‌ها حالشان خوب است (۲۰۱۰)، دیوانه‌وار، احمقانه، عشق (۲۰۱۱) و نقشه‌های ستاره‌های سینما (۲۰۱۴) ترقی یافت. مور بابت به تصویر کشیدن سارا پیلین در فیلم تلویزیونی تغییر بازی (۲۰۱۲) برندهٔ جایزهٔ امی ساعات پربیننده و بابت بازی در نقش بیمار آلزایمری در هنوز آلیس برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن شد. مجموعهٔ اکشن بازی‌های گرسنگی (۲۰۱۴–۲۰۱۵) و فیلم جاسوسی کینگزمن: محفل طلایی (۲۰۱۷) از پرفروش‌ترین فیلم‌های بعدی او بودند. مور از آن زمان در فیلم‌های مستقل و پروژه‌های اینترنتی، شامل می دسامبر (۲۰۲۳)، به کارش ادامه داد.

مور علاوه بر کار بازیگری، مجموعه‌ای از کتاب‌های کودکانه دربارهٔ شخصیتی به نام توت‌فرنگی کک‌مکی نوشته‌است. مجلهٔ تایم در سال ۲۰۱۵ از او به‌عنوان یکی از ۱۰۰ شخص تأثیرگذار در جهان یاد کرد و در سال ۲۰۲۰، نام او در فهرست نیویورک تایمز از ۲۵ بازیگر بزرگ سدهٔ بیست و یکم قرار گرفت. او با کارگردان بارت فرویندلیش ازدواج کرده و از او صاحب دو فرزند شده‌است.

اوایل زندگی

[ویرایش]

جولی ان اسمیت در ۳ دسامبر ۱۹۶۰،[۲] در تأسیسات نظامی فورت براگ در کارولینای شمالی به دنیا آمد. او بزرگ‌ترین فرزند از سه خواهر و برادر است.[۳] پدرش، پیتر مور اسمیت،[۴] چترباز ارتش ایالات متحده در طول جنگ ویتنام بود که به درجه سرهنگ رسید و قاضی نظامی شد.[۵][۶] مادرش، ان (با نام خانوادگی سابق لاو؛ ۱۹۴۰–۲۰۰۹)،[۷] روان‌شناس و مددکار اجتماعی اسکاتلندی از گرینوک بود که در سال ۱۹۵۱ به همراه خانواده‌اش به ایالات متحده مهاجرت کرد.[۴][۸] مور یک خواهر کوچکتر به نام والری اسمیت و یک برادر کوچکتر به نام پیتر مور اسمیت دارد که رمان‌نویس است.[۴][۹][۱۰] مور که نیمی از تبارش اسکاتلندی است، در سال ۲۰۱۱ برای قدردانی از مادر مرحومش ادعای شهروندی بریتانیا کرد.[۳][۱۱]

تئاتر خیابان هانتینگتون، سابقاً در دانشگاه بوستون که در آن‌جا مور برای بازیگری آموزش دید

مور در کودکی به دلیل شغل پدرش غالباً در سراسر ایالات متحده نقل مکان می‌کرد. در نتیجه او به خانواده‌اش نزدیک بود، اما گفته که هرگز این احساس را نداشته که از یک مکان خاص آمده‌است.[۲][۶] خانواده در چندین مکان زندگی می‌کردند؛ از جمله آلاباما، جورجیا، تگزاس، پاناما، نبراسکا، آلاسکا، نیویورک و ویرجینیا، و همچنین مور در نه مدرسه مختلف به تحصیل پرداخت. جابجایی مداوم او را به فرزندی بی‌اعتماد به نفس تبدیل کرد و برقراری ارتباط دوستی برای او آسان نبود.[۳][۶] با وجود این مشکلات، مور بعداً گفت که سبک زندگی دوره‌گرد برای آینده شغلی او مفید است: «وقتی زیاد در اطراف جابجا می‌شوید، یادمی‌گیرید که رفتار تغییرپذیر است. بسته به جایی که بودم تغییر می‌کردم… این به شما می‌آموزد که تماشا کنید، دوباره بازآفرینی شوید، آن شخصیت می‌تواند تغییر کند.»[۱۲]

هنگامی که مور شانزده ساله بود، خانواده از فالز چرچ، ویرجینیا که مور آن‌جا در دبیرستان عدالت تحصیل می‌کرد، به فرانکفورت، آلمان غربی نقل مکان کردند، و او آن‌جا در دبیرستان آمریکایی فرانکفورت تحصیل کرد.[۶] او باهوش و درس‌خوان بود، خود را «دختر خوب» معرفی می‌کرد و قصد داشت که دکتر شود.[۵] او هرگز به اجرا فکر نمی‌کرد، یا حتی در تئاتر شرکت نمی‌کرد،[۱۳] اما او خواننده‌ای مشتاق بود و سرگرمی‌ها باعث شد تا بازیگری را در مدرسه آغاز کند.[۲][۱۴] مور در چندین نمایش از جمله تارتوف و مده‌آ به ایفای نقش پرداخت و با تشویق معلم انگلیسی خود، تئاتر را انتخاب کرد.[۱۵] پدر و مادرش از تصمیم او حمایت کردند، اما از او خواستند که در دانشگاه آموزش ببیند تا برای اطمینان بیشتر مدرک دانشگاهی را دریافت کند.[۵] او در دانشگاه بوستون پذیرفته شد و در سال ۱۹۸۳ با مدرک کارشناسی هنرهای زیبا در رشته تئاتر فارغ‌التحصیل شد.[۱۵]

حرفه

[ویرایش]

کارهای اولیه (۱۹۸۵–۱۹۹۳)

[ویرایش]

مور پس از فارغ‌التحصیلی به شهر نیویورک رفت و به‌عنوان پیشخدمت مشغول به کار شد.[۱۶] در پی ثبت نام هنری در شرکت سهامی عام بازیگران،[۱۷] او حرفهٔ خود را در سال ۱۹۸۵ با تئاتر آف برادوی آغاز کرد.[۱۸] اولین نقش تلویزیونی او در سال ۱۹۸۵ و در یکی از قسمت‌های مجموعه لبه شب بود.[۱۹] سال بعد، زمانی که به گروه بازیگران مجموعهٔ همان‌طور که جهان می‌چرخد پیوست، وقفهٔ او به اتمام رسید. او با بازی در نقش دو خواهر ناتنی فرانی و سابرینا هیوز، این کار فشرده را یک تجربه یادگیری مهم دانست و علاقه‌مندانه گفت: «من اعتماد به نفس پیدا کردم و یادگرفتم که مسئولیت بپذیرم.»[۱۵] مور تا سال ۱۹۸۸ در این برنامه اجرا کرد، و برایش برندهٔ جایزه امی دی‌تایم برای نقش‌آفرینی برجستهٔ در مجموعهٔ درام شد.[۲۰][۲۱] او قبل از جدایی در همان‌طور که جهان می‌چرخد، در سال ۱۹۸۷ در مینی‌سریالی از شبکهٔ سی‌بی‌اس نقشی را ایفا کرد. هنگامی که او قرارداد خود را در همان‌طور که جهان می‌چرخد به پایان رساند، او در نقش اوفلیا از نمایش هملت در مقابل ژلیکو ایوانک به روی صحنه رفت.[۱۷][۲۲] او طی سه سال بعد به‌طور متناوب به تلویزیون بازگشت و در فیلم‌های تلویزیونی پول، قدرت، قتل (۱۹۸۹)، آخرین رفتن (۱۹۹۱)، و طلسم مرگبار (۱۹۹۱) ظاهر شد.[۲۳]

در سال ۱۹۹۰، مور با کارگردان تئاتر، آندره گرگوری، در نمایش دایی وانیا از آنتون چخوف آغاز به کار کرد. این نمایش از سوی مور به‌عنوان «یکی از اساساً مهم‌ترین تجربیات بازیگری که تا به حال داشته‌ام» توصیف شده‌است.[۲۴] مور در همان سال اولین حضور سینمایی خود را در نقش قربانی یک مومیایی در حکایاتی از دارک‌ساید: فیلم ایفا کرد؛ این فیلم ترسناک که با بودجهٔ کم ساخته شده، بعدها از سوی مور «وحشتناک» توصیف شد.[۲۵][۲۶] نقش بعدی او در سال ۱۹۹۲ مور را به مخاطبان بیشتری معرفی کرد؛ فیلم هیجان انگیز دستی که گهواره را تکان می‌دهد — که در آن او نقش دوست بدبخت شخصیت اصلی را بازی می‌کرد — شماره یک گیشهٔ ایالات متحده بود و مور برای این نقش توجه منتقدان متعددی را به خود جلب کرد.[۱۷][۲۷] او این روند را در همان سال با کمدی جنایی تفنگ در کیف دستی بتی لو ادامه داد و در نقش خواهر قهرمان داستان ظاهر شد. او در طول سال ۱۹۹۳ به ایفای نقش‌های مکمل ادامه داد و برای اولین بار در فیلم هیجان‌انگیز شهادت بدن نقش رقیب معشوقهٔ مدونا را بازی کرد. این فیلم توسط منتقدان مورد انتقاد و به شدت مورد تمسخر قرار گرفت و مور بعداً از حضور در آن پشیمان شد و آن را «یک اشتباه بزرگ» خواند.[۱۷] او در سال ۱۹۹۳ در کمدی رمانتیکی با هم‌بازی‌اش جانی دپ موفقیت بیشتری کسب کرد. در فیلم بنی و جون، مور نقش یک پیشخدمت مهربان را بازی کرد که عاشق شخصیت آیدان کوئین در فیلم شد. او همچنین در نقش یک پزشک در یکی از موفق‌ترین فیلم‌های سال یعتی تریلر فراری با بازی هریسون فورد ظاهر شد.[۱۷][۲۸] فراری با تحسین گستردهٔ منتقدان همراه بود.[۲۹]

به سوی شهرت (۱۹۹۳–۱۹۹۷)

[ویرایش]

فیلم‌ساز رابرت آلتمن، مور را در نمایش دایی وانیا دید و به اندازه کافی تحت تأثیر قرار گرفت تا او را برای پروژه بعدی خود انتخاب کند: درام برش‌های کوتاه (۱۹۹۳) با حضور گروهی از بازیگران که بر اساس داستان‌های کوتاه ریموند کارور ساخته شد. مور از کار کردن با او خرسند بود، زیرا فیلم سه زن (۱۹۷۷) را وقتی در کالج بود دید، و به او درک شدیدی از سینما داد.[۳۰] ایفای نقش هنرمند ماریان وایمن تجربه‌ای بود که برای او دشوار بود، زیرا او یک «ناشناخته کامل» بود که توسط بازیگران شناخته شده احاطه شده بود، اما این نقش موفقیت‌آمیز مور بود.[۲۵][۳۱] منتقد تاد مک‌کارتی، اجرای او را «خیره‌کننده» خواند و خاطرنشان کرد که مونولوگ او که در آن برهنه است، «بی شک بحث‌شده‌ترین صحنه» فیلم خواهد بود.[۳۲] برش‌های کوتاه مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و جوایز بهترین گروه بازیگران را در جشنواره فیلم ونیز و جوایز گلدن گلوب دریافت کرد. مور در مراسم جوایز ایندیپندنت اسپیریت نامزد دریافت جایزهٔ بهترین نقش مکمل زن شد و صحنهٔ مونولوگ او در فیلم بدنامی‌هایی را برایش به همراه داشت.[۳۳][۳۴]

برش‌های کوتاه یکی از سه حضور متوالی در سینما بود که شهرت مور را افزایش داد.[۱۵] این روند در سال ۱۹۹۴ با وانیا در خیابان چهل و دوم تداوم یافت، این فیلم نسخهٔ فیلمبرداری‌شده از نمایش دایی وانیا به کارگردانی لویی مال بود.[۲۴] بازی مور در نقش یلنا توسط تایم اوت «به‌سادگی ممتاز» توصیف شد،[۳۵] و برایش جایزهٔ انجمن منتقدان فیلم بوستون در رشتهٔ بهترین بازیگر زن را دریافت کرد.[۳۶] مور اولین نقش اصلی خود را در فیلم ایمن (۱۹۹۵) از تاد هینز به دست آورد که در آن نقش یک زن خانه‌دار ناراضی حومه‌شهری با حساسیت شیمیایی را ایفا می‌کند. او مجبور شد مقدار قابل توجهی از وزن خود را برای این نقش کاهش دهد که باعث بیماری شد و او عهد کرد که دیگر هرگز بدن خود را برای یک فیلم تغییر ندهد.[۳۷] امپایر در نقد خود نوشته که ایمن «اولین بار اعتبار [مور] را به عنوان بهترین بازیگر زن نسل خود تثبیت کرد».[۳۸] مورخ فیلم دیوید تامسون، بعداً آن را «یکی از جذاب‌ترین، اصیل‌ترین و موفق‌ترین فیلم‌های دههٔ ۱۹۹۰» توصیف کرد،[۵] و این نقش‌آفرینی باعث شد مور نامزد دریافت جایزهٔ ایندپندنت اسپریت در رشتهٔ بهترین بازیگر زن شود.[۳۹] مور با تأمل در مورد این سه نقش گفت: «همه آنها به یکباره ظاهر شدند و من ناگهان این سابقه را داشتم. این شگفت‌انگیز بود."[۱۵]

حضور بعدی مور نقش مکمل کمدی-درام هم‌اتاقی‌ها (۱۹۹۵) بود که نقش عروس پیتر فالک را بازی کرد. فیلم بعدی او، نه ماه (۱۹۹۵)، در مطرح کردن او به‌عنوان بازیگری برجسته در هالیوود بسیار مهم بود.[۳] این کمدی رمانتیک به کارگردانی کریس کلمبوس و با هم‌بازی‌اش هیو گرانت، نقدهای ضعیفی داشت، اما در گیشه موفق بود. این یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های او است.[۴۰][۴۱][۴۲] اکران بعدی او نیز یک محصول هالیوودی بود و مور در کنار سیلوستر استالونه و آنتونیو باندراس در فیلم هیجان‌انگیز آدم‌کش‌ها (۱۹۹۵) ظاهر شد. با وجود منفی بودن نظر منتقدان، این فیلم ۸۳٫۵ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت.[۴۳][۴۴] تنها حضور مور در سال ۱۹۹۶ در فیلم نجات پیکاسو بود که در آن او نقش هنرمند دورا مار را در مقابل آنتونی هاپکینز بازی کرد. این فیلم در ژانر درام دورانی با نقدهای ضعیفی روبرو شد.[۴۵]

نکتهٔ کلیدی در کارنامهٔ مور زمانی رخ داد که استیون اسپیلبرگ او را برای بازی در نقش دیرینه‌شناس دکتر سارا هاردینگ در جهان گمشده: پارک ژوراسیک — دنباله‌ای بر بلاکباستر پارک ژوراسیک (۱۹۹۳) — انتخاب کرد.[۳] فیلم‌برداری این محصول با بودجهٔ کلان تجربهٔ جدیدی برای مور بود و او گفته که از خود «وحشتناک» لذت برده‌است.[۱۱] این نقش از نظر فیزیکی سخت و طاقت‌فرسا بود.[۴۶] جهان گمشده (۱۹۹۷) در آن زمان نامش در میان ده فیلم پرفروش تاریخ بود،[۳۷] و در تبدیل مور به بازیگری محبوب نقش اساسی داشت. او دربارهٔ این موضوع گفت: «ناگهان من یک حرفهٔ سینمایی تجاری داشتم».[۳] افسانه اثر انگشت‌ها دومین فیلم او بود که در سال ۱۹۹۷ اکران شد. در طول تولید، او با همسر آینده‌اش بارت فرویندلیش که کارگردان آن بود آشنا شد.[۲] در اواخر همان سال، مور در کمدی تاریک تاکسی شیکاگو حضور افتخاری داشت.[۴۷]

شناخت جهانی (۱۹۹۷–۲۰۰۲)

[ویرایش]

در اواخر دههٔ ۱۹۹۰ و اوایل دههٔ ۲۰۰۰، مور به شهرت چشمگیری در سینما دست یافت. اولین نامزدی اسکار او برای فیلم تحسین‌شدهٔ[۴۸] شب‌های عیاشی (۱۹۹۷) بود که داستان آن دربارهٔ گروهی از افراد شاغل در صنعت پورنوگرافی دههٔ ۱۹۷۰ است. کارگردان فیلم پل توماس اندرسن، قبل از ساخت این فیلم چهرهٔ سرشناسی نبود، اما مور پس از تحت تأثیر قرار گرفتن از فیلم‌نامهٔ «نشاط‌بخش» خود با حضور در این فیلم موافقت کرد.[۲] او در این فیلم نقش بازیگر برجستهٔ پورن و شخصیت مادرمانندی به‌نام امبر ویوز را ایفا کرد که مشتاق است دوباره به پسر واقعی خود برسد. مارتین گلنویل از بی‌بی‌سی گفت که این نقش به ترکیبی از اعتماد به نفس و آسیب‌پذیری نیاز دارد و تحت تأثیر کوشش مور قرار گرفت.[۴۹] تایم اوت این نقش‌آفرینی را «معرکه» نامید،[۵۰] و جانت ماسلین از نیویورک تایمز آن را «فوق‌العاده» می‌دانست.[۵۱] مور در کنار نامزدی اسکار برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن، نامزد دریافت جوایز گلدن گلوب و انجمن بازیگران فیلم نیز شد.

مور در لبوفسکی بزرگ (۱۹۹۸) با جف بریجز هم‌بازی بود. جشنواره لبوفسکی ۲۰۱۱

مور موفقیتی را که در شب‌های عیاشی به دست آورده بود را در کمدی سیاه لبوفسکی بزرگ (۱۹۹۸) از برادران کوئن ادامه داد. این فیلم در زمان اکران موفقیت‌آمیز نبود، اما پس از آن به یک کلاسیک کالت تبدیل شد.[۵۲] نقش او یک هنرمند فمینیست و دختر شخصیت لبوفسکی بود که با شخصیت جف بریجز درگیر می‌شود. در پایان سال ۱۹۹۸، موفقیت مور با فیلم روانی از گاس ون سنت که بازسازی فیلم کلاسیک به همین نام از آلفرد هیچکاک بود کمتر شد.[۲۶] او در این فیلم نقش لیلا کرین را بازی کرد که نقدهای ضعیفی دریافت کرد[۵۳] و از سوی گاردین به عنوان یکی از گشت و گذارهای «بیهوده» او توصیف شد.[۳۷] مجله باکس آفیس ابراز تاسف کرد که «گروهی از افراد بسیار با استعداد چندین ماه از عمر خود را برای این فیلم تلف کردند».[۵۴]

در پی همکاری مجدد با رابرت آلتمن برای کمدی سیاه اقبال کلوچه (۱۹۹۹)، مور در فیلم شوهر ایده‌آل ایفای نقش کرد. این فیلم از الیور پارکر از نمایشنامه‌ای نوشتهٔ اسکار وایلد اقتباس شده‌است. نقش او که در لندن و در پایان قرن نوزدهم جریان دارد، برایش نامزدی جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر زن در فیلم موزیکال یا کمدی را به همراه داشت. او همچنین در آن سال برای ایفای نقش در پایان رابطه (۱۹۹۹) در رشتهٔ بهترین بازیگر زن درام نامزد شد. مور در این فیلم که بر اساس رمانی از گراهام گرین ساخته شده، در دههٔ ۱۹۴۰ بریتانیا با ریف فاینز در نقش یک همسر زناکار حضور یافت. منتقد مایکل سراگو برای این نقش او را ستایش کرد و نوشت که بازی او «اساس مهمی است که تماشای [فیلم] را ضروری می‌کند».[۵۵] مور برای دومین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد که اولین نامزدی او در رشتهٔ بهترین بازیگر زن بود و همچنین نامزد دریافت جوایز فیلم بفتا (بفتا) و جوایز انجمن بازیگران فیلم (SAG) شد.

در بین دو اجرای خود که نامزد جایزه گلدن گلوب شده بود، مور در نقشه‌ای از جهان با بازی سیگورنی ویور، نقش مکمل یک مادر داغدیده را ایفا کرد.[۲۳] پنجمین و آخرین فیلم او در سال ۱۹۹۹، درام تحسین شده مگنولیا بود؛ یک «موزاییک غول‌پیکر» که زندگی چندین شخصیت را در یک روز لس آنجلس شرح می‌دهد.[۵۶] پل توماس اندرسون، در ادامهٔ فیلم شب‌های عیاشی، نقشی را به‌طور خاص برای مور نوشت. هدف اصلی او «دیدن فوران او» بود و او را در نقش یک همسر معتاد به مرفین انتخاب کرد.[۵۶] مور گفته‌است که این نقش بسیار دشوار بود، اما او برایش نامزد دریافت جایزهٔ انجمن بازیگران فیلم شد.[۱۳][۳۹] او بعدها از سوی هیئت ملی بازبینی فیلم به پاس قدردانی از سه بازی او در ماگنولیا، یک شوهر ایده‌آل و یک نقشه جهان، به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سال ۱۹۹۹ انتخاب شد.[۵۷]

به غیر از نقش کوتاه او در کمدی شیفته زن‌ها، تنها حضور دیگر مور در سال ۲۰۰۰ در یک فیلم کوتاه اقتباسی از نمایشنامه نه من از ساموئل بکت بود.[۵۸] در اوایل سال ۲۰۰۱، او نقش مأمور اف‌بی‌آی یعنی کلاریس استارلینگ را در فیلم هانیبال که دنباله‌ای بر فیلم سکوت بره‌ها (۱۹۹۱) بود، ایفا کرد. جودی فاستر از بازی مجدد این نقش خودداری کرده بود و کارگردان ریدلی اسکات در نهایت مور را به جای آنجلینا جولی، کیت بلانشت، جیلین اندرسون و هلن هانت انتخاب کرد.[۱۷] تغییر بازیگران زن این نقش مورد توجه مطبوعات قرار گرفت، اما مور ادعا کرد که علاقه‌ای به نقش‌آفرینی‌کردن مانند سبک فاستر ندارد.[۱۷] این فیلم علی‌رغم نقدهای متفاوتی که داشت،[۵۹][۶۰] ۵۸ میلیون دلار در آخر هفتهٔ افتتاحیه فروش داشت و دهمین فیلم پرفروش سال شد.[۶۱][۶۲] مور در سال ۲۰۰۱ در سه فیلم دیگر بازی کرد: با دیوید دوکاونی در کمدی علمی تخیلی تکامل، در فیلم عاشقانهٔ همسرش جهانگرد، و با کوین اسپیسی، جودی دنچ و کیت بلانشت در اخبار کشتیرانی. هر سه فیلم با استقبال ضعیفی مواجه شدند.[۶۳][۶۴][۶۵]

سال ۲۰۰۲ نقطه اوج حرفهٔ مور بود،[۶۶] زیرا او نهمین بازیگری شد که در همان سال نامزد دریافت دو جایزهٔ اسکار می‌شود.[۶۷] او برای ملودرام دور از بهشت نامزد دریافت جایزهٔ بهترین بازیگر زن شد؛ او در آن نقش یک زن خانه‌دار دههٔ ۱۹۵۰ را بازی می‌کرد که وقتی شوهرش فاش می‌کند همجنس‌گرا است، دنیایش متزلزل می‌شود. این نقش توسط تاد هینز به‌طور خاص برای او نوشته شد و اولین باری بود که این دو پس از فیلم ایمن با هم همکاری کردند؛ مور آن را به «پروژه‌ای بسیار شخصی» توصیف کرده‌است.[۶۸] دیوید رونی از ورایتی «نقش‌آفرینی به‌زیبایی آزمایش‌شده» او را در مورد زنی ناامید که «تحت فشارهای اجتماعی» است را ستایش کرد.[۶۹] منولا دارگیس از لس آنجلس تایمز نوشت: «کاری که مور با نقش خود انجام می‌دهد بسیار فراتر از پارامترهای آن چیزی است که ما آن را بازیگری عالی می‌نامیم که تقریباً طبقه‌بندی را به چالش می‌کشد.»[۷۰] این نقش برای او جایزهٔ بهترین بازیگر زن از ۱۹ سازمان مختلف از جمله جشنوارهٔ فیلم ونیز و هیئت ملی بازبینی فیلم را به همراه داشت.

دومین نامزدی اسکار مور در آن سال برای درام ساعت‌ها بود که او با نیکول کیدمن و مریل استریپ هم‌بازی شد. او دوباره نقش یک زن خانه‌دار مشکل دار دههٔ ۱۹۵۰ را بازی کرد و کنث توران در توصیف او نوشت که «در اصل نقش دور از بهشت خود را تکرار می‌کند».[۷۱] مور گفت که این یک «تصادف تاسف‌بار» بود که نقش‌های مشابه همزمان آمدند و مدعی شد که کاراکترها شخصیت‌پردازی‌های متفاوتی داشتند.[۷۲] پیتر ترورز از رولینگ استون این اجرا را «غم‌انگیز» نامید، در حالی که پیتر بردشاو از گاردین «اجرای فوق‌العاده کنترل‌شده و انسانی» او را تحسین کرد.[۷۳] ساعت‌ها با فروش بالایی همراه بود و نامزد دریافت ۹ جایزهٔ اسکار از جمله بهترین فیلم شد.[۷۴] مور علاوه بر اسکار، نامزد دریافت جایزهٔ بفتا و انجمن بازیگران فیلم در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد و به‌طور مشترک با کیدمن و استریپ در جشنواره بین‌المللی فیلم برلین جایزهٔ خرس نقره‌ای برای بهترین بازیگر زن را دریافت کرد.

بازیگر مطرح (۲۰۰۳–۲۰۰۹)

[ویرایش]

مور در سال ۲۰۰۳ هیچ حضوری روی پردهٔ سینما نداشت، اما در سال ۲۰۰۴ با سه فیلم بازگشت. در دو حضور اول سال او هیچ موفقیتی را به همراه نداشت: اولی مری و بروس که کمدی سیاهی با هم‌بازی متیو برودریک بود و اکران سینمایی نشد.[۷۵] قوانین جذابیت فیلم بعدی او بود که در آن او در کنار پیرس برازنان در یک کمدی رمانتیک مبتنی بر اتاق دادگاه بازی کرد، اما این فیلم از سوی منتقدان مورد نقد قرار گرفت.[۷۶] با اکران فراموش‌شده موفقیت تجاری به مور بازگشت؛ او در این فیلم دلهره‌آور روان‌شناختی نقش مادری را بازی می‌کند که گفته می‌شود پسر مرده‌اش هرگز وجود نداشته‌است. اگرچه این فیلم مورد پسند منتقدان قرار نگرفت، اما به رتبهٔ اول گیشهٔ ایالات متحده رسید.[۷۷][۷۸]

در سال ۲۰۰۵، مور برای سومین بار با همسرش در کمدی به مرد اعتماد کن همکاری کرد[۱۶] و در اوهایو، برنده جایزه نافرمانی نقش داستان واقعی زن خانه‌دار دههٔ ۱۹۵۰ را ایفا کرد.[۷۹] اولین اکران او در سال ۲۰۰۶ فریدم‌لند بود؛ این فیلم معمایی با هم‌بازی‌اش ساموئل ال. جکسون مورد پسند منتقدان نبود،[۸۰] اما فیلم بعدی او، فرزندان انسان (۲۰۰۶) از آلفونسو کوارون بسیار مورد تحسین قرار گرفت.[۸۱] مور در این درام ویران‌شهری نقش مکمل داشت و نقش رهبر یک گروه فعال را ایفا کرد. این فیلم در راتن تومیتوز به‌عنوان یکی از بهترین فیلم‌های بازبینی‌شده دوران حرفه‌ای او ثبت شده‌است و توسط پیتر تراورز به عنوان دومین فیلم برتر دهه معرفی شد.[۸۲]

مور در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز ۲۰۰۹

مور اولین حضورش در برادوی را در افتتاحیهٔ جهانی نمایش‌نامه ساعت عمودی از دیوید هر تجربه کرد. این محصول به کارگردانی سم مندس و با بازی بیل نای در نوامبر ۲۰۰۶ افتتاح شد. مور نقش نادیا، خبرنگار سابق جنگ را بازی می‌کند که دیدگاه‌هایش در مورد تهاجم به عراق در سال ۲۰۰۳ را به چالش می‌کشد.[۸۳] بن برنتلی از نیویورک تایمز نسبت به این محصول علاقه چندانی نداشت و مور را برای این نقش نامناسب توصیف کرد: به نظر، او نتوانست کیفیت «سرسخت و قاطعانه» مورد نیاز نادیا را به ارمغان بیاورد.[۸۴] دیوید رونی از ورایتی از «فقدان تکنیک صحنه‌ای» او انتقاد کرد و افزود که او «به شدت معذب» به نظر می‌رسید.[۸۳] مور بعداً گفت که اجرا در برادوی را دشوار می‌دانست و با این محیط ارتباطی نداشت، اما خوشحال بود که آن را تجربه کرده‌است.[۱۱] این نمایش در مارس ۲۰۰۷ پس از ۱۱۷ اجرا تعطیل شد.[۸۵]

مور برای دومین بار در فیلم علمی تخیلی اکشن آینده (۲۰۰۷)، با همبازی‌هایش نیکلاس کیج و جسیکا بیل، نقش مأمور اف‌بی‌آی را بازی کرد. این فیلم که بر اساس داستان کوتاه فیلیپ کی. دیک ساخته شده، با نقدهای منفی منتقدان مواجه شد.[۸۶] روزنامه‌نگار منولا دارگیس نوشت: «خانم مور از بودن در اینجا به شدت ناراضی به نظر می‌رسد و جای تعجب نیست.»[۸۷] او از آن زمان تاکنون آن را بدترین فیلم خود توصیف کرده‌است.[۹] او پس از آن در فیلم وقار وحشی (۲۰۰۷) که داستانش واقعی بود حضور داشت؛ مادری از طبقهٔ بالای جامعه که رابطه ادیپی با پسرش به قتل ختم شد. مور مجذوب این نقش شد.[۳۱] وقار وحشی اکران محدودی داشت و عمدتاً با نقدهای منفی مواجه شد.[۸۸][۸۹] با این وجود، پیتر بردشاو آن را یک «فیلم سرد درخشان و بازیگری فوق‌العاده» نامید.[۹۰]

در من آنجا نیستم (۲۰۰۷) مور برای سومین بار با تاد هینز همکاری کرد. این فیلم به زندگی خواننده-ترانه‌سرا باب دیلن می‌پردازد و مور در آن نقش شخصیتی بر اساس جون بایز را ایفا می‌کند.[۹۱] در سال ۲۰۰۸، او با مارک رافلو در فیلم کوری که یک تریلر دیستوپیایی از کارگردان فرناندو میرلس بود، ایفای نقش کرد. این فیلم چندان دیده نشد و منتقدان عموماً مشتاق آن نبودند.[۹۲][۹۳] مور تا اواخر سال ۲۰۰۹ با سه اکران جدید روی پردهٔ سینما دیده نشد. او در فیلم زندگی شخصی پیپا لی نقش مکملی را داشت و سپس در فیلم هیجان‌انگیز کلویی با لیام نیسون و آماندا سایفرد هم‌بازی شد.[۲۳] اندکی بعد، او در درام یک مرد مجرد ظاهر شد که با استقبال خوبی همراه بود.[۹۴] داستان فیلم در لس آنجلس دههٔ ۱۹۶۰ جریان دارد و کالین فرث نقش یک استاد همجنس‌گرا را ایفا می‌کند که می‌خواهد به زندگی خود پایان دهد. مور در این فیلم نقش بهترین دوستش، «یک همکار انگلیسی مهاجر و مطلقه نیمه الکلی» را ایفا کرده‌است؛[۹۵] این شخصیت را تام فورد، نویسنده و کارگردان فیلم، با عقیده مور خلق کرد.[۱۱] لزلی فلپرین از ورایتی گفت که این بهترین نقش مور در «مدتی» بود و تحت تأثیر «نکات ظریف عاطفی خارق‌العاده» اجرای او قرار گرفت.[۹۶] یک مرد مجرد از سوی انستیتوی فیلم آمریکا به عنوان یکی از ۱۰ فیلم برتر سال ۲۰۰۹ انتخاب شد،[۹۷] و مور برای پنجمین بار نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب شد.[۳۹]

بازگشت به تلویزیون و فیلم‌های کمدی (۲۰۱۰–۲۰۱۳)

[ویرایش]
مور در افتتاحیهٔ بچه‌ها حالشان خوب است در جشنواره بین‌المللی فیلم برلین ۲۰۱۰

مور پس از ۱۸ سال دوری به تلویزیون بازگشت و نقشی مهمان را در فصل چهارم مجموعهٔ ۳۰ راک ایفا کرد. او در پنج قسمت از این مجموعهٔ کمدی ظاهر شد و نقش معشوقهٔ شخصیت الک بالدوین را ایفا کرد.[۹۸] او بعداً در ژانویهٔ ۲۰۱۳ در قسمت پایانی این مجموعه ظاهر شد.[۹۹] او همچنین بار دیگر نقشی را در مجموعهٔ همان‌طور که جهان می‌چرخد ایفا کرد و اندکی پیش از پایان این مجموعه، در صحنه‌ای کوتاه با خانوادهٔ شخصیت خود در سال ۲۰۱۰ ظاهر شد.[۱۵]

اولین حضور سینمایی مور در دههٔ جدید فیلم پناهگاه (۲۰۱۰) بود؛ فیلمی که تیم رابی از دیلی تلگراف آن را «شنیع» توصیف کرد.[۱۰۰] این تریلر روان‌شناختی با نقدهای منفی همراه بود و تا سال ۲۰۱۳ با عنوان مجدد سولز ۶ در ایالات متحده اکران نشد.[۱۰۱] مور در پروژهٔ بعدی با آنت بنینگ در فیلم مستقل[۱۰۲] بچه‌ها حالشان خوب است (۲۰۱۰) ایفای نقش کرد؛ این درام کمدی دربارهٔ یک زوج لزبین است که بچه‌های نوجوانشان فرد اهداکنندهٔ اسپرم برای مادرشان را پیدا می‌کنند. این نقش را نویسنده و کارگردان لیسا چولودنکو برای او نوشت و عقیده داشت که مور سن مناسبی دارد، هم در درام و هم در کمدی ماهر است و از محتوای جنسی فیلم مطمئن است.[۱۰۳] مور به تصویر «جامع» فیلم از زندگی زناشویی مجذوب شد و در سال ۲۰۰۵ این پروژه را پذیرفت.[۱۰۳] بچه‌ها حالشان خوب است با استقبال گسترده‌ای از طرف منتقدان روبرو شد و نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین فیلم شد.[۱۰۴] منتقد بتسی شارکی، نقش‌آفرینی مور را ستایش کرد و آن را «مجموعه‌ای وجودی از نیازهای تحقق‌نیافته و تردید میانسالی» خواند و نوشت: «لحظه‌های بی شماری وجود دارد که این بازیگر جلوی دوربین برهنه می‌شود — گاهی دقیقاً، گاهی احساسی — و مور هر نت را عالی می‌نوازد.»[۱۰۵] بچه‌ها حالشان خوب است برای مور ششمین نامزدی جایزهٔ گلدن گلوب و دومین نامزدی بفتا در رشتهٔ بهترین بازیگر زن را به همراه داشت.

مور برای پروژه بعدی خود فعالانه به دنبال یک فیلم کمدی دیگر بود.[۱۰۶] او در فیلم دیوانه‌وار، احمقانه، عشق نقش مکمل همسر جداشدهٔ استیو کرل را ایفا کرد که با نقدهای خوبی همراه بود و بیش از ۱۴۲ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت.[۱۰۷][۱۰۸] مور با اجرایی که مورد تحسین قرار گرفت تا مارس ۲۰۱۲ روی پردهٔ سینما دیده نشد. او در فیلم تلویزیونی تغییر بازی از شبکهٔ اچ‌بی‌او نقش سارا پیلین را به تصویر کشید. ایفاگری چهرهٔ سرشناس چیزی بود که برایش چالش‌برانگیز بود. در حین آماده‌سازی، او تحقیقات گسترده‌ای انجام داد و به مدت دو ماه با مربی گویش کار کرد.[۱۰۹] اگرچه بازخوردها به فیلم مختلط بود، اما منتقدان نقش‌آفرینی مور را ستایش کردند.[۱۱۰] او برای این نقش اولین بار جوایز گلدن گلوب، امی پرایم‌تایم و انجمن بازیگر فیلم را کسب کرد.

مور در سال ۲۰۱۲ در دو فیلم ظاهر شد. درام فلین بودن که او در آن نقش مکملی را در کنار رابرت دنیرو ایفا می‌کرد، اکران محدودی داشت.[۱۱۱] او برای آنچه میسی می‌دانست موفقیت بیشتری را کسب کرد؛ این فیلم به دختر جوانی می‌پردازد که در میان طلاق والدینش گرفتار شده‌است. این درام که اقتباسی از رمان هنری جیمز است و داستان آن برای روایت در قرن بیست و یکم اصلاح شده، مورد تحسین منتقدان قرار گرفت.[۱۱۲] نقش مور که سوزانا، مادر ستارهٔ راک بود، او را ملزم به آواز خواندن در مقابل دوربین می‌کرد و این چالشی بود که با وجود خجالت‌آور بودن آن را پذیرفت.[۱۱۳] او سوزانا را والدینی وحشتناک خواند، اما گفت که این نقش او را ناراحت نمی‌کند، زیرا او به‌طور کامل شخصیت را بخش‌بندی می‌کند: «من می‌دانم که این من نیستم».[۱۱۳][۱۱۴]

درپی اجرای خوبش در آنچه میسی می‌دانست[۱۱۲] مور سال ۲۰۱۳ را با بازی در نقش مکمل کمدی دان جان از جوزف گوردون لویت آغاز کرد. او در آن نقش یک زن مسن‌تر را بازی می‌کرد که به شخصیت دان جان کمک می‌کرد تا از روابطش قدردانی کند. نقدهای این فیلم مطلوب بود،[۱۱۵] و مری پولس از مجلهٔ تایم نوشت که مور یک عامل کلیدی در موفقیت آن بود.[۱۱۶] حضور بعدی او نقش اصلی کمدی معلم انگلیسی (۲۰۱۳) بود، اما این بازی با استقبال ضعیفی روبرو شد و فروش کمی در گیشه داشت.[۱۱۷] در اکتبر ۲۰۱۳، او نقش مادر جنونی مارگارت وایت را در کری که اقتباسی از رمان ترسناک استیون کینگ بود، بازی کرد.[۱۱۸] این فیلم ۳۷ سال پس از فیلم اقتباس‌شدهٔ برایان دی پالما از کتاب ساخته شد،[۱۱۹] و مور گفت که می‌خواهد این نقش را خودش بسازد.[۱۱۸] اگرچه این فیلم در گیشه موفق بود، اما عموماً آن را یک اقتباس ناموفق و غیرضروری می‌دانستند.[۱۲۰][۱۲۱]

موفقیت انتقادی و هنری (۲۰۱۴–۲۰۱۷)

[ویرایش]
مور در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۴ که در آن‌جا او جایزهٔ بهترین بازیگر زن را برای نقشه‌های ستاره‌های سینما کسب کرد

در سال ۲۰۱۴، حرفهٔ مور در ۵۳ سالگی با موفقیت تجاری و هنری قابل توجهی برخوردار شد. اولین اکران او در سال در کنار لیام نیسون در فیلم اکشن هیجانی بدون توقف بود که داستان آن در هواپیما اتفاق می‌افتد. بازخوردها از این فیلم مختلط بود، اما ۲۲۳ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت.[۱۲۲][۱۲۳] او در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۴ جایزهٔ بهترین بازیگر زن را برای بازی در کمدی سیاه نقشه‌های ستاره‌های سینما از دیوید کراننبرگ کسب کرد. او در آن نقش هاوانا سگراند، بازیگر سالخورده‌ای را ایفا کرده که روان‌درمانی می‌شود.[۱۲۴] مور که توسط گاردین به‌عنوان شخصیتی «عجیب، زرق و برق و بی‌رحم» توصیف شده، نقش خود را بر اساس «تلفیقی از تلفات هالیوودی که با آن‌ها مواجه شده بود» توسعه داد و برای آن از تجربیات اولیهٔ خود در این صنعت بهره برد.[۱۲۵] پیتر دبروژ از ورایتی مور را در فیلم «باورنکردنی» و «بی‌باک» یاد کرد.[۱۲۶] موفقیت مور در کن، او را بعد از ژولیت بینوش به دومین بازیگر تاریخ تبدیل کرد که جوایز بهترین بازیگر زن را در جشنواره‌های فیلم «سه بزرگ» (برلین، کن و ونیز) دریافت می‌کند.[۱۲۷] او همچنین برای این نقش نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب شد.[۱۲۸]

مور نقش مکمل رئیس‌جمهور آلما کوین، رهبر شورشیان علیهٔ کاپیتول را در سومین قسمت از مجموعهٔ بازی‌های گرسنگی با نام زاغ مقلد – بخش ۱ ایفا کرد. این فیلم پرفروش‌ترین فیلم او تا به امروز است.[۴۲] آخرین نقش‌آفرینی او در سال ۲۰۱۴ نامش در میان تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های او قرار دارد: مور در درام هنوز آلیس نقش اصلی یک استاد زبان‌شناس را ایفا کرد که بیماری آلزایمر زودهنگام مبتلا شده‌است.[۱۲۹] او با تماشای مستندهایی در مورد این بیماری و تعامل با بیماران در انجمن آلزایمر، چهار ماه برای این فیلم آموزش دید.[۱۳۰] منتقد دیوید تامسون نوشت که مور در نمایش از دست دادن تدریجی حافظه و اعتماد به نفس فوق‌العاده بود. چندین منتقد عقیده داشت که این بهترین اجرای او تا به امروز بود،[۱۳۱] و مور برای آن جوایز مهمی از جمله گلدن گلوب، انجمن بازیگران فیلم، بفتا و اسکار بهترین بازیگر زن را دریافت کرد.

مور سال ۲۰۱۵ را با حضور در نقش یک ملکه شیطانی در فیلم فانتزی-ماجراجویی هفتمین پسر، با هم‌بازی‌اش جف بریجز آغاز کرد.[۱۳۲] او همچنین در مقابل الیوت پیج در ملک طلق ظاهر شد؛ این درام بر اساس داستانی واقعی دربارهٔ یک کارآگاه و شریک همجنس او ساخته شده‌است.[۱۳۳] او در کمدی رمانتیک طرح مگی با گرتا گرویگ و ایثن هاک هم‌بازی شد. هر دو فیلم در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۵ نمایش داده شدند.[۱۳۴] در طرح مگی، مور نقش یک پروفسور دانمارکی پرمدعا را بازی کرد؛ این نقش کمدی را منتقد ریچارد لاوسون از ونتی فر، «لذت پیشرو» ی فیلم می‌دانست.[۱۳۵] بعداً در همان سال، او نقش رئیس‌جمهور آلما کوین را در بازی‌های گرسنگی: زاغ مقلد – بخش ۲ ایفا کرد که آخرین فیلم از این مجموعه بود.[۱۳۶]

پس از یک سال دوری از سینما، مور در سال ۲۰۱۷ سه اکران داشت. او در شگفت‌زده نقش دوگانه‌ای ایفا کرد و بار دیگر با تاد هینز هم‌بازی شد. نقش‌های او یک ستاره سینمای صامت در دههٔ ۱۹۲۰ و یک کتابدار ناشنوا در دههٔ ۱۹۷۰ بود. او در حین آماده‌سازی زبان اشاره را آموخت و فیلم‌های لیلین گیش را تماشا کرد.[۱۳۷] ریچارد لاوسون او را علی‌رغم زمان محدودش در فیلم، «بسیار قابل تماشا» می‌دانست.[۱۳۸] مور در آن سال برای دومین بار نقش دوگانه‌ای را در سابربیکن به تصویر کشید؛ این تریلر طنز به نویسندگی برادران کوئن و کارگردانی جرج کلونی ساخته شده‌است. او در مقابل مت دیمون برای بازی در نقش خواهران دوقلو به نام‌های رز و مارگارت در دههٔ ۱۹۵۰ آمریکا انتخاب شد که درگیر جنایت محلی می‌شوند.[۱۳۷] این فیلم با از طرف منتقدان نقدهای منفی‌ای کسب کرد و عقیده داشتند که نتوانسته نژادپرستی آمریکا را به خوبی به تصویر بکشد، اما جفری مک‌ناب از ایندیپندنت مور را به خاطر ارائه «بازی کمدی کاملاً قضاوت‌شده در نقش یک زن مهلک مانند باربارا استانویک» تحسین کرد.[۱۳۹][۱۴۰]

آخرین اکران مور در سال ۲۰۱۷، دنباله‌ای از فیلم جاسوسی کینگزمن: سرویس مخفی (۲۰۱۴) با نام فرعی محفل طلایی با بازی کالین فرث و تارون اجرتون بود.[۱۴۱] او نقش پاپی آدامز کارآفرین شرور را بازی کرد که یک اتحادیهٔ مواد مخدر را اداره می‌کند. مور علی‌رغم اقدامات شخصیتش، نقشی را ایفا کرد تا پاپی را «عجیب اما معقول» جلوه دهد.[۱۳۷] پیتر دبروژ این فیلم را «نامانوس» توصیف کرد و نوشت که مور نقش او را «همان‌طور که مارتا استوارت با یک زن خانه‌دار اهریمنی دههٔ ۱۹۵۰ پیوند زد» بازی کرده‌است.[۱۴۲] این فیلم بیش از ۴۱۰ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت.[۱۴۳]

فیلم‌های مستقل و پروژه‌های اینترنتی (۲۰۱۸–اکنون)

[ویرایش]

مور دو فیلم داشت که در سال ۲۰۱۸ به نمایش درآمدند. نخستین فیلم گلوریا بل اثر سباستین للیو بود که بابت نمایش ماجراجویی زنی میان‌سال برای یافتن معنای زندگی به آن علاقه‌مند شده بود؛ این فیلم بازسازی انگلیسی‌زبان فیلم شیلیایی خود للیو، یعنی گلوریا (۲۰۱۳) بود.[۱۴۴] استفان دالتون از هالیوود ریپورتر بر این باور بود که او اجرایی «کاملاً طبیعی و مجذوب‌کننده» از خود ارائه کرده بود.[۱۴۵] دومین فیلم او در آن سال بل کانتو بود؛ فیلمی هیجان‌انگیز که بر اساس رمانی به همین نام از آن پچت ساخته شد و دربارهٔ بحران گروگان‌گیری سفارت ژاپن بود.[۱۴۶] برای بازیگری در نقش خوانندهٔ اپرا، او یادگرفت زبان بدن افراد حرفه‌ای برای سکانسی که در آن رنه فلمینگ آواز اجرا می‌کرد را تقلید کند.[۱۴۴] گای لاج از شیکاگو تریبون این فیلم را اقتباسی ناموفق از رمان می‌دانست و نقش مور را نپسندید.[۱۴۷] سال بعد، او یک بار دیگر با همسرش در بعد از عروسی که بازسازی فیلم دانمارکی به همین نام از سوزان بیر است، همکاری کرد. او و میشل ویلیامز نقش‌هایی را ایفا کردند که در فیلم اصلی متعلق به مردان بود.[۱۴۸] در همان سال، او در فیلم کوتاه دختر تعجب‌آور به کارگردانی لوکا گوادانینو ایفای نقش کرد.[۱۴۹]

مور با جسی آیزنبرگ (چپ) و فین ولفهارد در رویدادی برای وقتی که نجات جهان را تمام کردی در ۲۰۲۲

در سال ۲۰۲۰، مور گلوریا استاینم، فعال فمینیستی را در فیلم زندگینامه‌ای گلوریا به تصویر کشید و دیگر بازیگران آلیسیا ویکاندر و لولو ویلسون نقش او را در سنین متفاوت ایفا کردند.[۱۵۰][۱۵۱] در سال بعد، او در فیلم هیجان‌انگیز زنی پشت پنجره از جو رایت که بر اساس رمان به همین نام ساخته شده، و در فیلم موزیکال ایون هنسن عزیز از استیون شباسکی که بر اساس موزیکال به همین نام ساخته شده، در مقابل ایمی آدامز نقش مکمل را ایفا کرد.[۱۵۲] هر دو فیلم با استقبال ضعیفی مواجه شدند.[۱۵۳][۱۵۴] مور نقش اصلی مینی‌سریال لیزیز استوری از اپل تی‌وی پلاس که از رمان هیجان‌انگیز استیون کینگ به همین نام اقتباس شده بود را ایفا کرد.[۱۵۵][۱۵۶] با وجود تمجید از نقش مور، این مینی‌سریال مورد استقبال مثبت قرار نگرفت.[۱۵۷] مور در سال ۲۰۲۲ نقش اصلی فیلم کمدی-درام وقتی که نجات جهان را تمام کردی از جسی آیزنبرگ را ایفا کرد.[۱۵۸] جان دیفور از هالیوود ریپورتر او را به خاطر نشان دادن همدلانهٔ شخصیتی نامطلوب تحسین کرد.[۱۵۹] مور در سال ۲۰۲۲ ریاست هیئت داوران هفتاد و نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز را بر عهده داشت.[۱۶۰]

مور سپس نقش اصلی فیلم هیجان‌انگیز زیرک‌تر (۲۰۲۳) برای اپل تی‌وی پلاس را بازی کرد که بینندگان معمولی و نسبتاً کمی داشت.[۱۶۱][۱۶۲] او بار دیگر با تاد هینز در می دسامبر کار کرد؛ این فیلم درامی با بازی ناتالی پورتمن بود که مور در آن نقش زنی را ایفا کرد که با مردی بسیار جوان‌تر ازدواج کرده بود.[۱۶۳] مور از بازی در نقش شخصیتی هنجارشکن خشنود بود و این شخصیت را «به‌طرز باورنکردنی پیچیده و قانع‌کننده» می‌دانست.[۱۶۴] جاناتان رمنی در اسکرین دیلی شخصیت سینمایی مور را با آن شخصیتی مقایسه کرد که او در فیلم وقار وحشی بازی کرده بود و او را بابت ترکیب «آسیب‌پذیری عصبی و بی‌دوامی سلطه‌جویانه» در اجرایش تحسین کرد.[۱۶۵] او برای این نقش نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب شد.[۱۶۶]

در مینی‌سریال طنز تاریخی مری و جرج محصول ۲۰۲۴، مور نقش اصلی مری ویلرز را مقابل جرج ویلرز (نیکلاس گالیتزین) بازی کرد.[۱۶۷] نیک هیلتون در نشریهٔ ایندیپندنت متوجه شد که مور «در لحظه‌های دراماتیک مری نسبت به لحظه‌های طنزش مؤثرتر» عمل می‌کند.[۱۶۸]

دیگر فعالیت‌ها

[ویرایش]
مور در جشنوارۀ بین‌المللی فیلم ونیز ۲۰۰۹

مور در زمینهٔ نوشتن کتاب‌های کودکان فعالیت دارد. نخستین کتاب او با نام توت‌فرنگی صورت‌کک‌ومکی در اکتبر ۲۰۰۷ منتشر شد و پرفروش‌ترین کتاب نیویورک تایمز شد.[۱۶۹][۱۷۰] این کتاب که از سوی تایم اوت به عنوان «روایتی ساده، شیرین و نیمه‌شرح‌حال» توصیف شده، داستان دختری را روایت می‌کند که می‌خواهد از شر کک‌ومک خلاص شود، اما در نهایت آن را می‌پذیرد.[۱۷۱] مور این کتاب را زمانی تصمیم گرفت بنویسد که پسر جوانش از جنبه‌های ظاهری خودش بیزار شد. او به یاد دوران کودکی خود افتاد، که در آن زمان او را به خاطر داشتن کک‌ومک اذیت می‌کردند و از سوی بچه‌های دیگر «توت‌فرنگی صورت‌کک‌ومکی» نامیده شد.[۱۷۲]

این کتاب تا سال ۲۰۱۶ به مجموعه‌ای با شش دنباله تبدیل شده‌است: توت‌فرنگی صورت‌کک‌ومکی و داژبال قلدر در سال ۲۰۰۹ منتشر شد و توت‌فرنگی صورت‌کک‌ومکی: بهترین دوستان تا ابد در سال ۲۰۱۱.[۱۷۳] هر دو کتاب حامل این پیام هستند که کودکان می‌توانند بر مشکلات خود غلبه کنند.[۱۷۴] توت‌فرنگی صورت کک‌ومکی: کوله پشتی!، توت‌فرنگی صورت کک‌ومکی: ناهار، یا آن چیست؟ و توت‌فرنگی کک‌ومکی: دندان لق! به عنوان بخشی از برنامهٔ «گام به سمت خواندن» ناشر راندوم هاوس منتشر شد.[۱۷۵][۱۷۶] این کتاب‌ها با توت‌فرنگی صورت کک‌ومکی و صدای واقعاً بزرگ در تابستان ۲۰۱۶ دنبال شدند.[۱۷۷]

توت‌فرنگی صورت‌کک‌ومکی به نمایش موزیکالی به نویسندگی رز کایولا و گری کوپر اقتباس شده‌است که برای نخستین بار در اکتبر ۲۰۱۰ در نیو وورد استیج، نیویورک به نمایش درآمد.[۱۷۸] مور در این محصول نقش داشت، به‌ویژه از طریق درخواستش برای حفظ مخاطبان هدف جوان کتاب.[۱۷۹] این نمایش از آن زمان تاکنون مجوز دریافت کرده و در چندین مکان اجرا شده‌است، که مور آن‌ها را «بسیار رضایت‌بخش و بیش از حد زیبنده» می‌نامد.[۱۷۴]

مور یک کتاب کودک جدا از مجموعه توت‌فرنگی صورت‌کک‌ومکی نوشته‌است. مامان من یک بیگانه است، اما برای من نیست که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد، بر اساس تجربیات او از بزرگ شدن با مادری در کشور دیگر نوشته شده‌است.[۱۸۰][۱۸۱] این کتاب با استقبال منفی پابلیشرز ویکلی و کرکوس رویوز مواجه شد؛ پابلیشرز ویکلی آن را را از روی حسن نیت توصیف کرد، اما استفاده از بیت و قافیه مورد انتقاد قرار گرفت.[۱۸۲]

بازخورد و سبک بازیگری

[ویرایش]

مور از سوی رسانه‌ها به‌عنوان یکی از با استعدادترین و ماهرترین بازیگران زن نسل خود توصیف شده‌است.[۲][۵][۳۸] به‌عنوان زنی در دههٔ شصت زندگی‌اش، از او به‌عنوان بازیگری غیرمعمول یاد شده که به‌طور منظم فعالیت خود را ادامه می‌دهد و در سینما با نقش‌های برجستهٔ حضور دارد.[۱۸۳] او از تنوع بازی در فیلم‌های مستقل کم‌هزینه و محصولات هالیوودی در مقیاس بزرگ لذت می‌برد.[۱۱][۳۷] در سال ۲۰۰۴، روزنامه‌نگاری از آی‌جی‌ان در مورد این «توانایی نادر برای جابه‌جاشدن در میان پروژه‌های تجاری پایدار مانند نه ماه تا شاهکارهای هنری مانند ایمن» نوشت و افزود: «او در سینمای هنری و پردیس سینمایی به‌طور یکسان مورد احترام است.»[۱۸۴] او بابت بازی در طیف وسیعی از نقش‌ها مورد توجه است،[۵][۳۷][۱۸۵] و ریدلی اسکات، کارگردان او در هانیبال، همه‌کاره بودن مور را ستایش کرده‌است.[۱۷] در سال ۲۰۱۳، ستاره‌ای با نام او در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود نصب شد.[۱۴] نام او در چهار نوبت (۱۹۹۵، ۲۰۰۳، ۲۰۰۸، ۲۰۱۳) در فهرست زیبایی سالانهٔ مجلهٔ پیپل قرار گرفته‌است.[۱۸۶] مجلهٔ تایم در سال ۲۰۱۵ مور را یکی از ۱۰۰ شخص تاثیرگزار در جهان نامید.[۱۸۷] در سال ۲۰۲۰، نام او در رتبهٔ ۱۱ فهرست ۲۵ بازیگر برتر قرن بیست و یکم مجلهٔ نیویورک تایمز قرار گرفت.[۱۸۸]

کارنامهٔ هنری و افتخارات

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فیلم‌شناسی جولین مور

تحسین‌شده‌ترین آثار مور بنا به گفتهٔ بازبینی منتقدان وبگاه راتن تومیتوز، عبارتند از:[۸۲]

فیلم‌های مور که با فروش بالایی همراه بوده‌اند، عبارتند از:[۴۲]

مور پنج بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شده‌است؛ بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای شب‌های عیاشی و ساعت‌ها و بهترین بازیگر نقش اول زن برای پایان رابطه (۱۹۹۹) و دور از بهشت که درنهایت برای هنوز آلیس این جایزه را کسب کرد.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ «جولین مور و سینماگران جهانی به بازداشت جعفر پناهی و فشارها بر سینماگران ایرانی اعتراض کردند». رادیو فردا. ۱۸ شهریور ۱۴۰۱. دریافت‌شده در ۲۱ شهریور ۱۴۰۱.
    «اعتراض جولین مور و دیگر سینماگران به حبس کارگردانان ایرانی». دویچه وله. ۱۹ شهریور ۱۴۰۱. دریافت‌شده در ۲۱ شهریور ۱۴۰۱.
    «هنرمندان حاضر در جشنواره ونیز از جعفر پناهی و محمد رسول‌اف حمایت کردند». بی‌بی‌سی فارسی. ۱۹ شهریور ۱۴۰۱. دریافت‌شده در ۲۱ شهریور ۱۴۰۱.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ Summerscale, Kate (October 13, 2007). "Julianne Moore: beneath the skin". The Telegraph. Archived from the original on August 26, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ ۳٫۵ Lipworth, Elaine (August 27, 2011). "Julianne Moore: still fabulous at 50, interview". The Telegraph. Archived from the original on April 20, 2012. Retrieved July 20, 2012.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ "Anne Love Smith Obituary". The Washington Post. May 3, 2009. Archived from the original on October 19, 2012. Retrieved April 2, 2013.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ ۵٫۴ ۵٫۵ Mackenzie, Suzie (February 1, 2003). "The Hidden Star". The Guardian. Archived from the original on March 18, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ Cochrane, Kira (October 28, 2010). "Julianne Moore: 'I'm going to cry. Sorry'". The Guardian. Archived from the original on February 20, 2011. Retrieved July 15, 2012.
  7. ↑ "Anne Love Smith Obituary". May 3, 2009. Archived from the original on February 27, 2015. Retrieved January 15, 2015.
  8. ↑ Finding Your Roots, February 9, 2016, PBS
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ Hattenstone, Simon (August 10, 2013). "Julianne Moore: 'Can we talk about something else now?'". The Guardian. Archived from the original on August 10, 2013. Retrieved August 27, 2013.
  10. ↑ "Julianne Moore's Bookshelf". O, The Oprah Magazine. December 2002. Archived from the original on May 11, 2013. Retrieved April 2, 2013.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ ۱۱٫۳ ۱۱٫۴ Rees, Jasper (July 24, 2010). "Q&A: Actress Julianne Moore". The Arts Desk. Archived from the original on January 17, 2013. Retrieved February 19, 2013.
  12. ↑ Hirschberg, Lynn (February 25, 2010). "Julianne of the Spirits". T: The New York Times Style Magazine. Archived from the original on December 27, 2014. Retrieved April 2, 2013.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ . Stated by Moore in this interview.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ "Julianne Moore gets star on Hollywood 'Walk of Fame'". Yahoo!. October 4, 2013. Archived from the original on October 4, 2013. Retrieved October 5, 2013.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ ۱۵٫۳ ۱۵٫۴ ۱۵٫۵ Rozen, Leah (April 2012). "Moore than Meets the Eye". More. pp. 72–75, 88.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Burkeman, Oliver (August 26, 2006). "Unravelling Julianne". The Guardian. Archived from the original on May 18, 2009. Retrieved May 10, 2009.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ ۱۷٫۳ ۱۷٫۴ ۱۷٫۵ ۱۷٫۶ ۱۷٫۷ Rochlin, Margy (February 11, 2001). "FILM; Hello Again, Clarice, But You've Changed". The New York Times. Archived from the original on November 14, 2013. Retrieved July 22, 2012.
  18. ↑ Galloway, Stephen (January 28, 2015). "Julianne Moore Believes in Therapy, Not God (And Definitely Gun Control)". The Hollywood Reporter. Archived from the original on March 2, 2015. Retrieved March 1, 2015.
  19. ↑ "Julianne Moore – Biography". Yahoo! Movies. Archived from the original on June 12, 2013. Retrieved August 25, 2013.
  20. ↑ "Julianne Moore confirmed for appearance on 'As the World Turns'". Entertainment Weekly. Archived from the original on May 7, 2013. Retrieved October 2, 2013.
  21. ↑ Waldman, Alison (April 2, 2010). "Julianne Moore Returns to 'As the World Turns' on Monday". AOL. Archived from the original on April 2, 2013. Retrieved April 2, 2013.
  22. ↑ "Hamlet 1988 cast list". Guthrie Theater. Archived from the original on January 8, 2015. Retrieved January 7, 2015.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ ۲۳٫۲ "Julianne Moore". British Film Institute. Archived from the original on September 7, 2013. Retrieved March 24, 2013.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ Taylor, Charles (February 24, 2012). "'Vanya', Theater and Art of Being". The New York Times. Archived from the original on March 1, 2012. Retrieved July 15, 2012.
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ Haramis, Nick (March 2012). "Julie and Julianne". BlackBook. pp. 50–57.
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ Morales, Tatiana (February 11, 2009). "Julianne Moore On Being A 'Winner'". CBS. Archived from the original on September 16, 2011. Retrieved July 28, 2012.
  27. ↑ King, Andrea (January 17, 1992). "Nanny-from-hell Thriller 'Cradle' Surpasses 'Hook'". Chicago Tribune. Archived from the original on July 31, 2012. Retrieved July 15, 2012.
  28. ↑ Fox, David J. (September 8, 1993). "Labor Day Weekend Box Office: 'The Fugitive' Just Keeps on Running". Los Angeles Times. Archived from the original on March 9, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  29. ↑ "The Fugitive (1993)". Rotten Tomatoes. Retrieved April 20, 2021.
  30. ↑ Haskell, Molly (August 2010). "Julianne", Town & Country. pp. 79–82.
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ Larocca, Amy (May 9, 2008). "Julianne Moore: Portrait of a Lady". Harper's Bazaar. Archived from the original on June 16, 2012. Retrieved July 20, 2012.
  32. ↑ McCarthy, Todd (September 6, 1993). "Reviews – Short Cuts". Variety. Archived from the original on January 17, 2013. Retrieved March 18, 2013.
  33. ↑ "Shorts Cuts". Rotten Tomatoes. Archived from the original on June 25, 2012. Retrieved July 14, 2012.
  34. ↑ Neal, Rome (November 8, 2002). "More Risks For Julianne Moore". CBS. Archived from the original on December 5, 2013. Retrieved December 2, 2013.
  35. ↑ "Vanya on 42nd Street". Time Out London. Archived from the original on August 26, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  36. ↑ "Past Award Winners". Boston Society of Film Critics. Archived from the original on February 4, 2012. Retrieved April 1, 2013.
  37. ↑ ۳۷٫۰ ۳۷٫۱ ۳۷٫۲ ۳۷٫۳ ۳۷٫۴ Ellison, Michael (August 13, 1999). "Less is Moore". The Guardian. Archived from the original on August 26, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  38. ↑ ۳۸٫۰ ۳۸٫۱ "Empire's Safe Movie Review". Empire. Archived from the original on January 17, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  39. ↑ ۳۹٫۰ ۳۹٫۱ ۳۹٫۲ "Julianne Moore Bio". Focus Features. Archived from the original on February 4, 2013. Retrieved April 2, 2013.
  40. ↑ "Nine Months". Rotten Tomatoes. Archived from the original on July 20, 2012. Retrieved July 21, 2012.
  41. ↑ "Nine Months (1995)". Box Office Mojo. Archived from the original on July 25, 2012. Retrieved July 21, 2012.
  42. ↑ ۴۲٫۰ ۴۲٫۱ ۴۲٫۲ "Julianne Moore Movie Box Office Results". Box Office Mojo. Archived from the original on April 16, 2012. Retrieved July 22, 2012.
  43. ↑ "Assassins (1995)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on December 16, 2013. Retrieved December 2, 2013.
  44. ↑ "Assassins (1995)". Sylvester Stallone Online. Archived from the original on December 2, 2013. Retrieved December 2, 2013.
  45. ↑ "Surviving Picasso". Rotten Tomatoes. Archived from the original on August 14, 2013. Retrieved September 10, 2013.
  46. ↑ "Moore, Julianne: The Lost World". Urban Cinefile. Archived from the original on October 19, 2013. Retrieved September 10, 2013.
  47. ↑ Levy, Emanuel (March 8, 2006). "Chicago Cab". Emanuel Levy. Archived from the original on October 29, 2013. Retrieved October 28, 2013.
  48. ↑ "Boogie Nights". Metacritic. Archived from the original on August 20, 2012. Retrieved July 26, 2012.
  49. ↑ Glanville, Martyn (June 22, 2001). "Boogie Nights (1997)". BBC. Archived from the original on December 31, 2011. Retrieved July 26, 2012.
  50. ↑ "Boogie Nights". Time Out London. Archived from the original on October 12, 2011. Retrieved July 26, 2012.
  51. ↑ Maslin, Janet (October 8, 1997). "Boogie Nights (1997)". The New York Times. Archived from the original on November 5, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  52. ↑ Rohrer, Finlo (October 10, 2008). "Is The Big Lebowski a cultural milestone?". BBC. Archived from the original on January 20, 2009. Retrieved July 28, 2012.
  53. ↑ "Psycho (1998)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on July 27, 2012. Retrieved July 28, 2012.
  54. ↑ Kerrigan, Mike (December 4, 1998). "Psycho". Boxoffice Pro. Archived from the original on March 21, 2013. Retrieved July 28, 2013.
  55. ↑ Sragow, Michael (December 3, 1999). "The End of the Affair". Salon. Archived from the original on January 7, 2014. Retrieved August 26, 2013.
  56. ↑ ۵۶٫۰ ۵۶٫۱ Patterson, John (March 10, 2000). "Magnolia maniac". The Guardian. Archived from the original on August 27, 2012. Retrieved August 28, 2012.
  57. ↑ "Awards for 1999". National Board of Review of Motion Pictures. Archived from the original on October 10, 2012. Retrieved August 28, 2012.
  58. ↑ "Not I". Beckett on Film. Archived from the original on November 15, 2014. Retrieved March 9, 2015.
  59. ↑ "Hannibal". Rotten Tomatoes. Archived from the original on April 25, 2013. Retrieved March 20, 2013.
  60. ↑ "Hannibal Reviews". Metacritic. Archived from the original on May 2, 2014. Retrieved March 9, 2014.
  61. ↑ "Box Office: Hannibal Takes Record-Sized Bite". ABC News. February 11, 2001. Archived from the original on January 29, 2011. Retrieved February 13, 2013.
  62. ↑ "2001 Worldwide Grosses". Box Office Mojo. Archived from the original on April 10, 2007. Retrieved February 13, 2013.
  63. ↑ "Evolution (2001)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on December 28, 2012. Retrieved February 13, 2013.
  64. ↑ "World Traveler (2001)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on December 26, 2012. Retrieved February 13, 2013.
  65. ↑ "The Shipping News (2001)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on November 9, 2012. Retrieved February 13, 2013.
  66. ↑ Fischer, Paul (November 2, 2002). "Julianne Moore's Far From Heaven". Film Monthly. Archived from the original on October 18, 2009. Retrieved February 14, 2013.
  67. ↑ "Two in One Acting". Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Archived from the original on March 10, 2009. Retrieved February 14, 2013.
  68. ↑ "Julianne Moore, Far From Heaven, interviewed by David Michaels". BBC. Archived from the original on June 28, 2012. Retrieved February 14, 2013.
  69. ↑ Rooney, David (September 2, 2002). "Far From Heaven". Variety. Archived from the original on February 3, 2011. Retrieved February 14, 2013.
  70. ↑ Dargis, Manohla (November 8, 2002). "MOVIE REVIEW; Tears without apology; With a nod to Douglas Sirk, 'Far From Heaven' deftly updates '50s melodramas". Los Angeles Times. Archived from the original on December 13, 2002. Retrieved March 27, 2013.
  71. ↑ Turan, Kenneth (September 2, 2002). "The year of short memories". Los Angeles Times. Archived from the original on August 26, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  72. ↑ Murray, Rebecca; Topel, Fred. "Julianne Moore Talks About 'Far From Heaven'". About.com. Archived from the original on September 25, 2012. Retrieved February 14, 2013.
  73. ↑ Bradshaw, Peter (February 14, 2003). "The Hours". The Guardian. Archived from the original on November 14, 2012. Retrieved February 14, 2013.
  74. ↑ "The Hours". Box Office Mojo. December 27, 2002. Retrieved July 19, 2010.{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  75. ↑ Russo, Tom (March 15, 2009). "Chill with scenes of young vampires in love". The Boston Globe. p. 14.
  76. ↑ "Laws of Attraction". Rotten Tomatoes. Archived from the original on October 21, 2012. Retrieved February 10, 2013.
  77. ↑ "The Forgotten". Rotten Tomatoes. Archived from the original on December 30, 2012. Retrieved February 10, 2013.
  78. ↑ "The Forgotten". Box Office Mojo. Archived from the original on February 12, 2013. Retrieved February 15, 2013.
  79. ↑ Holden, Stephen (September 30, 2005). "Countering Domestic Strife With Some Catchy Rhymes". The New York Times. Archived from the original on June 22, 2013. Retrieved September 15, 2013.
  80. ↑ "Freedomland". Rotten Tomatoes. Archived from the original on February 8, 2013. Retrieved February 18, 2013.
  81. ↑ "Children of Men". Rotten Tomatoes. Archived from the original on February 8, 2013. Retrieved February 18, 2013.
  82. ↑ ۸۲٫۰ ۸۲٫۱ "Julianne Moore". Rotten Tomatoes. Archived from the original on January 26, 2013. Retrieved February 17, 2013.
  83. ↑ ۸۳٫۰ ۸۳٫۱ Rooney, David (November 30, 2006). "The Vertical Hour". Variety. Archived from the original on November 10, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  84. ↑ Brantley, Ben (December 1, 2006). "Battle Zones in Hare Country". The New York Times. Archived from the original on June 10, 2012. Retrieved February 18, 2013.
  85. ↑ "The Vertical Hour". Internet Broadway Database. Archived from the original on May 15, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  86. ↑ "Next (2007)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on February 23, 2013. Retrieved February 19, 2013.
  87. ↑ Dargis, Manohla (April 27, 2007). "Glimpsing the Future (and a Babe)". The New York Times. Archived from the original on January 18, 2012. Retrieved February 19, 2013.
  88. ↑ "Savage Grace". Box Office Mojo. Archived from the original on February 3, 2013. Retrieved February 19, 2013.
  89. ↑ "Savage Grace (2008)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on February 25, 2010. Retrieved February 19, 2013.
  90. ↑ Bradshaw, Peter (July 11, 2008). "Savage Grace". The Guardian. Archived from the original on December 10, 2011. Retrieved February 19, 2013.
  91. ↑ Ebert, Roger (November 21, 2007). "I'm Not There". Chicago Sun-Times. Archived from the original on October 13, 2012. Retrieved February 20, 2013.
  92. ↑ "Blindness (2008)". Box Office Mojo. Archived from the original on February 16, 2013. Retrieved February 20, 2013.
  93. ↑ "Blindness". Rotten Tomatoes. Archived from the original on November 15, 2013. Retrieved October 21, 2013.
  94. ↑ "A Single Man". Rotten Tomatoes. Archived from the original on March 1, 2013. Retrieved February 20, 2013.
  95. ↑ Bradshaw, Peter (February 11, 2010). "A Single Man". The Guardian. Archived from the original on January 27, 2012. Retrieved February 20, 2013.
  96. ↑ Felperin, Leslie (September 11, 2010). "A Single Man". Variety. Archived from the original on August 26, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  97. ↑ "AFI Awards 2009". American Film Institute. Archived from the original on January 19, 2013. Retrieved April 1, 2013.
  98. ↑ Harp, Justin (December 28, 2012). "Julianne Moore returning to '30 Rock'". Digital Spy. Archived from the original on April 13, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  99. ↑ "'30 Rock' finale recap: Tina Fey's Liz Lemon and the rest of the crew get appropriate last hurrah". Daily News. February 1, 2013. Archived from the original on May 23, 2013. Retrieved August 21, 2012.
  100. ↑ Robey, Tim (April 8, 2010). "Shelter, review". The Daily Telegraph. Archived from the original on November 14, 2010. Retrieved March 1, 2013.
  101. ↑ Sinz, Cameron (February 19, 2013). "Watch: Trailer for Julianne Moore's Five Years in the Making '6 Souls' Lands With a Thud". IndieWire. Archived from the original on March 28, 2013. Retrieved April 2, 2013.
  102. ↑ Fritz, Ben (July 12, 2010). "'The Kids Are All Right' opens well". Los Angeles Times. Archived from the original on November 13, 2012. Retrieved March 1, 2013.
  103. ↑ ۱۰۳٫۰ ۱۰۳٫۱ Freydkin, Donna (July 6, 2010). "Ruffalo, Moore get that family feeling in 'Kids Are All Right'". USA Today. Archived from the original on November 3, 2012. Retrieved March 1, 2013.
  104. ↑ "The Kids Are All Right". Rotten Tomatoes. Archived from the original on February 28, 2011. Retrieved March 1, 2013.
  105. ↑ Sharkey, Betsy (July 8, 2010). "Movie review: 'The Kids Are All Right'". Los Angeles Times. Archived from the original on April 28, 2013. Retrieved May 1, 2013.
  106. ↑ Passafuime, Rocco (August 5, 2011). "Julianne Moore interview for Crazy, Stupid, Love". The Cinema Source. Archived from the original on February 17, 2013. Retrieved April 2, 2013.
  107. ↑ "Crazy, Stupid, Love". Rotten Tomatoes. Archived from the original on March 24, 2013. Retrieved March 2, 2013.
  108. ↑ "Crazy, Stupid, Love. (2011)". Box Office Mojo. Archived from the original on April 17, 2016. Retrieved March 2, 2013.
  109. ↑ Rainey, James (March 6, 2012). "Julianne Moore gets inside Sarah Palin's skin for 'Game Change'". Los Angeles Times. Archived from the original on February 6, 2013. Retrieved March 3, 2013.
  110. ↑ Dover, Sara (March 8, 2012). "'Game Change' Review: Critics Divided, But Praise Julianne Moore". International Business Times. Archived from the original on July 15, 2012. Retrieved March 3, 2013.
  111. ↑ "Being Flynn (2012)". Box Office Mojo. Archived from the original on February 14, 2013. Retrieved March 4, 2013.
  112. ↑ ۱۱۲٫۰ ۱۱۲٫۱ "What Maisie Knew". Rotten Tomatoes. Archived from the original on August 21, 2013. Retrieved August 20, 2013.
  113. ↑ ۱۱۳٫۰ ۱۱۳٫۱ Hay, Carla (May 4, 2013). "Julianne Moore talks about playing a bad mother in 'What Maisie Knew'". Examiner. Archived from the original on October 21, 2013. Retrieved September 14, 2013.
  114. ↑ Smith, Nigel M. (May 6, 2013). "Julianne Moore On Playing a Troubled Rock Star in 'What Maisie Knew' and Why Acting Doesn't Scare Her". IndieWire. Archived from the original on May 24, 2013. Retrieved October 8, 2013.
  115. ↑ "Don Jon". Rotten Tomatoes. Archived from the original on October 1, 2013. Retrieved September 27, 2013.
  116. ↑ Pols, Mary (September 26, 2013). "Don Jon: Love, Lust and Loneliness". Time. Archived from the original on October 2, 2013. Retrieved September 27, 2013.
  117. ↑ "The English Teacher". Rotten Tomatoes. Archived from the original on August 9, 2013. Retrieved August 20, 2013.
  118. ↑ ۱۱۸٫۰ ۱۱۸٫۱ LaSalle, Mick (October 17, 2013). "'Carrie' review: less searing than the original". San Francisco Chronicle. Archived from the original on October 23, 2013. Retrieved October 21, 2013.
  119. ↑ Zwecker, Bill (October 17, 2013). "'Carrie': Pointless update of a horror classic". Chicago Sun-Times. Archived from the original on October 20, 2013. Retrieved October 21, 2013.
  120. ↑ "Carrie (2013)". Box Office Mojo. Archived from the original on March 7, 2014. Retrieved March 1, 2014.
  121. ↑ "Carrie". Rotten Tomatoes. Archived from the original on October 23, 2013. Retrieved October 21, 2013.
  122. ↑ "Non-Stop (2014)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on February 28, 2014. Retrieved March 1, 2014.
  123. ↑ "Non-Stop (2014)". Box Office Mojo. Archived from the original on June 28, 2015. Retrieved June 24, 2015.
  124. ↑ Chang, Justin (May 24, 2014). "Cannes: 'Winter Sleep' Wins Palme d'Or". Variety. Archived from the original on May 25, 2014. Retrieved May 25, 2014.
  125. ↑ Brooks, Xan (May 22, 2014). "Julianne Moore on Maps to the Stars: 'The longer you live the Hollywood lifestyle, the more empty you become'". The Guardian. Archived from the original on May 24, 2014. Retrieved May 25, 2014.
  126. ↑ Debruge, Peter (May 18, 2014). "Cannes Film Review: 'Maps to the Stars'". Variety. Archived from the original on May 22, 2014. Retrieved May 25, 2014.
  127. ↑ Lodge, Guy. "'Winter Sleep' wins Palme d'Or at Cannes, Julianne Moore and Timothy Spall take acting prizes". Yahoo!. Archived from the original on December 14, 2014. Retrieved December 14, 2014.
  128. ↑ "Julianne Moore". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on July 2, 2015. Retrieved January 11, 2015.
  129. ↑ McNary, Dave (November 5, 2013). "AFM: Julianne Moore Boards Adaptation of 'Alice' Novel". Variety. Archived from the original on December 3, 2013. Retrieved November 28, 2013.
  130. ↑ Smith, Nigel M. (December 12, 2014). "How Julianne Moore Pulled Off Her Devastating Performance in 'Still Alice'". IndieWire. Archived from the original on December 13, 2014. Retrieved December 13, 2014.
  131. ↑ Young, Deborah (August 9, 2014). "'Still Alice': Toronto Review". The Hollywood Reporter. Archived from the original on February 12, 2015. Retrieved February 7, 2015.
    Ehrlich, David (December 2, 2014). "Still Alice". Time Out. Archived from the original on February 19, 2015. Retrieved February 7, 2015.
    Lacey, Liam (January 23, 2014). "Julianne Moore masters Alzheimer's disappearing act in Still Alice". The Globe and Mail. Archived from the original on February 2, 2015. Retrieved February 7, 2015.
  132. ↑ "Seventh Son". Rotten Tomatoes. Archived from the original on February 7, 2015. Retrieved February 7, 2015.
  133. ↑ Lee, Benjamin (July 23, 2015). "First trailer for Oscar-tipped Julianne Moore gay rights drama Freeheld". The Guardian. Archived from the original on September 6, 2015. Retrieved September 11, 2015.
  134. ↑ Fleming, Mike Jr. (January 15, 2014). "Julianne Moore To Star With Greta Gerwig In Rebecca Miller-Helmed 'Maggie's Plan'". Deadline Hollywood. Archived from the original on January 17, 2014. Retrieved January 19, 2014.
  135. ↑ Lawson, Richard (September 13, 2015). "Julianne Moore Shows Off Her Delightful Comedy Chops in Maggie's Plan". Vanity Fair. Archived from the original on February 3, 2016. Retrieved January 27, 2016.
  136. ↑ Goldblatt, Daniel (September 13, 2013). "Julianne Moore Cast in 'The Hunger Games: Mockingjay'". Variety. Archived from the original on September 16, 2013. Retrieved September 13, 2013.
  137. ↑ ۱۳۷٫۰ ۱۳۷٫۱ ۱۳۷٫۲ Ray, Leigh Beltz. "The Woman of Many Faces". InStyle. Archived from the original on September 9, 2017. Retrieved September 9, 2017.
  138. ↑ Lawson, Richard (May 18, 2017). "Wonderstruck Is a Beautiful, Twee Children's Art Film". Vanity Fair. Archived from the original on July 26, 2017. Retrieved September 9, 2017.
  139. ↑ "Suburbicon (2017)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on September 9, 2017. Retrieved September 9, 2017.
  140. ↑ Macnab, Geoffrey (September 3, 2017). "Suburbicon, Venice Film Festival review: The darker the storytelling becomes, the funnier the movie gets". The Independent. Archived from the original on September 9, 2017. Retrieved September 9, 2017.
  141. ↑ Mendelson, Scott (April 14, 2016). "Why 'Kingsman: The Golden Circle' Could Be The Next 'Dark Knight'-Style Breakout Sequel". Forbes. Archived from the original on April 19, 2016. Retrieved April 20, 2016.
  142. ↑ Debruge, Peter (September 18, 2017). "Film Review: 'Kingsman: The Golden Circle'". Variety. Archived from the original on September 19, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  143. ↑ "Kingsman: The Golden Circle (2017)". Box Office Mojo. Archived from the original on October 5, 2018. Retrieved September 26, 2018.
  144. ↑ ۱۴۴٫۰ ۱۴۴٫۱ Lennon, Christine (September 24, 2018). "Julianne Moore Talks Sex, Strength & Speaking Out". Porter. Archived from the original on September 26, 2018. Retrieved September 26, 2018.
  145. ↑ Dalton, Stephen (September 8, 2018). "'Gloria Bell': Film Review". The Hollywood Reporter. Retrieved September 26, 2018.
  146. ↑ "Berlin: Bloom's 'Bel Canto' Adds Trio to Drama's Cast". Variety. February 8, 2017. Archived from the original on February 12, 2017. Retrieved March 31, 2017.
  147. ↑ Lodge, Guy (September 20, 2018). "'Bel Canto' review: Julianne Moore plays a diva who steps out of her bubble and into a hostage crisis". Chicago Tribune. Archived from the original on September 25, 2018. Retrieved September 26, 2018.
  148. ↑ Handler, Rachel (January 25, 2018). "Michelle Williams and Julianne Moore on Their 'Raw, Animalistic' After The Wedding Scene". Vulture. Archived from the original on January 26, 2019. Retrieved January 28, 2018.
  149. ↑ Vivarelli, Nick (January 22, 2019). "Luca Guadagnino Teams With Valentino Designer on Short Film Starring Julianne Moore (EXCLUSIVE)". Variety. Archived from the original on April 19, 2019. Retrieved April 22, 2019.
  150. ↑ Fisher, Lauren Alexis (November 2, 2017). "Julianne Moore To Play Gloria Steinem In Upcoming Biopic". Harper's Bazaar. Archived from the original on December 3, 2017. Retrieved December 3, 2017.
  151. ↑ D'Alessandro, Anthony (January 17, 2019). "Timothy Hutton Joins Julianne Moore, Alicia Vikander In Gloria Steinem Biopic 'The Glorias: A Life On The Road'". Deadline Hollywood. Archived from the original on January 29, 2019. Retrieved January 17, 2019.
  152. ↑ Kroll, Justin (September 1, 2020). "Julianne Moore Joins Universal's 'Dear Evan Hansen' Movie". Deadline Hollywood.
  153. ↑ "The Woman in the Window (2021)". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Retrieved October 1, 2021.
  154. ↑ "Dear Evan Hansen". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Archived from the original on September 27, 2021. Retrieved January 1, 2021.
  155. ↑ McNary, Dave (August 6, 2018). "Film News Roundup: Craig Sheffer to Star in Horror Movie 'Widow's Point'". Variety. Archived from the original on August 7, 2018. Retrieved August 12, 2018.
  156. ↑ Petksi, Denise (April 8, 2019). "Julianne Moore To Headline Apple Drama Series 'Lisey's Story' From Stephen King & J.J. Abrams". Deadline Hollywood. Archived from the original on April 8, 2019. Retrieved April 9, 2019.
  157. ↑ "Lisey's Story: Limited Series". Rotten Tomatoes (به انگلیسی). Retrieved July 22, 2021.
  158. ↑ "First 'When You Finish Saving the World' Image Shows Finn Wolfhard and Julianne Moore in Jesse Eisenberg's Directorial Debut". Collider. 9 December 2021. Retrieved 9 December 2021.
  159. ↑ DeFore, John (January 20, 2022). "Julianne Moore in Jesse Eisenberg's 'When You Finish Saving the World': Film Review". The Hollywood Reporter. Retrieved June 23, 2022.
  160. ↑ Roxborough, Scott (2022-08-31). "Julianne Moore on Being Venice Jury President and Why Film Business and Film Art Are Two Different Things". The Hollywood Reporter. Retrieved 2022-09-02.{{cite news}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  161. ↑ Kroll, Justin (March 26, 2021). "'The Crown' Director Benjamin Caron Boards Apple's 'Sharper' Starring Julianne Moore". Deadline Hollywood. Retrieved March 26, 2021.
  162. ↑ "Sharper". Rotten Tomatoes. Retrieved September 15, 2023.
  163. ↑ Rubin, Rebecca (July 11, 2023). "'May December,' Starring Natalie Portman and Julianne Moore, to Open New York Film Festival". Variety. Retrieved July 31, 2022.
  164. ↑ Kohn, Eric (May 21, 2023). "Julianne Moore Hints at 'Dangerous' Aspect of 'May December,' but Mary Kay Letourneau Goes Unmentioned". IndieWire. Retrieved September 15, 2023.
  165. ↑ Romney, Jonathan (May 21, 2023). "'May December': Cannes Review". Screen Daily. Retrieved September 15, 2023.
  166. ↑ Hipes, Patrick (December 11, 2023). "Golden Globe Nominations: 'Barbie', 'Oppenheimer' Top Movie List; 'Succession' Leads Way In TV". Deadline Hollywood. Retrieved December 11, 2023.
  167. ↑ Wiseman, Andreas (January 13, 2023). "Nicholas Galitzine Joins Julianne Moore In Sky & AMC Series 'Mary & George' About Royal Court Intrigue In King James I's England; Filming Underway". Deadline. Retrieved January 29, 2023.
  168. ↑ Hilton, Nick (March 7, 2024). "Mary & George, review: Julianne Moore meddles in this bawdy but boring knock-off of The Favourite". The Independent. Retrieved March 13, 2024.
  169. ↑ "Freckleface Strawberry, Musical". Josef Weinberger Ltd. Archived from the original on June 3, 2013. Retrieved April 2, 2013.
  170. ↑ Moore, Julianne (2007). Freckleface Strawberry. Bloomsbury. ISBN 978-1-59990-107-7.
  171. ↑ Snook, Raven (August 18, 2012). "Freckleface Strawberry the Musical". Time Out. Archived from the original on August 26, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  172. ↑ Hammel, Sara (October 21, 2007). "Julianne Moore's Old Nickname: Freckleface Strawberry". People. Archived from the original on January 17, 2013. Retrieved July 15, 2013.
  173. ↑ "Freckleface Strawberry". Bloomsbury Publishing. Archived from the original on December 8, 2014. Retrieved March 3, 2013.
  174. ↑ ۱۷۴٫۰ ۱۷۴٫۱ Ellis, Kori (March 22, 2013). "Julianne Moore dishes on motherhood and Freckleface Strawberry". Sheknows. Archived from the original on September 4, 2013. Retrieved August 25, 2013.
  175. ↑ Davis, Jennifer (May 29, 2015). "Cue the Aww's! Julianne Moore's Latest Freckleface Strawberry Book Hits Stands". In Style. Archived from the original on September 10, 2015. Retrieved September 10, 2015.
  176. ↑ "Books". Freckleface Strawberry. Archived from the original on September 6, 2015. Retrieved September 10, 2015.
  177. ↑ "Freckleface Strawberry and the Really Big Voice". Goodreads. Archived from the original on October 31, 2016. Retrieved September 24, 2016.
  178. ↑ Graeber, Laurel (October 19, 2010). "An Ugly Duckling Gets Her Ginger Up Over Fitting In". The New York Times. Archived from the original on 27 September 2022. Retrieved August 26, 2013.{{cite news}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link)
  179. ↑ Itzkoff, Dave (July 20, 2010). "Julianne Moore's New Musical Is All Right for the Kids". The New York Times. Archived from the original on June 16, 2013. Retrieved August 22, 2013.
  180. ↑ Cericola, Rachel (March 18, 2013). "Julianne Moore on Work, Being a Mom, and Freckleface Strawberry". Wired. Archived from the original on March 21, 2013. Retrieved April 2, 2013.
  181. ↑ "Julianne Moore Recommends These Books for You". Redbook. August 13, 2013. Archived from the original on November 11, 2013. Retrieved August 25, 2013.
  182. ↑ "My Mom Is a Foreigner, But Not to Me". Barnes & Noble. Archived from the original on November 11, 2014. Retrieved September 13, 2013.
  183. ↑ Lipworth, Elaine (September 19, 2011). "Julianne Moore: marriage is really hard". The Sydney Morning Herald. Archived from the original on January 24, 2012. Retrieved March 10, 2013.
  184. ↑ Otto, Jeff (April 29, 2004). "Interview: Julianne Moore". IGN. Archived from the original on September 29, 2013. Retrieved August 26, 2013.
  185. ↑ Sgura, Giampaolo (August 16, 2013). "Exclusive Peek: Julianne Moore Opens Up on Fashion, Fame and Family in October InStyle". InStyle. Archived from the original on September 23, 2013. Retrieved September 24, 2013.
  186. ↑ "Most Beautiful – Julianne Moore". People. May 8, 1995. Archived from the original on August 19, 2014. Retrieved October 2, 2019.
    Tauber, Michelle (May 12, 2003). "50 Most Beautiful People". People. Archived from the original on August 19, 2014. Retrieved August 17, 2014.
    "World's Most Beautiful People – Julianne Moore". People. April 30, 2008. Archived from the original on August 19, 2014. Retrieved August 17, 2014.
    "Most Beautiful 2013". People. April 18, 2013. Archived from the original on July 9, 2014. Retrieved August 17, 2014.
  187. ↑ "Julianne Moore". Archived from the original on July 25, 2016. Retrieved July 5, 2016.
  188. ↑ Dargis, Manohla; Scott, A. O. (November 25, 2020). "The 25 greatest actors of the 21st century (so far)". The New York Times. Retrieved December 18, 2020.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ جولین مور موجود است.