زوال - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زُوال، در اساطیر ایرانی نام مردی بلندقد و سیاهپوست است که بلندی بالا (طول قد و قوارهٔ او)، گاهی به اندازهٔ یک نخل می‌رسد. زوال؛ از مردانی که دارای مرض (ابنه) بوده و هستند (زوال) پسر ابلیس با آنها مشارکت می کند ایشان مبتلا به آن مرض می شوند.