Łapszanka (wieś) – Wikipedia, wolna encyklopedia
wieś | |
![]() Widok na Tatry z Łapszanki | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Wysokość | 750–990 m n.p.m. |
Liczba ludności (2006) | 400 |
Strefa numeracyjna | 18 |
Kod pocztowy | 34-442[2] |
Tablice rejestracyjne | KNT |
SIMC | 0443068 |
Położenie na mapie gminy Łapsze Niżne ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego ![]() | |
![]() |
Łapszanka (słow. Lapšanka, węg. Kislápos, niem. Kleinlapsch[3]) – wieś w województwie małopolskim, powiecie nowotarskim w gminie Łapsze Niżne. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie nowosądeckim.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Niewielka miejscowość na Pogórzu Spiskim w etnograficznym regionie zwanym Zamagurzem. Zajmuje dno doliny potoku Łapszanka oraz jego zbocza. Zachodnie zbocza to w dużym stopniu bezleśny grzbiet ze wzniesieniami Pawlików Wierch (1016 m), Piłatówka (1004 m) i Pusty Wierch (984 m), wschodnie również w dużym stopniu wylesiony grzbiet ze szczytami Na Wierch (896 m), Kuraszowski Wierch (1038 m), Dudasowski Wierch (1038 m) oraz Holowiec (1035 m). Kuraszowski i Dudasowski Wierch są najwyższymi szczytami polskiej części Pogórza Spiskiego. Zabudowania miejscowości podchodzą aż do Przełęczy nad Łapszanką (934 m) oddzielającej te grzbiety (przysiółek Wyżni Koniec)[4].

Historia
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość była prawdopodobnie założona w XVI wieku jako osada filialna Łapsz Wyżnich. Prawdopodobnie była również zasiedlona przez ludność wołoską z pobliskiej Osturni[5]. Wymieniona jest w dokumencie sprzedaży z 1589 roku klucza dunajeckiego Jerzemu Horvathowi z Palocsy przez Olbrachta Łaskiego. W roku 1662 pierwsza wzmianka o sołectwie.
W okresie II wojny światowej aż do roku 1953 w szkole nauczano w języku słowackim. 17 maja 1968 – elektryfikacja wsi.
Znajdujący się w dolnej części wsi kościół został zbudowany w roku 1902.
Kultura
[edytuj | edytuj kod]We wsi jest używana gwara spiska, zaliczana przez polskich językoznawców jako gwara dialektu małopolskiego języka polskiego, przez słowackich zaś jako gwara przejściowa polsko-słowacka[6]. Tradycyjnym ubiorem był strój spiski w odmianie kacwińskiej[7].
Kapliczka na Wyżnim Końcu
[edytuj | edytuj kod]W górnej części wsi, na Wyżnim Końcu, ok. 300 m od granicy państwowej polsko-słowackiej, zlokalizowana jest kapliczka-dzwonnica pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej. Zbudowana w 1928 roku, murowana na planie prostokąta, bielona, nakryta czterospadowym daszkiem gontowym, z dzwonem z tego samego roku[8]. To często fotografowany, charakterystyczny element wsi.
Według dawnych wierzeń, bicie w dzwon tej kapliczki miało odganiać płanetników, którzy przywodzili burze. Dlatego dzwoniono, gdy zbliżała się burza. Tak dzwoniąc w roku 1967 zginął od uderzenia pioruna 33-letni mieszkaniec Łapszanki, Franciszek Kapołka[8].
W maju 2017 r. piorun ponownie trafił w kapliczkę: wybił dziurę w dachu, ale poza tym nie zanotowano większych zniszczeń. Kapliczkę wyremontowano i zainstalowano na niej piorunochron[8].
Turystyka
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość turystyczna, położona w głębokiej dolinie potoku, który tworzy około 30 wodospadów. Z Przełęczy nad Łapszanką (945 m n.p.m.) roztacza się widok na Tatry i szeroka panorama na Magurę Spiską. W 2013 Łapszankę odwiedził Tour de Pologne. Rozegrano tutaj premię górską I kategorii, wygraną przez Tomasza Marczyńskiego.
Osobny artykuł:Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 71380
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 697 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Andrzej Olejko, „Niedoszły sojusznik czy trzeci agresor? Wojskowo-polityczne aspekty trudnego sąsiedztwa Polski i Słowacji 1918-1939”, Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego i Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, Kraków – Rzeszów 2012.
- ↑ Geoportal. [dostęp 2010-07-15].
- ↑ Stanisław Figiel: Polski Spisz. Warszawa: PTTK „Kraj”, 1999. ISBN 83-7005-396-3.
- ↑ Júlia Dudášová-Kriššáková , Goralské nárečia z pohľadu súčasnej slovenskej jazykovedy, Prešov: Vydavateľstvo Prešovskej univerzity v Prešove, 2016, s. 20-24, ISBN 978-80-555-1714-8 (słow.).
- ↑ Sylwia Plucińska , Górale Spiscy | Strój i ubiór codzienny [online], etnozagroda.pl [dostęp 2021-09-23] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-20] (pol.).
- ↑ a b c Agnieszka Szymaszek. W kapliczkę uderzył piorun. „Tatry”. nr 62-63, s. 16, zima 2018. Tatrzański Park Narodowy. ISSN 0867-4531. (pol.).