Ślizgowiec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ślizgowiec

Budynek od strony północno-wschodniej (2024)
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Miejscowość	Katowice
Adres	aleja Korfantego 8
Typ budynku	budynek mieszkalny
Architekt	Stanisław Kwaśniewicz
Wysokość całkowita	56,93 m
Kondygnacje	20
Ukończenie budowy	1968
Położenie na mapie Polski Ślizgowiec
Położenie na mapie województwa śląskiego Ślizgowiec
Położenie na mapie Katowic Ślizgowiec
50°15′45″N 19°01′18″E/50,262500 19,021667
Multimedia w Wikimedia Commons

Ślizgowiec – wieżowiec znajdujący się w Katowicach przy alei Korfantego 8. Najwyższy na Śląsku wysokościowiec wzniesiony metodą ślizgu^[1].

Budynek zaprojektowany w 1965 r. przez Stanisława Kwaśniewicza i konstruktora Tadeusza Krzysztofiaka, zrealizowany w latach 1966-68. Technologię ślizgu opracował inżynier Stefan Prauza. Jest kolejnym obok Separatora, Pałacu Ślubów i Superjednostki obiektem wzniesionym w ramach koncepcji urbanistycznej „Śródmieście-Zachód”. Stanowił wspólny element kompozycji z poprzedzającym go pawilonem Biura Wystaw Artystycznych^[2].

Bryła wieżowca o wymiarach 19,90 × 31,50 x 56, 93 m ma kształt smukłego prostopadłościanu o elewacjach wyżłobionych pasowo, ujętych loggiami. Gmach wzniesiono w konstrukcji mieszanej – dwie pierwsze kondygnacje w szkielecie żelbetowym, wyższe w żelbetowej technologii monolitycznej z wykorzystaniem urządzeń ślizgowych. Zastosowano innowacyjne rozwiązania w zakresie stropów, które były jednokierunkowo zbrojone, wykonywane w szalunkach i mocowane za pomocą teleskopowych stempli.

Gmach posiada 20 kondygnacji: 1 techniczną, 2 usługowe oraz 17 mieszkalnych.

W budynku znajduje się 17 mieszkań typu M-3 i M-5 oraz 204 typu M-2. Każde posiada loggię. Pralnię i suszarnię zlokalizowano w piwnicy.

Wieżowiec obsługiwały dwie windy 6-osobowe i jedna 10-osobowa produkcji wiedeńskiej firmy „Freissler”, działające na zasadzie fotokomórki.

W dwóch niższych kondygnacjach zlokalizowano usługi: sklep spożywczy, salon mody damskiej i męskiej „Strój” z punktem kosmetycznym i kawiarenką.

Pierwotnie zewnętrzne ściany wyłożono rekordową liczbą 2 mln niewielkich ceramicznych kostek w kolorach białym i czerwonym. Około 1977 r. zakryto je płytami azbestowo-ceramicznymi typu „ACEKOL” o charakterystycznym żółtym kolorze. Na dachu zamontowano neon reklamowy „Spółdzielnia Pracy Strój”^[2].

W 2018 r. budynek poddano modernizacji według projektu wykonanego w Pracowni Architektonicznej Elżbiety Stankiewicz. Usunięto płyty, budynek ocieplono i pokryto okładziną z tynku mineralnego, pomalowanego farbą w odcieniach szarości^[3].

• 
  Przekrój
• 
  Rzut piętra
• 
  Widok na wieżowiec i poprzedzający go pawilon BWA (2017)
• 
  Elewacja pd-wsch (2018)

• A. Borowik : Nowe Katowice : forma i ideologia polskiej architektury powojennej na przykładzie Katowic (1945-1980). Warszawa, 2019
• A. Borowik : Innowacyjność architektury i urbanistyki „Nowych Katowic” w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku na przykładzie tzw. ślizgu śląskiego. W: Budownictwo i architektura Katowic. Katowice : Studio Noa Ireneusz Olsza, 2014,s. 39-51
• T. Przemysław Szafer : Nowa architektura polska : diariusz lat 1966-1970. Warszawa, 1972, s. 37