Środek bakteriobójczy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2021-12 wymaga dodania wiarygodnych źródeł medycznych dla zapewnienia weryfikowalności.

Możliwe, że zbyt mocno polega na źródłach pierwotnych. Podane poniżej informacje, mające charakter medyczny, mogą być częściowo lub w całości niepoparte dowodami naukowymi. Jako pozbawione odpowiednich źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Środek bakteriobójczy – substancja chemiczna o działaniu toksycznym dla drobnoustrojów, doprowadzająca do ich śmierci.

Wśród środków bakteriobójczych można wyróżnić:

• środki wyjaławiające
• środki dezynfekujące
• środki antyseptyczne
• leki bakteriobójcze (antybiotyki i chemioterapeutyki).

Leki bakteriobójcze, w odróżnieniu od bakteriostatycznych, to środki zabijające żywe komórki drobnoustrojów. Leki te niszczą strukturę komórek bakterii, powodując ich śmierć. Większość antybiotyków i chemioterapeutyków wykazuje działanie bakteriobójcze w wyższych stężeniach, a bakteriostatyczne w niższych stężeniach (z tego względu również leki bakteriostatyczne często nazywa się bakteriobójczymi).

Do antybiotyków bakteriobójczych zaliczamy te, których mechanizm działania opiera się na hamowaniu syntezy ściany komórkowej albo zwiększaniu przepuszczalności błony komórkowej bakterii, w tym:

• aminoglikozydy
• antybiotyki beta-laktamowe, na przykład penicylinę
• fosfomycynę
• gramicydynę
• polimyksyny
• polipeptydy, na przykład bacytracynę.