Jan Ewangelista – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: innych świętych o imieniu Jan.

Święty
Jan Ewangelista

apostoł
Św. Jan Ewangelista/Jan Apostoł, obraz Petera Rubensa
Data i miejsce śmierci	ok. 100 Efez
Czczony przez	Kościoły chrześcijańskie
Wspomnienie	27 grudnia[a] 6 maja[b], 21 maja, 9 października i 13 lipca[c]
Atrybuty	orzeł, diakon Prochor, gołębica, kielich z Hostią, kielich zatrutego wina z wężem
Patron	Albanii, Azji Mniejszej, aptekarzy, bednarzy, dziewic, zawodów związanych z pisaniem i przepisywaniem: introligatorów, kopistów, kreślarzy, litografów, papierników, pisarzy oraz owczarzy, płatnerzy, skrybów, ślusarzy, teologów, uprawiających winorośl, wdów
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jan Ewangelista, Jan Apostoł, Jan Teolog, grec. Ιωάννης, cs. Apostoł i ewangielist Ioann Bogosłow (zm. ok. 100 r. w Efezie)^[1] – jeden z dwunastu apostołów Jezusa Chrystusa, syn Zebedeusza i Salome, brat Jakuba Większego (Starszego) Apostoła. Według starodawnej tradycji chrześcijańskiej stał za napisaniem Ewangelii i Apokalipsy św. Jana oraz 3 listów w Nowym Testamencie, choć według współczesnej egzegezy ostatecznej redakcji mogli dokonać już jego uczniowie^[2]. Święty Kościołów katolickiego, anglikańskiego, ewangelickiego, ormiańskiego, koptyjskiego i prawosławnego. Wymieniany jest w Modlitwie Eucharystycznej (Communicantes) Kanonu rzymskiego.

Pochodził z Galilei, prawdopodobnie z Betsaidy. Był synem Zebedeusza i Salome i młodszym bratem Jakuba. W chwili powołania przez Jezusa pomagał ojcu w rybactwie nad Jeziorem Galilejskim (Genazaret, Kinneret). Powołany został wraz ze swym bratem Jakubem oraz z Piotrem i Andrzejem.

Jan Apostoł był najpierw uczniem św. Jana Chrzciciela. Za radą mistrza został uczniem Jezusa:

Uważany jest za najmłodszego z apostołów i umiłowanego ucznia Jezusa. Należał do trzech wybranych uczniów, których Jezus zabierał ze sobą w szczególnych momentach swej misji. W ten sposób Jan stał się świadkiem wskrzeszenia córki Jaira, tajemnicy przemienienia na Górze Tabor i zmagań Jezusa w Ogrodzie Getsemani.

Jan otrzymał przydomek „syna gromu”. W spisie apostołów św. Marek wyjaśnił, że Jan i Jakub byli nazywani „Boanerges” – czyli synami gromu^[4]. Jan razem z Jakubem zasugerowali Jezusowi zesłanie ognia na niegościnnych Samarytan (Łk 9,51-56). Jan sprzeciwił się temu, by ktoś, kto nie należy do grona jego uczniów egzorcyzmował demony w imię Jezusa. Otrzymał od Jezusa odpowiedź: „Nie zabraniajcie mu, bo nikt, kto czyni cuda w imię Moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami”^[5]. Matka Jana prosiła Jezusa, jako Mesjasza, by jej dwaj synowie, Jakub i Jan, zajmowali w Królestwie Bożym najwyższe miejsca przy Nim (Mt 20, 20-23).

Gdy pewnego dnia Jezus przepowiedział zburzenie Świątyni jerozolimskiej, Piotr, Jakub, Andrzej oraz Jan zapytali o okoliczności, w których to miało nastąpić:

Ewangelia Łukasza ukazuje szczególną więź Jana z Piotrem. Im dwóm powierzył Jezus przygotowanie ostatniej Paschy^[7]. Według tradycji to właśnie Jan był tym, który w jej trakcie spoczywał na piersi Mistrza i był ponaglony przez Piotra, by zapytać o to, kim jest zdrajca (J 13,23-25). Po zmartwychwstaniu Jan z Piotrem poszli razem do grobu (J 20,1-10). Jan był też świadkiem uzdrowienia przez Piotra paralityka (Dz 3,3-8).

Tertulian (ok. 160–240 r.) w Opisie Heretyków (De praescriptione hereticorum) przekazuje tradycję o zesłaniu Jana. Mówił, że Jan został zesłany (przypuszczalnie na Patmos) po tym jak zanurzono go we wrzącym oleju i jak nic z tego powodu nie ucierpiał.

Uczniem Jana był Polikarp, który później został biskupem Smyrny.

Są dwie antyczne tradycje dotyczące śmierci Jana. Pierwsza mówi, że Jan jako jedyny z dwunastu apostołów zmarł śmiercią naturalną w późnej starości w Efezie na początku panowania cesarza Trajana. Według innej tradycji Jan, podobnie jak inni Apostołowie, zmarł jako męczennik. Ostateczna redakcja Pism Janowych byłaby wtedy dziełem jego uczniów^[8][2].

Grób Jana prawdopodobnie znajdował się na wzgórzu Ayasoluk w miasteczku Selçuk w okolicach Efezu. W miejscu tym w VI w. wzniesiono okazałą bazylikę św. Jana (obecnie w ruinie).

Augustyn z Hippony (354–430 r.) na początku swego komentarza do Ewangelii Janowej ukazuje znaczenie św. Jana dla wiary chrześcijan odwołując się do Psalmu 72(71),3:

Augustyn widział w górach symbol osób duchowych o wzniosłym poznaniu Boga, „dusze większe”. Wzgórza zaś oznaczają osoby bardziej zmysłowe, „dusze mniejsze” – gdyż im trudniej jest przeniknąć tajemnice Boże (por. 1 Kor 2, 14). Jan był właśnie jednym z tych, którzy poprzez swoje wzniosłe poznanie tajemnic wiary w pierwotnym Kościele byli jak góry. Apostoł, którego nauczanie zawiera Ewangelia, otrzymał od Boga Mądrość, która niesie pokój. Augustyn podkreślał, że Jan w swym przekazie wiary dającej sprawiedliwość (por. Rz 1,17; Ha 2,4) otrzymał i zachowywał pokój, czyli jedność z innymi nauczającymi w Kościele. W ten sposób Augustyn przestrzegał przed podziałami i herezjami:

Pierwsze bezpośrednie świadectwo Janowi Apostołowi jako temu, który stał za wydaniem Ewangelii św. Jana dał Ireneusz z Lyonu. Biskup Lyonu w 180 r. mówił, że Apostoł, który spoczywał na piersi Mistrza wydał Ewangelię w czasie swego pobytu w Efezie^[9][8]. Stara, prawie niepodważana tradycja chrześcijańska, zarówno w kościołach wschodnich, jak i zachodnich, przypisywała Apostołowi Janowi autorstwo Ewangelii Jana, Objawienia św. Jana (Apokalipsy) i trzech listów. Współczesna egzegeza ukazuje różne warstwy redakcyjne tekstu, świadczące, że są one owocem pracy kilku osób. Na ogół nie podważa się tego, że wszyscy działali w szkole św. Jana^[8]. Czasem wyróżnia się trzech Janów: Jan Ewangelista, Jan z Patmos (Jan Apokaliptyk) i Jan Prezbiter.

Kult św. Jana Apostoła należał zawsze do eksponowanych wśród świętych Pańskich. Jedną ze świątyń wystawiono mu w Rzymie. Jest nią bazylika na Lateranie pw. św. Jana Chrzciciela i św. Jana Apostoła.

Do św. Jana Apostoła miały szczególne nabożeństwo św. Gertruda i św. Małgorzata Alacoque. Szczególnym nabożeństwem do św. Jana Apostoła wyróżniali się kiedyś Krzyżacy. Wystawili oni szereg kościołów ku jego czci znajdujących się obecnie na terenach Pomorza, Warmii i Mazur.

Na obecnym obszarze Polski na pierwsze miejsce wysuwa się kościół w Kwidzynie z wieku XIV, w cieniu którego bł. Dorota z Mątowów spędziła ostatnie lata swojego życia i gdzie zmarła jako rekluza. Symbole św. Jana figurują w herbach miast Biskupic, Lipinek oraz Wrocławia.

Św. Jan jest patronem Albanii i Azji Mniejszej, aptekarzy, bednarzy, dziewic oraz zawodów związanych z pisaniem i przepisywaniem: introligatorów, kopistów, kreślarzy, litografów, papierników, pisarzy, oraz: owczarzy, płatnerzy, skrybów, ślusarzy, teologów, uprawiających winorośl oraz wdów^[10].

Święto liturgiczne w Kościołach katolickim, anglikańskim i ewangelickim, obchodzone jest 27 grudnia^[10]. W Kościołach mariawickich ten dzień obchodzony jest wyjątkowo uroczyście, kapłan poświęca wino, które rozdawane jest wiernym jako lekarstwo. Dodatkowo niektóre Kościoły starokatolickie (w tym mariawici) 6 maja wspominają św. Jana w oleju.

Cerkiew prawosławna wspomina apostoła Jana Teologa trzykrotnie:

• 8/21 maja^[11], tj. 21 maja według kalendarza gregoriańskiego,
• 26 września/9 października, tj. 9 października (rocznica śmierci),
• 30 czerwca/13 lipca, tj. 13 lipca (Sobór dwunastu apostołów).

Kościoły Wschodu, z uwagi na liturgię według kalendarza juliańskiego, wspominają wielokrotnie św. Jana, m.in.:

• Kościół ormiański:
  • 9/22 kwietnia, tj. 22 kwietnia,
  • 7/20 lipca, tj. 20 lipca,
  • 20 października/2 listopada, tj. 2 listopada,
  • 25 grudnia/7 stycznia i 29 grudnia/11 stycznia, tj. 7 i 11 stycznia;
• Kościół koptyjski:
  • 11 maja
  • 30 grudnia odpowiednio do kalendarza gregoriańskiego.

W ikonografii Zachodu św. Jan przedstawiany jest jako stary Apostoł, czasami jako młodzieniec w tunice i płaszczu, rzadko jako rybak. Najczęściej występuje w scenach będących ilustracjami tekstów Pisma świętego^[10].

Od X wieku ikonografia wschodnia umieszcza obok niego pisarza i diakona pierwszej gminy św. Prochora, któremu apostoł na wyspie Patmos dyktuje „Objawienie”. Często na tym przedstawieniu występuje też anioł przynoszący Janowi pokarm.

Atrybuty

Atrybutem św. Jana jest m.in. orzeł. Symbol ten nawiązuje do wizji proroka Ezechiela (Ez 1), do której nawiązuje również Apokalipsa św. Jana^[12]. Przypisano mu go podobno z powodu wyżyny, na jaką się wzniósł tworząc pierwszy rozdział Ewangelii Jana.

Pozostałe atrybuty: diakon Prochor, gołębica, kielich z Hostią, kielich zatrutego wina z wężem^[10].

Relikwiarz ze szczątkami świętego Jana znajduje się od 2009 roku w Warszawie, w kościele środowisk twórczych na placu Teatralnym.

 Zobacz też kategorie: Parafie pod wezwaniem św. Jana Ewangelisty (Apostoła), Świątynie pod wezwaniem św. Jana Ewangelisty (Apostoła).

• kult świętych
• modlitwa za wstawiennictwem świętego
• Święty Jan Ewangelista na Patmos – obraz
• święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
• święci prawosławni

• Raymond E. Brown: Que sait-on du Nouveau Testament. Bayard, 2011 (1e wydanie 1997 r.).
• Święty Jan, Apostoł i Ewangelista – materiały na brewiarz.katolik.pl [ostatnia aktualizacja: 06.12.2009]
• ap. i ew. Jan Teolog na cerkiew.pl (opr. Jarosław Charkiewicz)
• Johannes "der Theologe" – Ökumenisches Heiligenlexikon (dni obchodów) (niem.)

• Święci i błogosławieni-Jan Ewangelista. sancti-in-polonia.dle.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-26)]. oraz spis wezwań i wizerunków Świętego – Święci w Polsce i ich kult w świetle historii (autorzy: Jacek i Maria Łempiccy; Kraków 2008).
• Biografia Jana Ewangelisty na podstawie źródeł wczesnochrześcijańskich