120 mm moździerz 2B11 Sani – Wikipedia, wolna encyklopedia

120 mm moździerz 2B11 Sani
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

moździerz

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

120 mm

Donośność

480-7100 m[1]

Masa

5877 kg (marszowa zestawu 2S12)
210 kg (bojowa moźdz. 2B11)[1]

Kąt ostrzału

od +45° do +80° (w pionie)
±5° (w poziomie)[1]

Szybkostrzelność

8-10 strz./min.[1]

Obsługa

5 funkcyjnych i kierowca[1]

Czas przejścia w położenie bojowe

3 min.[1]

Prędkość marszowa

60 km/h (po drogach)
do 20 km/h (po bezdrożach)[1]

120 mm moździerz 2B11 – przewoźny moździerz produkcji radzieckiej w którego skład zestawu 2S12 Sani wchodzi podwozie kołowe 2Ł81, wyposażenie i samochód transportowy GAZ-66-05[1].

Moździerz posiada gładkościenną lufę zakończoną bezpiecznikiem zabezpieczającym przed podwójnym załadowaniem. Odpalany jest za pomocą mechanizmu kurkowego, sznura spustowego lub grawitacyjnie, tzn. poprzez samonakłuwanie spłonki przez iglicę. Ma celownik-kątomierz MPM-44 M, który jest zaopatrzony w zestaw oświetlający ŁUCZ PM2M[1]. Wyposażony jest w kolimator działowy K-1 służący do orientacji moździerza na stanowisku ogniowym w przypadku złej widoczności lub braku naturalnych punktów terenowych. Amunicja do strzelania jest taka sama co do moździerza wz. 1938 i wz. 1943. Podczas strzelania pociskami odłamkowo-burzącymi stosowany jest dodatkowy ładunek dalekonośny[1].

Na dalsze odległości przewozi się go na platformie samochodu transportowego wraz z obsługą i amunicją (48 szt. w 24 skrzynkach). Na bliższe odległości jest holowany na podwoziu kołowym. W razie potrzeby może być również rozłożony na trzy części o zbliżonej masie i przeniesiony przez załogę. Do załadunku i rozładunku na platformę stosuje się samowyciągarkę[1].

Zestaw 2S12 Sani w 1984 został wprowadzony w niewielkiej liczbie do uzbrojenia polskich jednostek powietrznodesantowych[2]. W 2022 roku Wojsko Polskie posiadało nadal 15 sztuk[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 148.
  2. Technika Wojska Polskiego 1998 ↓, s. 76.
  3. Tomasz Dmitruk. Modernizacja Wojsk Lądowych 2021-2035. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2022, s. 17, wrzesień 2022. Magnum-X. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 148. ISBN 83-86028-01-7.
  • Oprac. zespołu pod kier. Jerzego Paszkowskiego: Technika Wojska Polskiego. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998. ISBN 83-11-08889-6.