140 mm armata morska Typ 3 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Armata morska 140 mm L/50 Typ 3

Dane podstawowe
Państwo	Japonia
Rodzaj	armata morska
Historia
Prototypy	1914
Produkcja seryjna	1916
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	140 mm
Długość lufy	7000 mm
Donośność	20 500 m przy kącie 35°
Prędkość pocz. pocisku	850 m/s
Długość	7235 mm[1]
Masa	5600 kg[1]
Szybkostrzelność	6-10 strz./min.
Multimedia w Wikimedia Commons

Armata morska 140 mm (14 cm) L/50 Typ 3 – japońska armata morska kalibru 140 mm będąca na wyposażeniu wielu okrętów Cesarskiej Marynarki Wojennej od krążowników lekkich wzwyż.

Armata została opracowana w wyniku doświadczeń wojny rosyjsko-japońskiej. Ówczesne japońskie krążowniki uzbrojone były w brytyjskie działa 152 mm, lecz ręczne ładowanie pocisków o wadze 45,4 kg dla japońskich marynarzy było uciążliwe (z uwagi na drobniejszą budowę ciała) i przy ogniu ciągłym poważnie obniżało szybkostrzelność, stąd zdecydowano zastąpić je działem nieco mniejszego kalibru^[1]. 24 kwietnia 1914 roku armata kalibru 140 mm L/50 Typ 3 (3 rok okresu Taishō) została przyjęta na uzbrojenie^[1]. Oficjalnie kaliber jej był oznaczony jako 5,5 cala, a od 5 października 1917 roku – 14 cm^[2]. Produkcja seryjna rozpoczęła się w 1916 roku. Pierwszym okrętem, na którym zainstalowano nowe działa był pancernik „Ise”. W okresie międzywojennym armata 140 mm Typ 3 była głównym uzbrojeniem japońskich lekkich krążowników^[3]. Armata była stosowana tylko w jednostkach nawodnych, na okrętach podwodnych była stosowana odmiana 140 mm L/40.

Jako pierwsze stosowano działa kazamatowe, na pancernikach typu Ise, a następnie typu Nagato. Kąt podniesienia wynosił w nich początkowo 20°, następnie zwiększony do 30° w przypadku typu Ise i 35° w przypadku Nagato^[4].

Na wczesnych krążownikach stosowano podstawy pojedyncze z maską ochronną, o masie 21 ton^[1]. Kąt podniesienia wynosił od -7° lub -5° do 20° w przypadku krążowników typu Tenryū, do 25° w typie Kuma i Nagara i do 30° w typie Sendai i „Yūbari”^[1]. Donośność odpowiednio wynosiła 15,8 km, 17,5 km lub 19,1 km^[1]. Masa pocisku wynosiła 38 kg, a masa ładunku miotającego 10,33–10,97 kg^[1].

Na nowszych okrętach stosowano następnie podstawy podwójne modelu A w wieżach, o kącie podniesienia do 30° (część artylerii krążownika „Yūbari”, okręty-bazy okrętów podwodnych „Chōgei” i „Jingei”, stawiacz min „Okinoshima”)^[4]. Na krążownikach szkolnych typu Katori i transportowcu wodnosamolotów „Nisshin” zastosowano ulepszone wieże A2, o kącie podniesienia do 35°^[4].

Długość działa wynosiła 7235 mm, długość części gwintowanej lufy 5968 mm^[1]. Armata miała zamek śrubowy^[1]. Żywotność lufy wynosiła 500–600 strzałów^[1].

• Eric Lacroix, Linton Wells: Japanese Cruisers of the Pacific War. London: Chatham Publ, 1997. ISBN 1-86176-058-2. OCLC 222107331. (ang.).