2011 w polityce – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wydarzenia polityczne w 2011 roku.

• 4 stycznia – zmarł Tunezyjczyk Mohamed Bouazizi, który w grudniu 2010 roku podpalił się przed budynkiem rządowym w Sidi Bu Zajd. Jego samopodpalenie zapoczątkowało masowe protesty w krajach arabskich (arabska wiosna)^[1].
• 9 stycznia – w Sudanie Południowym odbyło się referendum niepodległościowe^[2].
• 14 stycznia – prezydent Tunezji Zajn al-Abidin ibn Ali rozwiązał rząd, po czym wyjechał z kraju. Tymczasową władzę objął premier Muhammad al-Ghannuszi^[3].
• 21 stycznia – na Białorusi zaprzysiężono Alaksandra Łukaszenkę na czwartą kadencję prezydencką^[1].
• 25 stycznia – w Egipcie doszło do wybuchu masowych protestów społecznych^[4].
• 28 stycznia – w Egipcie doszło do starć pomiędzy przeciwnikami prezydenta Egiptu Husniego Mubaraka a siłami rządowymi. W walkach zginęło co najmniej pięć osób. Prezydent zdymisjonował rząd, obiecał reformy, lecz zapowiedział, że nie poda się do dymisji. W Kairze, Suezie i Aleksandrii wprowadzono godzinę policyjną, która nie była przestrzegana przez demonstrantów^[5].
• 29 stycznia – szef wywiadu Egiptu Omar Sulejman został wiceprezydentem Egiptu; podczas walk pomiędzy przeciwnikami prezydenta Mubaraka a siłami bezpieczeństwa zginęły co najmniej 74 osoby^[5].

• 1 lutego – na placu Tahrir zgromadziło się ok. 250 tys. demonstrantów, protestujących przeciwko prezydentowi Mubarakowi. Prezydent Mubarak zapowiedział, że ustąpi po wyborach. Protestujący domagają się natychmiastowej dymisji^[5].
• 2–3 lutego – na placu Tahrir toczyły się brutalne walki pomiędzy przeciwnikami a zwolennikami Mubaraka^[5].
• 5 lutego:
  • przywództwo rządzącej w Egipcie Partii Narodowo-Demokratycznej podało się do dymisji^[5].
  • w Bengazi wybuchło zamieszki po aresztowaniu prawnika i aktywisty Fethiergo Tarbela^[6].
• 10 lutego – prezydent Egiptu Husni Mubarak w telewizyjnym przemówieniu powtórzył, że odda władzę we wrześniu^[5].
• 11 lutego – w wyniku masowych protestów prezydent Egiptu Husni Mubarak ustąpił ze stanowiska i przekazał władzę armii^[7].
• 16–17 lutego – przeciwnicy Mu’ammara al-Kaddafiego starli się z policją. Wybuchła rewolucja libijska^[6].
• 24 lutego – w Mitracie doszło do walk pomiędzy armią rządową wspieraną przez zagranicznych najemników, a demonstrantami i żołnierzami, którzy przeszli na stronę przeciwników Kaddafiego^[6].
• 25 lutego – powstańcy zdobyli Bengazi, powstał tymczasowy rząd w Libii – Narodowa Rada Tymczasowa. Wojska Kaddafiego rozpoczęły naloty na pozycje rebeliantów^[6]
• 28 lutego – Unia Europejska nałożyła sankcję wobec Kaddafiego i jego ludzi^[6].

• 5 marca – Narodowa Rada Tymczasowa ogłosiła się jedynym oficjalnym reprezentantem Libii^[6].
• 10 marca – Narodowa Rada Tymczasowa została przez Francję uznana za jedyną legalną organizację reprezentującą mieszkańców Libii^[6].
• 11 marca – Libia zawiesiła stosunki dyplomatyczne z Francją^[6].
• 17 marca – Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych uchwaliła rezolucję, która wprowadziła strefę zakazu lotów wojskowych nad Libią^[6].
• 18 marca – Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych wydała rezolucję, która dopuściła „wszelkie konieczne środki” w celu ochronienia ludności cywilnej przed siłami Mu’ammara al-Kaddafiego^[1].
• 19 marca – koalicja państw zachodnich (Stany Zjednoczone, Francja, Wielka Brytania, Włochy i Kanada) zaatakowała Libię^[6].
• 28 marca – pierwszym państwem arabskim, które uznało Narodową Radę Tymczasową, został Katar^[6].

• 10 kwietnia – Mu’ammar al-Kaddafi zaakceptował plan zakończenia wojny domowej w Libii, przedstawionej przez delegację Unii Afrykańskiej^[6].
• 11 kwietnia – powstańcy libijscy odrzucili plan zakończenia konfliktu^[6].
• 15 kwietnia – były chorwacki generał Ante Gotovina został skazany na 24 lata więzienia przez haski trybunał ds. zbrodni wojennych w dawnej Jugosławii^[1].
• 30 kwietnia – najmłodszy syn Mu’ammara al-Kaddafiego, Saif al-Arab, zginął w wyniku ataku wojsk NATO na dom Kaddiafich w Trypolisie^[6].

• 2 maja – w Abbottabadzie amerykański komandosi zabili lidera Al-Ka’idy Usamę ibn Ladina^[1].
• 26 maja – w Serbii policja aresztowała Ratko Mladicia^[1].

• 9 czerwca – w Abu Zabi kraje arabskie i zachodnie zobowiązały się do przekazania powstańcom libijskim ponad 1,3 mld dolarów pomocy^[6].
• 16 czerwca – Ajman az-Zawahiri został nowym szefem Al-Ka’idy^[1].
• 21 czerwca – Ban Ki-moon został wybrany na drugą pięcioletnią kadencję na stanowisku sekretarza generalnego ONZ^[1].
• 27 czerwca – został wydany nakaz aresztowania pułkownika Mu’ammara al-Kaddafiego^[6].

• 5 lipca – w Stambule ponad 30 państw (w tym Stany Zjednoczone) uznały Narodową Radę Tymczasową za reprezentację narodu libijskiego^[6].
• 27 lipca – Wielka Brytania uznała Narodową Radę Tymczasową za jedynego przedstawiciela narodu libijskiego^[6].
• 28 lipca – powstańcy libijscy zabili generała Abdela Fattah Younisa^[6].
• 29 lipca – samoloty NATO zbombardowały nadajniki państwowej telewizji libijskiej Al-Dżamahirija^[6].

• 5 sierpnia – zmarł Andrzej Lepper, były lider Samoobrony^[8].
• 9 sierpnia – rząd Mu’ammara al-Kaddafiego oskarżył NATO o śmierć 85 cywilów w okolicach Zlitan^[6].
• 11 sierpnia – powstańcy libijscy ogłosili zdobycie zachodniego części miasta Brega^[6].
• 14 sierpnia – powstańcy libijscy po dramatycznych walkach przejęły kontrolę nad autostradą do Tunezji, którą do Trypolisu docierała żywność i paliwo^[6].
• 15 sierpnia – powstańcy zdobyli Gharjan, przez które przechodzi autostrada łącząca Trypolis z Sabhą^[6].
• 16 sierpnia – powstańcy ogłosili, że kontrolują wszystkie drogi do stolicy Libii^[6].
• 21 sierpnia – w Trypolisie wybuchły walki pomiędzy powstańcami a siłami Kaddafiego^[6].
• 26 sierpnia – dwadzieścia państw afrykańskich uznała Narodową Radę Tymczasową za legalną władzę Libii^[6].
• 29 sierpnia – rodzina Mu’ammara al-Kaddafiego uciekła do Algierii^[6].
• 30 sierpnia – nowym premierem Japonii został dotychczasowy minister finansów Yoshihiko Noda^[1].

• 25 września – w Nairobi zmarła Wangari Maathai, laureatka Pokojowej Nagrody Nobla w 2004 roku^[9].

• 7 października – Norweski Komitet Noblowski ogłosił, iż Pokojową Nagrodę Nobla otrzymają: Liberyjka Ellen Johnson-Sirleaf (pierwsza afrykańska kobieta-prezydent), Liberyjka Leymah Gbowee (działaczka na rzecz demokracji) oaz Jemenka Tawakkul Karman (dziennikarka)^[1].
• 9 października – w Polsce odbyły się wybory parlamentarne. Wybory wygrała Platforma Obywatelska^[10].
• 11 października – Julia Tymoszenko została skazana na siedem lat pozbawienia wolności za nadużycia przy zawieraniu kontraktów gazowych z Rosją w 2009 roku^[1].
• 20 października:
  • pod Syrtą podczas ataku sił Narodowej Rady Tymczasowej zabito Mu’ammara al-Kaddafiego^[1].
  • ETA zakończyła walkę zbrojną^[1].
• 21 października – prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama ogłosił wycofanie wszystkich wojsk amerykańskich z Iraku do końca 2011 roku^[1].
• 23 października:
  • proklamowano wyzwolenie Libii po 42 latach rządów Kaddafiego^[1].
  • wybory do konstytuanty w Tunezji wygrało umiarkowane ugrupowanie islamistyczne Hizb an-Nahda (Partia Odrodzenia)^[1].
• 31 października – zakończyła się interwencja wojsk NATO w Libii^[1].

• 8 listopada – Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej poinformowała, iż Iran pracował nad bombą atomową^[1].
• 11 listopada:
  • w Grecji zaprzysiężono tymczasowy rząd koalicyjny. Na jej czele stanął Lukas Papadimos^[1].
  • premier Włoch Silvio Berlusconi podał się do dymisji. Nowym premierem został ekonomista Mario Monti^[1].
• 18 listopada – zaprzysiężono drugi rząd Donalda Tuska^[10].
• 28 listopada – w Egipcie rozpoczęły się wielostopniowe wybory parlamentarne^[1].

• 4 grudnia – wybory parlamentarne w Rosji wygrała partia Jedna Rosja (49% głosów)^[1].
• 9 grudnia – przywódcy Chorwacji i Unii Europejskiej podpisali traktat o przystąpieniu Chorwacji do UE^[1].
• 10 grudnia – w Rosji wybuchły protesty społeczne przeciwko Władimirowi Putinowi^[11].
• 14 grudnia – pięć osób związanych z arabską wiosną otrzymało Nagrody Sacharowa^[1].
• 17 grudnia – zmarł przywódca Korei Północnej Kim Dzong Il^[1].
• 18 grudnia – zmarł były prezydent Czech Václav Havel^[1].
• 19 grudnia – na szczycie w Kijowie ogłoszono, że Ukraina i Unia Europejska zakończyły negocjacje nad umową stowarzyszeniową^[1].