2 Dywizja Pancerna (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy niemieckiej 2 Dywizji Pancernej. Zobacz też: 2 Dywizja Pancerna - stronę ujednoznaczniającą.
2 Dywizja Pancerna
2. Panzer-Division
ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1935

Rozformowanie

1945

Dowódcy
Pierwszy

płk Heinz Guderian

Ostatni

płk Karl Stollbrock

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Formacja

Wehrmacht

Rodzaj wojsk

wojska pancerne

Podległość

XVIII Korpus Górski
XIX Korpus Armijny

Multimedia w Wikimedia Commons
Gen. Heinz Guderian, pierwszy dowódca dywizji. 23 września 1939

2 Dywizja Pancerna (niem. 2. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Polskę, Belgię, Francję, Jugosławię i Grecję oraz ataku na Związek Radziecki.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Dywizja została sformowana rozkazem z dnia 15 października 1935 roku w Würzburgu. W 1938, miała iść w szpicy w czasie wkraczania do Austrii, jednak z przyczyn logistycznych brakło dla niej paliwa[1]. Po zajęciu Austrii, została przeniesiona do Wiednia.

W 1939 roku dywizja wzięła udział w agresji na Polskę w składzie XVIII Korpusu Górskiego 14 Armii. W okolicy miejscowości Toporzysko, Skawa i Bystra żołnierze tej dywizji zastrzelili polskiego jeńca. Jeden z żołnierzy 2 DP prezentując ogólnie panującą pogardę wobec Polaków 9 września 1939 stwierdził Moim zdaniem [polski] rząd powinien trafić na szubienicę. To po prostu szaleństwo walczyć przeciwko naszej przewadze, a ich naród nawet nie wie,o co[2].

Po zakończeniu działań w Polsce została przerzucona na zachód i weszła w skład XIX Korpusu 12 Armii. W składzie tej armii wzięła udział w walkach we Francji w maju i czerwcu 1940 roku, prowadząc atak przez Belgię w kierunku Dunkierki[3]. Następnie wycofano ją do Niemiec.

We wrześniu 1940 roku przeniesiona do okupowanej Polski, gdzie stacjonowała do lutego 1941 roku. W marcu 1941 ponownie weszła w skład 12 Armii i została przebazowana do Rumunii, a następnie w składzie XVIII Korpusu wzięła udział w inwazji na Jugosławę i Grecję w 1941 roku. Państwa te zaatakowała z terytorium Bułgarii[4]. Po zakończeniu działań w Grecji została przebazowana początkowo do okupowanej Polski, a następnie na południe Francji.

W październiku 1941 roku została włączona w skład 4 Grupy Pancernej i wraz z nią brała udział w walkach w składzie Grupy Armii Środek podczas ataku na Związek Radziecki, biorąc udział w bitwie pod Moskwą. Od tego momentu walczyła na froncie wschodnim do grudnia 1943 roku. W tym czasie walczyła w bitwach pod Smoleńskiem, Orłem i Kijowem.

W styczniu 1944 roku została przeniesiona do Francji, gdzie jest przeformowywana. Po rozpoczęciu lądowania aliantów we Francji weszła do walk przeciwko wojskom inwazyjnym w składzie Grupy Pancernej „West”. Następnie walczy w północnej Francji w składzie 7 Armii.

W grudniu 1944 roku weszła w skład 5 Armii Pancernej i wzięła udział w ofensywie w Ardenach. W marcu 1945 roku została wycofana z walk i przebazowana do Plauen, gdzie została uzupełniona i zreorganizowana. Znajduje się tam do końca II wojny światowej, kapitulując w maju 1945 roku przed wojskami amerykańskimi.

Dowództwo dywizji

[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy dywizji[5]

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]
Znak taktyczny 1
Znak taktyczny 2
Znak taktyczny 3

Skład w 1935:

  • 2 Brygada Pancerna (2.Panzer-Brigade)
    • 3 pułk pancerny (Panzer-Regiment 3)
    • 4 pułk pancerny (Panzer-Regiment 4)
  • 2 Brygada Strzelców (zmotoryzowana) (2. Schützen-Brigade)
    • 2 pułk strzelców (Schützen-Regiment 2)
    • 2 batalion motocyklowy (Kradschützen-Abteilung 2)
  • 74 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 74)
  • 5 zmotoryzowana kompania rozpoznawcza (Aufklärungs-Abteilung 5)
  • 38 kompania łączności (Nachrichten-Abteilung 38)

Skład w 1939:

  • 2 Brygada Pancerna (2.Panzer-Brigade)
    • 3 pułk pancerny (Panzer-Regiment 3)
    • 4 pułk pancerny (Panzer-Regiment 4)
  • 2 Brygada Strzelców (zmotoryzowana) (2. Schützen-Brigade)
    • 2 pułk strzelców (Schützen-Regiment 2)
    • 2 batalion motocyklowy (Kradschützen-Abteilung 2)
  • 74 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 74)
  • 5 zmotoryzowana kompania rozpoznawcza (Aufklärungs-Abteilung 5)
  • 38 kompania łączności (Nachrichten-Abteilung 38)
  • 38 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger-Abteilung 38)
  • 38 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 38)

Skład w 1940:

  • 3 pułk pancerny (Panzer-Regiment 3)
  • 2 pułk strzelców (Schützen-Regiment 2)
  • 304 pułk strzelców (Schützen-Regiment 304)
  • 2 batalion motocyklowy (Kradschützen-Abteilung 2)
  • 703 ciężka kompania broni wsparcia (Schwere Infanterie Geschütz Kompanie 703)
  • 74 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 74)
  • 5 zmotoryzowana kompania rozpoznawcza (Aufklärungs-Abteilung 5)
  • 38 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger-Abteilung 38)
  • 38 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 38)
  • 38 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 38)

Skład w 1942:

  • 3 pułk pancerny (Panzer-Regiment 3)
  • 2 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 2)
  • 304 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 304)
  • 74 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 74)
  • 2 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 2)
  • 237 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Abteilung 273)
  • 38 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger-Abteilung 38)
  • 38 pancerny batalion pionierów (Panzer-Pionier-Bataillon 38)
  • 38 pancerny batalion łączności (Panzer-Nachrichten-Abteilung 38)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Shepherd 2017 ↓, s. 62.
  2. ↑ Shepherd 2017 ↓, s. 75.
  3. ↑ Caballero Jurado 2016 ↓, s. 65.
  4. ↑ Caballero Jurado 2016 ↓, s. 80.
  5. ↑ Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 23.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Dywizje pancerne III Rzeszy
pancerne
lekkie
grenadierów pancernych
numerowane
imienne
Waffen-SS
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=2_Dywizja_Pancerna_(III_Rzesza)&oldid=74488167”