18 Dywizja Pancerna (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

18 Dywizja Pancerna
18. Panzer-Division
	; Znak taktyczny
	Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1940
Rozformowanie	1943
	Dowódcy
Pierwszy	gen. wojsk panc. Walther Nehring
Ostatni	gen. por. Karl-Wilhelm von Schlieben
	Działania zbrojne
	II wojna światowa atak Niemiec na ZSRR;
	Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	wojska pancerne
	Multimedia w Wikimedia Commons

18 Dywizja Pancerna (niem. 18. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki.

Historia

Została zorganizowana rozkazem z dnia 26 października 1940 w Chemnitz z oddziałów 4 i 14 Dywizji Piechoty, wchodziła w skład 11 Armii.

W maju 1941 roku została włączona w skład 2 Grupy Pancernej. W czerwcu 1941 roku w składzie tej armii weszła w skład Grupy Armii Środek i wzięła udział w ataku na ZSRR. Atak przeciw Armii Czerwonej rozpoczęła razem z 17 Dywizją Pancerną 22 czerwca 1941 stacjonując na północ od Twierdzy Brześć^[1].

Od momentu ataku na ZSRR cały czas walczyła w składzie Grupy Armii Środek na środkowym odcinku frontu wschodniego; m.in. pod Orłem, Briańskiem i Orszą. Latem 1943 dywizja posiadała 72 czołgi. W listopadzie 1943 roku w rejonie Kijowa została rozbita, tracąc przy tym większość sprzętu i ludzi.

Jej resztki wycofano na tyły, a następnie 29 grudnia 1943 roku dywizję oficjalnie rozwiązano. Z jej sztabu oraz ocalałych pododdziałów tyłowych sformowano 18 Dywizję Artylerii.

Dowództwo dywizji

Dowódcy dywizji^[2]

gen. wojsk panc. Walther Nehring (1940–1942)
gen. por. Karl Freiherr von Thüngen (1942)
gen. łącz. Albert Praun (1942)
gen. por. Karl Freiherr von Thüngen (1942)
gen. por. Erwin Menny (1942–1943)
gen. por. Karl Freiherr von Thüngen (1943)
gen. por. Karl-Wilhelm von Schlieben (1943)

Struktura organizacyjna

Skład w 1941

18 pułk pancerny (Panzer-Regiment 18)
28 pułk pancerny (Panzer-Regiment 28)
18 Brygada Strzelców (Schützen-Brigade 18)
- 52 pułk strzelców (Schützen-Regiment 52)
- 101 pułk strzelców (Schützen-Regiment 101)
- 18 batalion motocyklowy (Kradschützen-Bataillon 18)
88 pułk artylerii (Artillerie Regiment 88)
88 batalion rozpoznawczy (Aufklärungs-Abteilung 88)
88 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger Abteilung 88)
98 batalion pionierów (Pionier Bataillon 98 )
88 batalion łączności (Nachrichten Abteilung 88)

Skład w 1943

18 oddział (batalion) pancerny (Panzer-Abteilung 18)
52 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 52)
101 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 101)
18 pułk artylerii pancernej (Panzer-Artillerie-Regiment 18)
88 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 88)
88 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger Abteilung 88)
98 batalion pionierów (Pionier Bataillon 98)
88 pancerny batalion łączności (Panzer Nachrichten Abteilung 88)

Przypisy

↑ Proektor 1973 ↓, s. 236.
↑ Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 146.

Bibliografia

Marcin Bryja: Panzerwaffe. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1996. ISBN 83-86209-67-4.
Chris Bishop: Niemieckie wojska pancerne w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2009. ISBN 978-83-11-11391-6.
Dariusz Jędrzejewski, Zbigniew Lalak: Niemiecka broń pancerna 1939-1945. Warszawa: Wyd. Lampart, 1998. ISBN 83-867-7636-6.
D.M. Proektor: Agresja i katastrofa. Warszawa: 1973.
Jorge Rosado, Chris Bishop: Dywizje pancerne Wehrmachtu 1939–1945. Poznań: Wydawnictwo Vesper, 2012. ISBN 978-83-7731-130-1.
Leksykon Wehrmachtu – 18 Dywizja Pancerna

[CITEREFProektor1973236-1] Proektor 1973 ↓, s. 236.

[CITEREFRosadoBishop2012146-2] Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 146.

[1]

[2]