4. Kongres Stanów Zjednoczonych – Wikipedia, wolna encyklopedia

4. Kongres Stanów Zjednoczonych – czwarta kadencja amerykańskiej federalnej władzy ustawodawczej trwająca od 4 marca 1795 roku do 3 marca 1797 roku. W skład Kongresu Stanów Zjednoczonych wchodzą dwie izby: Senat Stanów Zjednoczonych oraz Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych.

Podczas 4. Kongresu Stanów Zjednoczonych do Unii przyjęto stan Tennessee. Przedstawiciele tego stanu weszli w skład Kongresu Stanów Zjednoczonych w 1796 roku.

Podczas 4. Kongresu Stanów Zjednoczonych poza jedną specjalną sesją trwającą od 8 do 26 czerwca 1795 roku miały miejsce dwa zwykłe posiedzenia. Wszystkie odbyły się w Filadelfii.

• Specjalne posiedzenie miało miejsce od 8 czerwca 1795 roku do 26 czerwca 1795 roku.
• Pierwsze posiedzenie trwało od 7 grudnia 1795 roku do 1 czerwca 1796 roku.
• Drugie posiedzenie trwało od 5 grudnia 1796 roku do 3 marca 1797 roku.

Podczas tej kadencji do Senatu wybierano senatorów 3. klasy. Senatorzy 1. klasy byli wybrani wcześniej w wyborach do 2. kadencji Kongresu, zaś senatorzy 2. klasy w wyborach do 3. kadencji Kongresu.

Przewodniczącym pro tempore Senatu został pierwotnie wybrany Henry Tazewell reprezentujący stan Wirginia. Później na tym stanowisku zastąpił go Samuel Livermore reprezentujący stan New Hampshire, a jeszcze później William Bingham reprezentujący stan Pensylwania.

Spikerem Izby Reprezentantów 7 grudnia 1795 roku został Jonathan Dayton reprezentujący stan New Jersey.

• Fourth Congress. gpoaccess.gov. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-13)]. (ang.).