5 Pułk Dragonów (austro-węgierski) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Styryjsko-karyncko-kraiński Pułk Dragonów Nr 5
(Steirisch-kärntner-krainerisches)
Dragonerregiment Nikolaus I. Kaiser von Ruβland Nr. 5
ilustracja
Historia
Państwo

 Austro-Węgry

Sformowanie

1721

Rozformowanie

1918

Nazwa wyróżniająca

Styryjsko-karyncko-kraiński

Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Tolna, Graz, Klagenfurt, Gorycja, Slovenska Bistrica, Maribor

Rodzaj sił zbrojnych

c. i k. Armia

Rodzaj wojsk

kawaleria

Podległość

3 Brygada Kawalerii

Żołnierze DR. 5 w historycznych mundurach
Szefowie pułku
GdK Hannibal Marchese di Sommariva
GdK Johann Franz von Schaaffgotsche
GdK Alexander von Koller
Mikołaj I Romanow

Styryjsko-karyncko-kraiński Pułk Dragonów Nr 5pułk kawalerii cesarskiej i królewskiej Armii.

Historia pułku

[edytuj | edytuj kod]

W 1721 roku został utworzony Pułk Kirasjerów, który w 1798 roku otrzymał numer „9” (niem. Kürassierregiment Nr. 9), a w 1802 roku został przemianowany na 5 Pułk Kirasjerów. 1 października 1867 roku oddział został przemianowany na Pułk Dragonów Nr 5[1]. Od 1869 roku pułk nosił nazwę wyróżniającą „Styryjsko-karyncko-kraiński” (niem. 5. Steirisch-kärntner-krainerisches Dragonerregiment)[2].

Swoje święto pułk obchodził 16 października w rocznicę bitwy pod Lipskiem stoczonej w 1809 roku[1].

Po śmierci cesarza Imperium Rosyjskiego Mikołaja I Romanowa pułk otrzymał jego imię „na wieczne czasy”[1].

W 1867 roku pułk stacjonował w węgierskim mieście Tolna[3], a kadra zapasowa od 1869 roku w Grazu[2]. W 1871 roku pułk został przeniesiony do Klagenfurtu, a kadra zapasowa pozostała w Grazu[4].

W 1914 roku sztab pułku razem z 1. dywizjonem stacjonował w Gorycji (niem. Görz), 2. dywizjon w miejscowości Slovenska Bistrica (niem. Windisch-Feistritz), a kadra zapasowa pozostawała w Mariborze (niem. Marburg) na terytorium 3 Korpusu, z którego czerpała uzupełnienia. Pułk wchodził w skład 3 Brygady Kawalerii w Mariborze[5].

Organizacja pokojowa pułku

[edytuj | edytuj kod]
  • Komenda
  • pluton pionierów
  • patrol telegraficzny
  • kadra zapasowa
  • 1. dywizjon
  • 2. dywizjon

W skład każdego dywizjonu wchodziły trzy szwadrony liczące 117 dragonów. Stan etatowy pułku liczył 37 oficerów oraz 874 podoficerów i żołnierzy.

Szefowie pułku

[edytuj | edytuj kod]

Kolejnymi szefami pułku byli:

  • GdK Hannibal Marchese di Sommariva (1806 – †10 VII 1829),
  • GdK Maximilian Anton Karl Magnus von Auersperg (1829 – 1849),
  • cesarz Imperium Rosyjskiego Mikołaj I Romanow (1849 – †2 III 1855),
  • GdK Johann Franz von Schaaffgotsche (1855 – †3 XI 1866),
  • GdK Alexander von Koller (1866 – 1875)[1].

Komendanci pułku

[edytuj | edytuj kod]
  • płk Moritz Watzesch von Waldbach (1867 – 1 XI 1872 → stan spoczynku w stopniu tytularnego generała majora)
  • płk Franz von Meding (1872 – )
  • płk Otto Josef von Berndt ( – 1913 → komendant 13 Brygady Kawalerii[1])
  • ppłk Moritz Kranz (1913 – 1914[1])

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes für 1868. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1867.
  • Kais. Königl. Militär-Schematismus für 1869-1870. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, marzec 1870.
  • Kais. Königl. Militär-Schematismus für 1872. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1872.
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
  • Juliusz Bator, Wojna Galicyjska, Kraków: Wydawnictwo Egis Libron, 2008, ISBN 978-83-7396-747-2, OCLC 316449958.