62 Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej – Wikipedia, wolna encyklopedia

62 dywizjon rakietowy Obrony Powietrznej
Ilustracja
Odznaka pamiątkowa
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

4 kwietnia 1970

Rozformowanie

31 grudnia 2011

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Wojciech Grądzki

Ostatni

ppłk Maciej Małkowski

Organizacja
Numer

JW 2370[1]

Dyslokacja

Borzęcin Duży

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska OPK – do 1990
WLOP – do 2004
Siły Powietrzne

Rodzaj wojsk

Wojska obrony przeciwlotniczej

Podległość

3 Warszawska Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej

62 dywizjon rakietowy Obrony Powietrznej (62 dr OP) – samodzielny pododdział Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Sił Powietrznych.

Dywizjon stacjonował w Borzęcinie, podporządkowany był dowódcy 3 Warszawskiej Brygady Rakietowej OP. 31 grudnia 2011 dywizjon został rozformowany.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Jednostka powołana do życia rozkazem dowódcy 1. Korpusu Obrony Powietrznej nr 043 z 31 marca 1970, sformowana jako 62 dywizjon ogniowy artylerii rakietowej w m. Borzęcin Duży, na bazie rozformowanego 64 pułku artylerii OPK i podporządkowana pod 3 Łużycką Dywizję Artylerii Obrony Powietrznej Kraju.

Dywizjon wyposażony został w "dwubelkowe" przeciwlotnicze zestawy rakietowe małego zasięgu S-125 Newa, którymi 25 czerwca 1971 roku wykonał pierwsze strzelania bojowe na poligonie w ZSRR. Kolejne strzelania odbyły się w latach 1973, 1977, 1981 oraz 1987 – było to ostatnie strzelanie bojowe na poligonie zagranicznym.

W 1979 roku wprowadzono na uzbrojenie dywizjonu nowocześniejszy – "czterobelkowy" zestaw tego samego typu.

W 1991 roku jednostka otrzymała nazwę 62 dywizjon rakietowy OP. Pierwsze strzelanie bojowe na poligonie krajowym w Ustce dywizjon odbył w roku 1994. W roku 1999 jako pierwszy dywizjon rakietowy WLOP, jednostka wykonała ćwiczenie oceniane według zasad NATOTACEVAL. W latach 1999–2000 zmodernizowano zestawy S-125M Newa do standardu Newa-SC.

Decyzją MON nr Z-5/Org./P1 z dnia 28 stycznia 2011 roku oraz wykonawczym rozkazem Dowódcy Sił Powietrznych nr PF-95 z dnia 31 marca 2011 roku jednostkę rozformowano 31 grudnia 2011 roku.

Struktura

[edytuj | edytuj kod]
  • dowództwo
  • sztab
  • bateria dowodzenia
  • bateria radiotechniczna
  • bateria startowa (S-125 Newa-SC)

Dowódcy dywizjonu

[edytuj | edytuj kod]
  • 1970-1971 – ppłk Wojciech Grądzki
  • 1971-1976 – ppłk Adolf Pawluch
  • 1976-1983 – kpt. Bolesław Waciński
  • 1983-1985 – mjr Stanisław Kot
  • 1985-1997 – ppłk Sławomir Tarasiuk
  • 1997-1999 – kpt. Jarosław Pszonka
  • 1999-2004 – ppłk Robert Głąb
  • 2004-2007 – ppłk Waldermar Nowicki
  • 2007-2010 – ppłk Antoni Sidoruk
  • 2010-2011 – mjr Dariusz Kustusz (cz. p.o.)
  • 16 lutego 2011–5 października – ppłk Maciej Majkowski
  • 5 października 2011-31 grudnia 2011 – kpt. Paweł Krajewski (cz. p.o.)

Podporządkowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • 3 Dywizja Artylerii OPK (1970–1988)
  • 3 Brygada Artylerii OPK (1988–1991)
  • 3 Warszawska Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej (od 1991)

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1977 – tytuł Mistrzowskiego Dywizjonu Ogniowego OPK;
  • 1981 – medal Za Zasługi dla Wojsk Obrony Powietrznej Kraju;
  • 1982 – w uznaniu zasług i uzyskanych wyników – tytuł Pierwszego Wicemistrza WOPK;
  • 1984 dywizjon zajął trzecie miejsce w Zawodach Użyteczno-Bojowych Wojsk OPK.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]