9 Dywizja Flak – Wikipedia, wolna encyklopedia

9 Dywizja Flak (niem. 9. Flak-Division) – niemiecka dywizja artylerii przeciwlotniczej z okresu II wojny światowej.

Jednostkę utworzono w lipcu 1940 r. jako 9. Luftverteidigungskommando (9 Dowództwo Obrony Powietrznej) w okolicach Caen i Amiens. 1 września 1941 zmieniono jej nazwę na 9. Flak-Division. Dywizja początkowo zapewniała obronę przeciwlotniczą Belgii i północnej Francji. Na początku 1942 r. została zmotoryzowana, przydzielona do Grupy Armii Południe i skierowana na front wschodni. W listopadzie 1942 r. została okrążona w kotle stalingradzkim i w styczniu następnego roku dostała się do niewoli sowieckiej.

Dywizję odtworzono 7 lutego 1943 r. w Sewastopolu na Krymie, gdzie została rozbita w kwietniu i maju 1944 przez Sowietów. Kolejny raz dywizję odtworzono we Wrocławiu latem 1944 r. Została przerzucona na front zachodni w rejon Saarbrücken, Neunkirchen i Kaiserslautern. Walczyła wspierając 1 Armię na Linii Zygfryda. Szlak bojowy zakończyła w Bawarii poddając się wojskom amerykańskim.

pod Stalingradem 1942/1943

• 37 pułk Flak (Flak-Regiment 37)
• 91 pułk Flak (Flak-Regiment 91)
• 104 pułk Flak (Flak-Regiment 104)
• 129 batalion łączności Flak (Luftnachrichten-Abteilung 129)
• 9 dywizyjny pułk zaopatrzeniowy Flak

na Krymie 1943/1944

• 27 pułk Flak (Flak-Regiment 27)
• 42 pułk Flak (Flak-Regiment 42)
• 77 pułk Flak (Flak-Regiment 77)
• 129 batalion łączności Flak (Luftnachrichten-Abteilung 129)
• trzy bataliony reflektorów przeciwlotniczych

1944

• 27 pułk Flak (Flak-Regiment 27)
• 42 pułk Flak (Flak-Regiment 42)
• 77 pułk Flak (Flak-Regiment 77)
• 169 batalion łączności Flak (Luftnachrichten-Abteilung 169)
• 200 pułk Flak (przeciwlotniczych karabinów maszynowych) (Flak-MG-Regiment 200}
• trzy bataliony transportowe Flak (Flak-Transport-Batterie 125/IV, 3/VI, 92/VI i 72/XI)

• Generalmajor Gerhard Hoffmann od 24 czerwca 1940;
• Generalleutnant Otto-Wilhelm von Renz od 17 marca 1941;
• Generalleutnant Wolfgang Pickert od 25 czerwca 1942;
• Oberst Wilhelm Wolff od 13 stycznia 1943;
• Generalleutnant Richard Haizmann od stycznia 1943 do kapitulacji pod Stalingradem;
• Generalleutnant Wolfgang Pickert od 7 lutego 1943;
• Oberst Wilhelm van Koolwijk od 27 maja 1943;
• Generalleutnant Adolf Pirmann od 23 czerwca 1944 do końca

• Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Dywizje strzeleckie i lekkie. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2010. ISBN 978-83-11-11655-9. Brak numerów stron w książce
• Leksykon Wehrmachtu