Adam Bogusław Fedorowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adam Fedorowicz

Adam Bogusław Ritter von Fedorowicz-Jackowski

Data i miejsce urodzenia	1853 lub 1854 Krzeczowice
Data i miejsce śmierci	28 października 1917 Kraków
Miejsce spoczynku	cmentarz Rakowicki w Krakowie
Narodowość	polska
Rodzice	Wincenty, Stanisława
Krewni i powinowaci	Maciej (pradziadek), Florian (dziadek), Maria, Ludmiła, Władysław (rodzeństwo)
Odznaczenia

Adam Bogusław Fedorowicz-Jackowski^[a] herbu Oginiec (ur. 1853 lub 1854 w Krzeczowicach, zm. 28 października 1917 w Krakowie) – polski urzędnik.

Wywodził się z rodu Fedorowiczów herbu Oginiec^[1][b]. Jego pradziadek Maciej i dziadek Florian przybierali przydomek Jackowski do nazwiska Fedorowicz, kontynuowany przez potomków^[2]. Urodził się w 1853^[3][4] lub w 1854 w majątku rodzinnym w Krzeczowicach^[5][6][7][8]. Był synem Wincentego (1801-1863) i jego drugiej żony, Stanisławy z domu Sobolewskiej (córka Ludwika Sobolewskiego, senatora Rzeczypospolitej Krakowskiej)^[9][2][5][6]. Miał rodzeństwo: Marię, Ludmiłę, Władysława (także urzędnik)^[3][5].

Ukończył C. K. Gimnazjum św. Anny w Krakowie^[4][5]. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, potem w Bonn i Pradze, gdzie uzyskał stopień doktora praw^[4][5]. Mając w zamiarze objęcie rodzinnego majątku zdobywał wiedzę praktyczną w Czechach, po czym przez rok prowadził własne gospodarstwo rolne^[5]. Został właścicielem dóbr dziedzicznych^[5], był właścicielem majątków rodzinnych Krzeczowice, Bóbrka^[3], a także Krowica i Czestynia w powiecie cieszanowskim^[10].

Nakłoniony przez hr. Agenora Gołuchowskiego zostawił pracę w majątku i przeszedł do służby rządowej^[5]. Został zatrudniony w C. K. Namiestnictwie we Lwowie, gdzie od około 1875 do około 1881 był praktykantem konceptowym^[11], a od około 1881 do około 1882 koncepistą namiestnictwa^[5][12]. Około 1882/1883 już w randze komisarza powiatowego pracował w urzędzie starostwa c. k. powiatu lwowskiego^[13], a od około 1883 w tym charakterze był przydzielony do C. K. Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Wiedniu^[5][14][15].

Od około 1886 do 1901 sprawował urząd starosty c. k. powiatu rzeszowskiego^[16], od około 1892 z tytułem i charakterem radcy namiestnictwa^[17][18][19], a od około 1899 jako radca namiestnictwa^[20], od początku 1900 z tytułem radcy dworu^[21][22]. Łącznie był starostą w Rzeszowie przez okres 15^[23] wzgl. 16 lat^[5][6]. W tym okresie równolegle był przewodniczącym C. K. Rady Szkolnej Okręgowej w Rzeszowie^[24]. Jednocześnie od około 1889 do około 1902 był komisarzem rządowym w Kasie Oszczędności Miasta Rzeszowa^[25].

Ze stanowiska starosty w Rzeszowie w listopadzie 1901 został mianowany rzeczywistym radcą dworu i powołany na stanowisko delegata krakowskiego Namiestnictwa w Krakowie^{[26][3][5][6]}. Opuścił Rzeszów 29 grudnia 1901 wyjeżdżając do Krakowa^[27] (następcą Adama Fedorowicza na stanowisku starosty rzeszowskiego od początku 1902 został jego brat Władysław^[28][29]). Od tego czasu piastował urząd kierownika urzędu starostwa c. k. powiatu krakowskiego^[30][31][32], w tym równolegle z objęciem stanowiska starosty krakowskiego około 1911 Władysława Kowalikowskiego^[33][34], zaś od około 1912 pracował z tytułem i charakterem wiceprezydenta Namiestnictwa^[5][35]. Podczas I wojny światowej, mimo zagrożenia inwazją rosyjską, pozostał w Krakowie i pozostał kierownikiem krakowskiego starostwa do końca życia^[5][36][37]. W okresie swojego urzędowania był przewodniczącym C. K. Rady Szkolnej Okręgowej w Krakowie^[38] (od około 1913 zamiejskiej)^[39].

W okresie swojej pracy zawodowej w Rzeszowie i w Krakowie udzielał się także w innej działalności, w tym sfery gospodarczej i charytatywnej. Od około 1888 do około 1905 był oddziału jarosławsko-łańcuckiego C. K. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego^[40]. Od około 1900 co najmniej do 1914 był członkiem rady nadzorczej Galicyjskiego (Potem Galicyjsko-Bukowińskiego) Akcyjnego Towarzystwa Przemysłu Cukrowniczego w Przeworsku^[41]. Był wybierany prezesem Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Rzeszowa 23 maja 1902 oraz 25 maja 1903 (wiceprezesem wybierany Jan Karol Całczyński)^[42]. Od około 1902 co najmniej do 1914 był komisarzem rządowym Izby Handlowej i Przemysłowej w Krakowie^[43]. Od około 1902 do co najmniej 1914 jako delegat rządu był kuratorem Krajowej Średniej Szkoły w Czernihowie^[44]. Od około 1902 co najmniej do 1914 był przewodniczącym kuratorii Schroniska Fundacji księcia Aleksandra Lubomirskego w Krakowie^[45].

Otrzymał tytuły honorowego obywatelstwa Rzeszowa (8 lipca 1896)^[18][46], honorowego obywatelstwa Strzyżowa (1899)^[47], honorowego obywatelstwa Tyczyna (około 1899^[20])^[5][6]. W październiku 1897 otrzymał tytuł c. k. podkomorzego^[19][48].

Zmarł po ciężkiej chorobie 28 października 1917 w Krakowie w wieku 64 lat^[5][6]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie 30 października 1917^[5][6] (kwatera Cb)^[7][49][50].

• Krzyż Komandorski Orderu Leopolda (1916)^[5][51]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa (1910)^[5][32][52]
• Krzyż Komandorski Orderu Franciszka Józefa (około 1903)^[30]
• Order Korony Żelaznej III klasy (1896)^[5][18][53]
• Oficerska Odznaka Honorowa Czerwonego Krzyża (1917)^[54]
• Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[33]
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1912)^[33]
• Kawaler honorowy udzielny Zakonu Maltańskiego (pozwolenie cesarza z 1900^{[5][22][33][55]}, w zakonie od 1910, kawaler Honoru i Dewocji w Wielkim Przeoracie Czeskim^[56])

• Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 5: Dowiattowie – Gąsiorkiewicz. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1902, s. 1-400.