Airco DH.3 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Airco DH.3

Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Aircraft Manufacturing Company Limited
Konstruktor	Geoffrey de Havilland
Typ	samolot bombowy
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcji drewnianej
Załoga	3
Historia
Data oblotu	1916
Dane techniczne
Napęd	2 silniki Beardmore
Moc	121 KM (89,5 kW)[1]
Wymiary
Rozpiętość	18,54 m
Długość	11,22 m
Wysokość	4,42 m
Powierzchnia nośna	73,67 m²[2]
Masa
Własna	1805 kg
Startowa	2635 kg[3]
Osiągi
Prędkość maks.	153 km/h
Prędkość wznoszenia	2,8 m/s
Zasięg	1126 km
Długotrwałość lotu	8 godz.
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe Lewis kal. 7,7 mm
Użytkownicy
Wielka Brytania
Multimedia w Wikimedia Commons

Airco DH.3 – brytyjski samolot bombowy z okresu I wojny światowej.

W związku z nalotami bombowymi niemieckich samolotów na Londyn w Wielkiej Brytanii rozpoczęto prace nad konstrukcją samolotów bombowych zdolnych do dokonywania nalotów na centra przemysłowe w Niemczech. W wytwórni lotniczej Aircraft Manufacturing Company Limited Geoffrey de Havilland opracował taki samolot, który otrzymał oznaczenie DH.3.

Prototyp był gotowy na początku 1916 roku i po oblocie w maju 1916 roku został skierowany Centralnej Szkoły Lotniczej, gdzie przeprowadzono jego testy. Powstał wtedy drugi prototyp oznaczony jako DH.3A, w którym zastosowano silniki o większej mocy oraz zmniejszono powierzchnię nośną, co miało wyeliminować drganie i falowanie skrzydeł^[4]. Testy tego samolotu wykazały poprawę jego właściwości lotniczych, rozpoczęto więc budowę dwóch kolejnych prototypów, które miały być wzorcowe dla zamówionej przez lotnictwa brytyjskiego serii 50 samolotów tego typu. Jednak wytwórnia zrezygnowała z produkcji tych samolotów na rzecz nowej konstrukcji Airco DH.10. Lotnictwo zrezygnowało z kontraktu, wobec tego wstrzymano budowę rozpoczętych prototypów.

Samolot DH.3 był używany tylko testów i użytkowano go w Centralnej Szkole Lotniczej lotnictwa brytyjskiego^[5]. W dniu 7 czerwca 1917 roku po zakończeniu testów zwrócony został do wytwórni^[4].

Samolot DH.2 był dwupłatem o konstrukcji drewnianej, kratownicowej. W przedniej części kadłuba mieściła się gondola z miejscami dla załogi, z przodu kabina strzelca przedniego, za nim miejsce pilota, umieszczone pod skrzydłami, a za nim już poza obrysem skrzydeł miejsce dla strzelca tylnego. Strzelcy byli wyposażeni w ruchome karabiny maszynowe Lewis kal. 7,7 mm. Samolot mógł przewozić bomby o łącznej wadze 308 kg^[4]. Nad gondolą załogi pod górnym płatem umieszczono po obu stronach kadłuba dwa silniki, każdy napędzał jedno śmigło pchające. Kabiny załogi były odkryte. Podwozie było stałe, składało się z dwóch par kół, pierwsza bezpośrednio pod kadłubem, a druga pod skrzydłem dolnym, z tyłu posiadał płozę ogonową.

• Donald Hannah: De Havilland. Stamford: Key Publishing Ltd, 1982, s. 11, 61, 65. ISBN 0-946219-00-1. (ang.).
• A.J. Jackson: De Havilland Aircraft Since 1909. Putnam Aeronautical Books, 1987, s. 50-52. ISBN 978-0-85177-802-0. (ang.).
• J.M. Bruce: De Havilland Aircraft of World War One. Londyn: Arms and Armour, 1991, s. 19-21. ISBN 1-85409-069-0. (ang.).