Akceptacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Akceptacja (z łac. acceptatio, dosł. „przyjmowanie”) – uznanie czegoś, aprobata, potwierdzenie czegoś^[1], pogodzenie się z czymś, czego nie można zmienić, uznanie czyichś cech postępowania za zgodne z oczekiwaniami^[2], a także formalna zgoda na jakieś działania, zwykle wyrażona podpisem na odpowiednim dokumencie i niekoniecznie wynikająca z ich pozytywnej oceny^[3], także wyrażenie zgody przez osobę uprawnioną dla sposobu załatwienia sprawy lub aprobatę treści pisma^[4].

Zobacz też

Przypisy

↑ Słownik współczesnego języka polskiego, wydawnictwo SMS, pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, Kraków 2000, s. 9.
↑ Słownik 100 tysięcy potrzebnych słów, red. Prof. J. Bralczyk, wyd. PWN, Warszawa 2005.
↑ Nowy słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, pod red. Mirosława Bańki, Warszawa 2000, s. 12.
↑ Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 18.01.2011 r. (poz. 67) w sprawie instrukcji kancelaryjnej, jednolitych rzeczowych wykazów akt oraz instrukcji w sprawie organizacji i zakresu działania archiwów zakładowych. Załącznik nr 1- Instrukcja kancelaryjna. § 7 ust. 1.

Bibliografia

J. Makselon, Psychologia dla teologów, Kraków 1990.

[1] Słownik współczesnego języka polskiego, wydawnictwo SMS, pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, Kraków 2000, s. 9.

[2] Słownik 100 tysięcy potrzebnych słów, red. Prof. J. Bralczyk, wyd. PWN, Warszawa 2005.

[3] Nowy słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, pod red. Mirosława Bańki, Warszawa 2000, s. 12.

[4] Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 18.01.2011 r. (poz. 67) w sprawie instrukcji kancelaryjnej, jednolitych rzeczowych wykazów akt oraz instrukcji w sprawie organizacji i zakresu działania archiwów zakładowych. Załącznik nr 1- Instrukcja kancelaryjna. § 7 ust. 1.

[1]

[2]

[3]

[4]