Al Unser – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy kierowcy wyścigowego – ojca. Zobacz też: Al Unser Jr..

Al Unser

Al Unser z żoną podczas 500 Festival Indianapolis (2015)
Imię i nazwisko	Alfred Unser Sr
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	29 maja 1939 Albuquerque
Data i miejsce śmierci	9 grudnia 2021 Chama
Sukcesy
1970: USAC (mistrz) 1970-1971, 1978, 1987: Indianapolis 500 (zwycięzca) 1983, 1985: CART (mistrz)
Multimedia w Wikimedia Commons

Al Unser, właśc. Alfred Unser Sr (ur. 29 maja 1939 w Albuquerque, zm. 9 grudnia 2021 w Chama^[1]) – amerykański kierowca wyścigowy.

Pochodził z rodziny o tradycjach wyścigowych; jego ojciec, dwaj wujkowie, dwaj bracia oraz syn, a także dwóch bratanków również startowało (z różnym powodzeniem) w wyścigach samochodowych, głównie w serii IndyCar.

Al Senior (przydomek hierarchiczny nadany w późniejszych latach kariery, w odróżnieniu od syna, Ala Juniora) zwany również Big Al był najbardziej utytułowanym członkiem klanu Unserów. Na koncie miał cztery zwycięstwa w Indianapolis 500 (1970, 1971, 1978, 1987) oraz trzy tytuły mistrzowskie IndyCar (USAC 1970, CART 1983, 1985).

Był wielokrotnie nagradzany za swoje osiągnięcia w motosporcie. W 1986 roku został odznaczony miejscem w Indianapolis Motor Speedway Hall of Fame, w 1991 r. wprowadzono go do Motorsports Hall of Fame of America, a w 1998 r. uhonorowano go w International Motorsports Hall of Fame.

Łącznie w latach 1964–1994 wziął udział w 321 wyścigach. Wygrał 39, natomiast 28 razy startował z pole position.

Najlepszym sezonem w jego wykonaniu był 1970, gdy wygrał 10 z 18 wyścigów, zdobywając ponad połowę punktów więcej od wicemistrza, swojego brata Bobby'ego.

Dwa kolejne tytuły cechowała przede wszystkim znakomita niezawodność jego zespołu, Penske Racing. W sezonach 1983 i 1985 odniósł tylko po jednym zwycięstwie, ale zostawił w pokonanym polu Teo Fabiego (1983, różnicą czterech punktów) oraz swojego syna Ala Juniora (1985, różnicą zaledwie jednego punktu).

W latach 1965–1994 wystartował w 27 edycjach Indianapolis 500. Jako drugi kierowca w historii zanotował cztery zwycięstwa (pierwszym był A.J. Foyt, później dokonał tego jeszcze Rick Mears).

Najwięcej uwagi wzbudziło ostatnie z tych zwycięstw, z 1987 roku. Unser wziął udział w wyścigu tylko ze względu na kontuzję nominalnego kierowcy Penske, Danny'ego Ongaisa. Rywalizacja została zdominowana przez Mario Andrettiego, który prowadził przez 170 z 200 okrążeń, jednak wycofał się po awarii zapłonu na 23 okrążenia przed metą. Pozycję lidera przejął wówczas Roberto Guerrero, który z kolei zgasił silnik w trakcie ostatniego postoju w boksach, czym umożliwił historyczny triumf Unserowi. Różnica na mecie między dwoma kierowcami wynosiła 4,5 sekundy.

W ten sposób Al Unser został równocześnie najstarszym zwycięzcą Indianapolis 500. W jego posiadaniu jest również rekord największej liczby okrążeń na prowadzeniu w historii wyścigu (644).

Dwukrotnie żonaty; z Wandą Jesperson (1958–1971; syn Al Jr., dwie córki Debra Ann, Mary Linda) oraz Karen Barnes (od 1977).

Al Jr także został kierowcą wyścigowym, który zadebiutował w Indy w 1983 roku, a w 1992 odniósł swoje pierwsze z dwóch zwycięstw^[2].

Córka z pierwszego małżeństwa, 21-letnia Debra Ann zginęła tragicznie w wyścigu pojazdów buggy w 1982 roku.

• ChampCarStats – Al Unser (ang.)