Aleksander Henryk de Rosset – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aleksander Henryk de Rosset-Fleury

Aleksander Henryk de Rosset-Fleury
Data i miejsce urodzenia	1866 Warszawa
Data i miejsce śmierci	7 sierpnia 1933 Rabka-Zdrój
Poseł RP na Sejm Ustawodawczy
Okres	od 1919 do 1922
Przynależność polityczna	Związek Ludowo-Narodowy
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Aleksander Henryk de Rosset-Fleury (ur. 1866 w Warszawie, zm. 7 sierpnia 1933 w Rabce) – polski przedsiębiorca, inżynier, działacz społeczny, polityk II RP, poseł na Sejm Ustawodawczy.

Syn Ottona Aleksandra (1826–1900) i Marii Ludwiki z Weychertów h. Weycher^[1]. Ukończył Szkołę Realną w Nowozybkowie. W latach 1883–1894 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Ryskiej. W trakcie studiów został przyjęty do korporacji akademickiej Arkonia, w której pełnił funkcje, m.in. Oldermana i prezesa Stowarzyszenia. Był również Prezesem Koła Delegatów (Senat Studencki) Politechniki Ryskiej. Zamieszczał liczne artykuły społeczno-ekonomicznej (m.in. w „Dzienniku Łódzkim”, „Kraju”, „Gazecie Polskiej”). Pod jego redakcyjnym kierownictwem ukazała się księga pamiątkowa korporacji „Wspomnienie o 10-letniej działalności Korporacji Arkonia”.

Od 1890 kierował budową browarów. Był dyrektorem Towarzystwa Akcyjnego Fabryki Maszyn „Syrena”. Prowadził własne biuro techniczno-budowlane. Współzałożyciel i aktywny członek Stowarzyszenia Techników, o którego roli pisał:

Brak wolności myśli i sumień, brak swobody inicjatywy i czynów musiał odbić się na samej twórczości techników naszych. Niewoli pęta rozerwać, rozbudzić uśpioną opinię, wzniecić zapał dla piękna i dobra, jednym słowem wyzwolić techników i technikę polską, oto jedno ze szczytnych zadań Stowarzyszenia^[2].

Współredaktor pisma „Przegląd Techniczny”, w którym odpowiadał za największy dział krajowy. W 1905 współzałożyciel, później prezes Polskiej Partii Postępowej. W 1916 był członkiem pierwszej Rady Miejskiej Warszawy. W 1918 został wybrany do Rady Stanu Królestwa Polskiego, jednak nie brał udziału w jej pracach z powodu aresztowania przez władze zaborcze. Z ramienia Związku Ludowo-Narodowego wybrany został do Sejmu Ustawodawczego. We wrześniu 1919 utworzył centrowe Zjednoczenie Mieszczańskie^[3]. W obliczu zagrożenia sowieckiego w 1920 został powołany do Rady Obrony Państwa. W II RP był m.in. przedstawicielem Grupy „Huta Bankowa”; członkiem Rady Polsko-Francuskiej Izby Handlowej;

W latach 20. XX w. kupił tereny wokół Lisiego Jaru (pomiędzy Jastrzębią Górą a Władysławowem), gdzie wybudował nad morzem piękną i nowoczesną jak na ówczesne czasy willę „Nad Lisim Jarem”, która obecnie zwana jest „Rossetówka”. Wzniósł również z własnych środków pomnik upamiętniający wyratowanie z morskich odmętów króla Zygmunta III Wazę po nieudanej wyprawie do Szwecji. Działalność inż. Rosseta nie kończyła się na budowaniu willi i pomnika. W latach 1929–1931 w porozumieniu ze spółkami „Jastgór” i „Jasne Wybrzeże” współuczestniczył w budowie nadmorskiego bulwaru z kostki brukowej, łączącego Hallerowo (dzisiejsze Władysławowo) z Jastrzębią Górą.

Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Zofią z Benisławskich h. Pobóg (1868–1935), z którą miał synów: Bohdana (1894–1936), Stanisława (1896–1984) i Jana. Następnie ożenił się z Anną z Ostrzeńskich, z którą miał syna Szczęsnego.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera Katakumby-182-7)^[4].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[5]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[1]
• Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[1]
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)^[1]

• Księga Pamiątkowa Arkonii 1879–1929.
• Archiwum „Przeglądu Technicznego”.
• Arkadiusz Janicki: Studenci polscy na Politechnice Ryskiej w latach 1862–1918. T. 2. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2005. ISBN 83-7326-283-0. Brak numerów stron w książce