Aleksandyr Girginow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aleksandyr Girginow

Александър Гиргинов

Pełne imię i nazwisko	Александър Ангелов Гиргинов
Data urodzenia	11 maja 1879
Data śmierci	1 listopada 1953
Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 12 października 1931 do 19 maja 1934
Poprzednik	Andrej Lapczew
Następca	Petyr Midiłew
Minister finansów
Okres	od 29 czerwca 1931 do 12 października 1931
Poprzednik	Władimir Mołłow
Następca	Stefan Stefanow
Minister finansów
Okres	od 2 września 1944 do 9 września 1944
Poprzednik	Dimityr Sawow
Następca	Petko Stojanow

Aleksandyr Angełow Girginow (bułg. Александър Ангелов Гиргинов, ur. 11 maja 1879 w Wielkim Tyrnowie, zm. 1 listopada 1953 w Belene^[1]) – bułgarski prawnik i polityk, minister spraw wewnętrznych Carstwa Bułgarii (1931-1934), dwukrotny minister finansów (1931, 1944), minister handlu i przemysłu (1944), deputowany do Zgromadzenia Narodowego 14. (1908—1911), 16. (1913), 17. (1914–1919), 18. (1919—1920), 19. (1920—1923), 20. (1923), 21. (1923—1927), 22. (1927—1931) i 23. (1931—1934) kadencji.

Syn Angeła i Anastasii. Ukończył studia prawnicze w Lipsku, tam też obronił pracę doktorską^[1]. Po powrocie do kraju wykonywał zawód adwokata i działał w Partii Demokratycznej^[1]. W 1908 wybrany po raz pierwszy deputowanym do Zgromadzenia Narodowego. Wspólnie z Aleksandrem Bałabanowem i Josephem Herbstem redagował prorządowe czasopismo Време (Wreme).

Po obaleniu rządu Aleksandra Stambolijskiego w 1923 Girginow związał się z Porozumieniem Demokratycznym, ale z czasem z niego wystąpił i powrócił do Partii Demokratycznej^[1]. W 1931 objął kierownictwo resortu spraw wewnętrznych w rządzie Nikoły Muszanowa. Po zamachu stanu w 1934 przeszedł do opozycji. W czasie II wojny światowej był zwolennikiem zachowania neutralności przez Bułgarię^[1].

2 września 1944 wszedł do rządu Konstantina Murawiewa jako minister finansów i minister handlu i przemysłu^[1]. Po przejęciu władzy przez komunistów skazany na rok więzienia. Wyszedł na wolność latem 1945 i podjął próbę odbudowania Partii Demokratycznej. Ponownie represjonowany od 1947, przymusowo eksmitowany wraz z rodziną z Sofii do Razgradu, a następnie do Dułowa w północno-wschodniej Bułgarii^[2]. W 1952 osadzony w obozie Belene. Zmarł 1 listopada 1953 w obozowym karcerze^[1]. Oficjalną przyczyną śmierci miał być wylew krwi do mózgu^[2].

W 1996 Sąd Najwyższy anulował wyrok komunistycznego sądu w sprawie Girginowa^[1].

• 1907: Парламентаризъм и поемането на властта
• 1919: Отговорностите в навечерието на войната и становището на Демократическата партия
• 1921: Държавното устройство на България
• 1922: Кабинетът на Малинов-Костурков в 1918 г.
• 1923: България пред Великата война
• 1926: Народната катастрофа. Войната 1912 – 1913
• 1936: Изпитанията във войната 1915 – 1918

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 120–121.