Andrzej Antoni Plichta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Antoni Plichta

Półkozic
Rodzina	Plichtowie herbu Półkozic
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1797 Kurdwanów
Data i miejsce śmierci	3 czerwca 1866 Wersal
Ojciec	Ignacy Plichta
Matka	Anna Świętosławska
Żona	Emilia Plichta

Andrzej Antoni Plichta herbu Półkozic (ur. 30 listopada 1797 w Kurdwanowie, zm. 3 czerwca 1866 w Wersalu) – radca stanu i sekretarz Rządu Narodowego Królestwa Polskiego w powstaniu listopadowym.

Urzędnik w Radzie Stanu Królestwa Polskiego od 1818. Od 1821 członek Narodowego Towarzystwa Patriotycznego, za co został aresztowany w lutym 1826, sądzony i skazany w 1828 przez sąd sejmowy. Wywieziony do twierdzy Pietropawłowskiej, skąd powrócił w marcu 1829.

W powstaniu listopadowym początkowo sekretarz Rady Najwyższej Narodowej. Jako żołnierz-ochotnik wziął udział w bitwie pod Grochowem w 1831. Wraz z rządem udał się na emigrację do Paryża. Współorganizował Komitet Tymczasowy Emigracji Polskiej, wszedł w skład Komitetu Narodowego Emigracji Polskiej. Od 1833 związał się ze Związkiem Jedności Narodowej. Współzałożyciel Towarzystwa Literackiego w Paryżu (jego sekretarz w latach 1836–1866). Współfundował Bibliotekę Polską. Był członkiem loży wolnomularskiej Kazimierz Wielki w 1819/1820 roku^[1].

Pochowany na Cmentarzu Montmartre.

• Andrzej Bierant, Sławomir Górzyński, Polacy pochowani na cmentarzu Montmartre oraz Saint-Vincent i Batignolles w Paryżu, Warszawa 1999, s. 43–44.
• J. F. Zieliński, Wspomnienia z tułactwa, Warszawa 1989