Andrzej Notkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Notkowski

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1946 Poznań
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 2003 Zakopane
Profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza Polski, historia prasy, prasoznawstwo
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1976 Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	1986 Uniwersytet Warszawski
Profesura	16 grudnia 1997
Polska Akademia Nauk
Status	członek Komisji Prasoznawczej
Nauczyciel akademicki, badacz
uczelnia	Instytut Badań Literackich PAN
Okres zatrudn.	1969–1992
Odznaczenia

Andrzej Notkowski (ur. 17 grudnia 1946 w Poznaniu, zm. 12 sierpnia 2003 w Zakopanem) – polski historyk, prasoznawca, profesor w Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie^[1].

W 1969 ukończył studia magisterskie na Uniwersytecie Warszawskim. W 1976 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie dysertacji pt. Polska prasa prowincjonalna Drugiej Rze­czypospolitej 1918–1939, napisanej pod kierunkiem prof. Andrzeja Garlickiego, a w 1986 stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych na podstawie rozprawy pt. Prasa w systemie propagandy rządowej w Polsce w latach 1926–1939. Studium techniki władzy^[1][2]. W 1997 uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych^[3].

Jego zainteresowania badawcze koncentrowały się wokół polskich ruchów politycznych XIX i XX wieku, historii prasy polskiej XIX i XX wieku oraz lokalnego czasopiśmiennictwa^[1].

W latach 1969–1992 pracował w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, w latach 1988–1991 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach, w latach 1995–2003 w Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Od 1996 wykładał także w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku oraz Wyższej Szkole Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Warszawie^[1].

Wśród wypomowanych przez niego doktorów znaleźli się: Jolanta Dzieniakowska (1994), Barbara Gierszewska (1994)^[3].

Był członkiem Komisji Prasoznawczej PAN Oddział w Krakowie oraz Polskiego Towarzystwa Historycznego^[1].

Należał do Związku Młodzieży Socjalistycznej, z którego został wykluczony w 1967^[4]. W latach 1989–1991 doradca ministra – kierownik Działu Analiz i Informacji Agencyjnej w Biurze Prasowym Rządu Urzędu Rady Ministrów. W latach 1990–1991 był doradcą przewodniczącego Komisji Likwidacyjnej RSW „Prasa-Książka-Ruch”.

W latach 1993–1994 był dyrektorem Biura Prasy i Informacji Ministerstwa Obrony Narodowej, a w latach 1994–1995 doradcą sekretarza stanu w tymże resorcie.

W 1999 „za wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej” został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi^[5].

Zmarł w Zakopanem, został pochowany na cmentarzu w Podkowie Leśnej^[1].

• Pod znakiem trzech strzał. Prasa Polskiej Partii Socjalistycznej w latach 1918–1939, 1997, ISBN 83-86663-28-6
• Prasa w systemie propagandy rządowej w Polsce 1926–1939: studium techniki władzy, 1987, ISBN 83-01-06946-5
• Polska prasa prowincjonalna Drugiej Rzeczypospolitej 1918–1939, 1982, ISBN 83-01-01155-6
• Ludwik Waryński, 1978 i 1989^[6][2]