Anna Ptaszycka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Anna Ptaszycka
Data i miejsce urodzenia

13 października 1911
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 października 1967
Kraków

Narodowość

polska

Alma mater

Politechnika Warszawska

Praca
Styl

modernizm

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Tadeusza i Anny Ptaszyckich oraz Janiny Nowackiej na cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Anna Jadwiga Ptaszycka (ur. 13 października 1911 w Warszawie, zm. 24 października 1967 w Krakowie) – polska architektka.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie Michała[1] i Janiny Nowackich (1890–1954)[2]. Od wczesnej młodości działała w harcerstwie. Studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, po ukończeniu nauki w 1936 poślubiła architekta Tadeusza Ptaszyckiego. W 1939 urodziła się ich córka Danuta Maria[3], która została geografem, architektem krajobrazu.

Podczas II wojny światowej prowadziła badania nad organizacją miejskich terenów zielonych, brała udział w walce konspiracyjnej w szeregach Związku Walki Zbrojnej, a następnie w Armii Krajowej, ps. Biała[4]. Po wybuchu powstania warszawskiego przyłączyła się do walk, osiągnęła stopień podporucznika.

Od lutego 1945 zaangażowała się w prace Biura Odbudowy Stolicy, w listopadzie tego samego roku dołączyła do męża, który za namową gen. Mariana Spychalskiego przyjął propozycję pracy w ramach Wrocławskiej Dyrekcji Odbudowy. Poza pracą w Biurze Planu Wrocławia pracowała naukowo w Katedrze Urbanistyki Politechniki Wrocławskiej pod kierunkiem Tadeusza Wróbla. W 1950 obroniła na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej pracę doktorską na temat Zieleni Wrocławia, kilka miesięcy później dołączyła do męża, który od roku mieszkał w Krakowie.

Od 1950 przez dwa lata była adiunktem na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Należała do grupy współorganizatorów Pracowni Planu Ogólnego, a następnie prowadziła ją do czerwca 1955. Miesiąc później została kierownikiem Miejskiej Pracowni Urbanistycznej Prezydium Rady Narodowej miasta Krakowa. Była członkiem Komisji Urbanistyki i Architektury Polskiej Akademii Nauk i Rady Narodowej miasta Krakowa.

W 1950 opublikowała monografię pt. Przestrzenie zielone w miastach (Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 227 ss.). W 1956 ukazała się pierwsza urbanistyczno-architektoniczna monografia Wrocławia, w której dwa pierwsze rozdziały zostały napisane przez Annę Ptaszycką.

W 1958 poważnie zachorowała i zmuszona była ograniczyć pracę zawodową, mimo to uczestniczyła w pracach SARP, podczas jednego z zebrań Oddziału Krakowskiego zasłabła i nie odzyskawszy przytomności zmarła mając 56 lat. Spoczywa na cmentarzu Rakowickim (kwatera LXVIII-11-10)[5].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b M.P. z 1955 r. nr 22, poz. 220 - Uchwała Rady Państwa z dnia 30 grudnia 1955 r. nr 0/1021 - na wniosek Ministerstwa Budownictwa Miast i Osiedli.
  2. ↑ Nagrobek na cmentarzu Rakowickim w Krakowie [dostęp 2024-07-11].
  3. ↑ Anna Jadwiga Nowacka M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-07-11].
  4. ↑ a b In memoriam - Pamięci Architektów Polskich - Anna Jadwiga Ptaszycka [online], www.archimemory.pl [dostęp 2024-07-11].
  5. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2024-07-11].
  6. ↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1164 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie budownictwa mieszkaniowego”.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anna_Ptaszycka&oldid=74246218”