Anninskoje – Wikipedia, wolna encyklopedia

Anninskoje
Аннинское
	; Ruina dworu Korsaków
Państwo	Rosja
Obwód	pskowski
Rejon	siebieski
Populacja ; • liczba ludności	; 8 (2010)
Nr kierunkowy	+7 81140
Kod pocztowy	182262
Tablice rejestracyjne	60
	Położenie na mapie obwodu pskowskiego Anninskoje
	Położenie na mapie Rosji Anninskoje
	56°11′58,0″N 28°41′47,5″E/56,199444 28,696528
	Multimedia w Wikimedia Commons

Anninskoje (ros. Аннинское; hist. Anińsk) – wieś w Rosji, w rejonie siebieskim obwodu pskowskiego, nad jeziorem Annińskim, około 17 km na południowy wschód od Siebieża.

Historia

Dobra te, nazywane Wolino, należały do województwa połockiego Rzeczypospolitej. Po I rozbiorze Polski w 1772 roku znalazły się na terenie Imperium Rosyjskiego i przeszły na własność Rosjanina Bakunina. W 1798 roku Wolino zostało kupione przez polskiego szlachcica Trojana Korsaka^[a]. Pierwotną siedzibą Korsaków były Dziernowicze, położone również w województwie połockim i również skonfiskowane przez władze carskie^[b].

Synem Trojana był Euzebiusz, marszałek siebieski, a jego najstarszą córką była Aniela. Po jej urodzeniu (około 1806 roku) Euzebiusz zmienił nazwę majątku na Anińsk. W rękach rodziny Korsaków Anińsk pozostał do 1917 roku. Po Euzebiuszu właścicielem Anińska był Piotr, również marszałek siebieski, powstaniec listopadowy (zm. w 1855 roku), po nim Bronisław (zm. w 1914 roku). Bronisław podzielił Anińsk między swoich troje dzieci. Siedzibę rodu i folwark z zabudowaniami otrzymał jego starszy syn, Bogdan (albo Bohdan, ur. w 1875 roku)^[1]. W latach 80./90. XIX wieku we wsi działały: gorzelnia, cegielnia i młyn^[2].

W 1847 roku w Anieńsku i okolicy wystąpiły rozruchy chłopskie, spowodowane pogłoską, że w ramach wynagrodzenia za 3 lata pracy przy budowie kolei chłopi zostaną uwłaszczeni. W wyniku tej plotki chłopi wzięli sprawy we własne ręce, opuszczając pracę i grabiąc majątki, na których pracowali. W sumie w rozruchach wzięło udział około 2700 osób. Po około 3 tygodniach porządek został siłą przywrócony.

W 1906 roku we wsi mieszkało 187 osób.

W czasie I wojny światowej u Korsaków mieszkali Eugeniusz i Zofia Romerowie.

W 1917 roku Anińsk znalazł się w ZSRR. W 1930 roku działał tu sowchoz „Wola”.

Dawny dwór

Korsakowie, nabywszy majątek, zastali w nim mały, murowany dworek. Euzebiusz Korsak wybudował obok znacznie obszerniejszy, choć drewniany dwór, który przetrwał do rewolucji październikowej. Dwór miał charakter trójczłonowy: środkowa część była piętrowa, dwa boczne człony były parterowe. Głównym akcentem elewacji frontowej był reprezentacyjny, kryty podjazd: powozy podjeżdżały pod obszerny balkon wsparty na 4 kolumnach. Od strony ogrodu znajdował się duży taras wsparty na półkolistych arkadach^[1].

Po obu stronach wielkiego frontowego gazonu znajdowały się podłużne oficyny. Ponadto w pobliżu stały: zabytkowy spichlerz i lodownia^[1].

Dwór był przepięknie usytuowany, około 100 m od brzegów jeziora Anińskiego. Na półwyspie jeziora rozciągał się sad otoczony dzikim ogrodem. Jezioro składa się z dwóch części połączonych ze sobą wąskim przesmykiem, przez który przerzucono drewniany mostek. Tuż przy mostku znajdowała się sześcioboczna unicka kaplica. Na środku jeziora znajduje się wyspa, na której często spożywano podwieczorki^[1].

W połowie drogi między dworem a gorzelnią stał rodzinny grobowiec o trzech murowanych nawach, przykryty od góry ziemią i trawą^[1].

Obecnie istnieje tu ruina jednego z dworów, zrujnowana oficyna, ruiny stajni, fundamenty drugiego dworu i zdegradowany, dziki park^[3]. Stanowią one tzw. zabytek o lokalnym znaczeniu o nazwie „Park dworski imienia Bakuninów”.

Majątek w Anińsku został opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego^[1].

Uwagi

↑ Przedstawiona historia Anińska oparta jest na relacji Włodzimierza Korsaka, cytowanego w dziele Aftanazego. Jednak Trojan Korsak żył w latach 1720–1773, i – jak zauważa Aftanazy – nie mógł kupić Anińska w 1798 roku. Anińsk został kupiony albo wcześniej, albo dopiero przez jego syna Euzebiusza.
↑ Powodem konfiskaty Dziernowicz – według rodzinnej legendy – było, jak wynika z relacji Włodzimierza Korsaka, cytowanego przez Aftanazego, to, że Piotr Korsak wyrzucił oficera rosyjskiego przez okno z piętra dworu. Oficer ten bowiem w czapce i płaszczu ośmielił się wejść do pokoju sypialnego, w którym leżała małżonka pana domu.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 1: Województwa mińskie, mścisławskie, połockie, witebskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 199–200, ISBN 83-04-03713-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .
↑ Annińsk, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 32 .
↑ Anińsk na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-04-19].

[1] Przedstawiona historia Anińska oparta jest na relacji Włodzimierza Korsaka, cytowanego w dziele Aftanazego. Jednak Trojan Korsak żył w latach 1720–1773, i – jak zauważa Aftanazy – nie mógł kupić Anińska w 1798 roku. Anińsk został kupiony albo wcześniej, albo dopiero przez jego syna Euzebiusza.

[2] Powodem konfiskaty Dziernowicz – według rodzinnej legendy – było, jak wynika z relacji Włodzimierza Korsaka, cytowanego przez Aftanazego, to, że Piotr Korsak wyrzucił oficera rosyjskiego przez okno z piętra dworu. Oficer ten bowiem w czapce i płaszczu ośmielił się wejść do pokoju sypialnego, w którym leżała małżonka pana domu.

[RA-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 1: Województwa mińskie, mścisławskie, połockie, witebskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 199–200, ISBN 83-04-03713-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .

[S151-4] Annińsk, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 32 .

[R-5] Anińsk na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-04-19].

[a]

[b]

[1]

[2]

[3]