Antena dipolowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antena dipolowa – najstarszy rodzaj anteny. Słowo dipol pochodzi z języka greckiego i oznacza układ dwubiegunowy.

Antena dipolowa składa się przeważnie z dwóch symetrycznych ramion zasilanych za pomocą symetrycznej linii transmisyjnej. Jest ona wówczas tak zwaną anteną symetryczną, gdyż prądy płynące w obu ramionach anteny są równe co do amplitudy i mają przeciwne zwroty. Można spotkać również anteny dipolowe o niesymetrycznych ramionach oraz anteny zasilane bocznikowo, optymalizowane, załamane. Anteny dipolowe ze względu na słabe parametry (wąskie pasmo pracy, mały zysk kierunkowy) występują rzadziej jako samodzielne, pojedyncze anteny, a częściej stosuje się je jako elementy składowe bardziej skomplikowanych i rozbudowanych układów antenowych.

• dipol prosty (a)
• dipol pętlowy (b)
• dipol prosty zasilany bocznikowo (c)
• dipol szerokopasmowy (d)
• dipol załamany (e)
• dipol optymalizowany (f)

• prosta budowa
• niskie koszty produkcji
• łatwa adaptacja z innymi rodzajami anten
• możliwość tworzenia dużych układów antenowych, na przykład kilka połączonych odpowiednio z sobą anten Yagi-Uda
• łatwy dostęp

• wąskie pasmo pracy (co może być zaletą)
• mały zysk energetyczny