Antoni Kieniewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
Ksiądz | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 16 czerwca 1941 |
Data i miejsce śmierci | 13 grudnia 2022 |
Miejsce pochówku | |
Wikariusz parafii św. Aleksandra w Warszawie | |
Okres sprawowania | 2010–2017 |
Rezydent parafii Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Warszawie | |
Okres sprawowania | 2018–2022 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Inkardynacja | |
Diakonat | 2009 |
Prezbiterat | 22 maja 2010 |
Strona internetowa |
Antoni Michał Kieniewicz (ur. 16 czerwca 1941 w Warszawie jako Andrzej Kieniewicz, zm. 13 grudnia 2022 tamże) – polski kartograf, duchowny katolicki, prezbiter[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w czasie II wojny światowej w Warszawie. Po wojnie mieszkał z rodzicami przez krótki czas w Bydgoszczy, a następnie w Milanówku pod Warszawą, gdzie ukończył szkołę podstawową. Po przeprowadzce w 1955 do Warszawy uczył się w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana, gdzie w 1958 r. zdał maturę[2]. Rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Łączności. Po dwóch latach zdecydował się studiować geografię, początkowo na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu (1961 r.), a następnie, od drugiego roku na Uniwersytecie Warszawskim w Instytucie Biologii i Nauk o Ziemi[1]. Pracę magisterską obronił w 1967 r. z tematu: Ogólnogospodarcza szkolna mapa województwa bydgoskiego w skali 1:250 000 pod kierunkiem doc. dra hab. Lecha Ratajskiego[3]. W tym samym roku rozpoczął pracę w Państwowym Przedsiębiorstwie Wydawnictw Kartograficznych, gdzie pracował zgodnie z wykształceniem na stanowisku redaktora map, a przez pewien czas także w Dziale Produkcyjno-Handlowym przedsiębiorstwa. W trakcie pracy w zawodzie kartografa opracował wiele tytułów map szkolnych, ogólnogeograficznych, turystycznych, planów miast, map i atlasów samochodowych oraz tematycznych. Był również autorem artykułu Plany Warszawy w latach 1949–1979 opublikowanego w „Kronice Warszawy” nr 2/42, s. 164–175 z 1980 r. W pierwszej połowie lat 90. XX wieku był jednym z prekursorów w PPWK S.A. cyfrowego opracowania map w programach graficznych, w miejsce dotychczasowego ręcznego ich kreślenia[4]. W 2001 przeszedł na emeryturę[5].
Kapłaństwo
[edytuj | edytuj kod]Antoni Kieniewicz od 1978 roku działał wraz z żoną Marzeną we wspólnotach Drogi Neokatechumenalnej, początkowo w parafii Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie, następnie również w Bydgoszczy, już jako katechista. Po śmierci żony, w 2005 roku rozpoczął świeckie studia teologiczne w seminarium misyjnym Redemptoris Mater w Warszawie. W 2007 roku po spotkaniu z abp. Kazimierzem Nyczem uzyskał jego zgodę na wstąpienie do seminarium duchownego, które ukończył po trzech latach nauki. W 2009 roku uzyskał święcenia diakonatu a rok później, mając 69 lat, został prezbiterem. Mszę prymicyjną koncelebrował razem z nim jego syn, Piotr, który został księdzem siedemnaście lat wcześniej[5].
Przez dwanaście lat Antoni Kieniewicz pracował jako wikariusz i rezydent w parafiach Archidiecezji Warszawskiej, początkowo św. Aleksandra na placu Trzech Krzyży, następnie w Konstancinie-Jeziornie w parafii św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny oraz w parafii Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła przy ul. Domaniewskiej, równolegle był katechistą w Neokatechumenacie. W 2021 roku metropolita warszawski uhonorował go przywilejem noszenia rokiety i mantoletu w kolorze czarnym[6].
Zmarł w grudniu 2022 roku, pochowany został w grobie rodzinnym na Starych Powązkach w Warszawie[7].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jego ojciec Stefan Kieniewicz był historykiem, specjalizującym się w historii Polski XIX wieku, brat Jan Kieniewicz – również historykiem oraz dyplomatą, zaś siostra Teresa – zakonnicą, karmelitanką[8][9].
W 1965 roku wziął ślub z Marzeną Amborską, z którą miał czworo dzieci: Piotra (ur. 1967), Łukasza (1970), Mateusza (1980) oraz przysposobioną w 1982 córkę Annę. Najstarszy syn, Piotr Kieniewicz wstąpił do Zgromadzenia Księży Marianów, został wyświęcony na księdza w 1993 roku[1].
W chwili śmierci Antoni Kieniewicz miał ośmioro wnuków[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Z życia wzięte bis – Życiorys [online], Z życia wzięte bis [dostęp 2022-12-27] (pol.).
- ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1958 (jako Andrzej Kieniewicz). wne.uw.edu.pl. [dostęp 2023-01-21].
- ↑ Prace i Studia Geograficzne, Uniwersytet Warszawski, Wydział Geografii i Studiów Regionalnych, t. 26 (Suplement), Warszawa 2015, s. 52, ISBN 978-83-62089-36-9 .
- ↑ 50 lat PPWK, 80 lat Książnicy-Atlas, Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych im. E. Romera SA, 2001, s. 34, ISBN 83-7329-018-4 .
- ↑ a b Fundacja Opoka , Panu Bogu się nie odmawia [online], Fundacja Opoka, 24 października 2012 [dostęp 2022-12-27] .
- ↑ Katolicka Agencja Informacyjna KAI , Zmarł ks. Antoni Kieniewicz – ojciec ks. Piotra Kieniewicza | eKAI [online], eKAI | Portal Katolickiej Agencji Informacyjnej, 13 grudnia 2022 [dostęp 2022-12-27] .
- ↑ Ks. Antoni Kieniewicz spocznie na Starych Powązkach. Za życia doczekał się gromadki dzieci i wnuków [online], www.se.pl [dostęp 2023-02-02] .
- ↑ Rydzyna, czyli początek [online], forumakademickie.pl [dostęp 2023-02-02] .
- ↑ Święcania taty – Sakrament kapłaństwa – Adonai.pl [online], adonai.pl [dostęp 2023-02-02] .
- ↑ WPROST.pl, Nie żyje ks. Antoni Kieniewicz. Miał czworo dzieci i ośmioro wnucząt [online], Wprost, 14 grudnia 2022 [dostęp 2023-02-02] (pol.).