Apollo 7 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Apollo 7
	Dane misji
Indeks COSPAR	1968-089A
Zaangażowani	Stany Zjednoczone
Oznaczenie kodowe	CSM-101
	Pojazd
Statek kosmiczny	Apollo 7
Masa pojazdu	20 533 kg
Rakieta nośna	Saturn IB AS-205
	Załoga
	; Załoga Apollo 7 (22 maja 1968)
Dowódca	Walter Schirra
Załoga	Donn Eisele, Walter Cunningham
	Start
Miejsce startu	Kennedy Space Center; wyrzutnia LC 34
Początek misji	11 października 1968 roku; 15:02:45 UTC
	Orbita okołoziemska
Liczba orbit	163
Apogeum	452 km
Perygeum	165 km
	Lądowanie
Miejsce lądowania	Atlantyk 27°32′N 64°04′W/27,533333 -64,066667 (wodowanie)
Lądowanie	22 października 1968; 12:11:48 UTC
Czas trwania misji	10 d 20 h 9 min 3 s
Przebyta odległość	7,3 mln km
Liczba okrążeń Ziemi	163
	Program Apollo
	Multimedia w Wikimedia Commons

Apollo 7 – pierwszy lot załogowy w ramach programu Apollo. Pierwsza amerykańska wyprawa z trzyosobową załogą.

Podstawowe dane

źródło^[1]

Statek kosmiczny: CSM-101
Rakieta nośna: AS-205
Stanowisko startowe: 34
Start: 11 października 1968, 10:02:45 EST
Azymut startu: 72°
Apogeum: 452 km (orbita najwyższa)
Perygeum: 165 km
Liczba okrążeń: 163
Czas trwania misji: 10 dni 20 godz. 9 min. 3 s.
Wodowanie: 22 października 1968, 06:11:48 EST

Statek kosmiczny i rakieta nośna

źródło^[1]

Czas dostarczenia elementów do KSC

Statek kosmiczny: maj 1968
Pierwszy stopień rakiety nośnej (S-IB): marzec 1968
Drugi stopień rakiety nośnej (S-IVB): kwiecień 1968
Instrument Unit (IU): kwiecień 1968
Masa startowa statku kosmicznego: 20 553 kg
Masa startowa rakiety nośnej: 592 670 kg

Cele główne misji

Test statku Apollo w locie załogowym.
Test procedur i infrastruktury naziemnej w locie załogowym.
Wykazanie zdolności statku Apollo do przeprowadzenia spotkania z innym obiektem na orbicie.

Zrealizowano wszystkie główne cele misji. Wykonano też wszystkie zaplanowane testy.

Opis celów misji

źródło^[1]

Uzyskanie danych o zużyciu powłoki termicznej głównego radiatora ECS.
Wyznaczenie orientacji statku za pomocą żyroskopowego układu odniesienia.
Wykonanie manewrów z użyciem silników SPS i RCS pod kontrolą komputera.
Test automatycznej i ręcznej orientacji statku silnikami RCS.
Test działania podsystemów zarządzania wodą w warunkach lotu.
Wykonanie obserwacji gwiazd i krawędzi tarczy Ziemi w celu opracowania modelu krawędzi tarczy.
Uzyskanie danych o zużyciu zasobów statku Apollo w trakcie misji.
Test pozyskiwania wody z ogniw paliwowych w stanie nieważkości.
Ocena osiągów silnika SPS w przestrzeni kosmicznej.
Ocena funkcjonowania systemu łączności w paśmie S pomiędzy Apollo a MSFN.
Przeprowadzenie testów odpalenia silnika SPS z minimalnym ciągiem.
Ocena warunków pracy na pokładzie statku kosmicznego.
Test funkcjonowania toalety w warunkach lotu.
Test zapasowego obiegu chłodzenia.
Przeprowadzenie spotkania statku Apollo ze stopniem S-IVB.
Optyczna obserwacja celu dokowania za pomocą sekstantu.
Przeprowadzenie separacji statku Apollo od stopnia S-IVB.
Uzyskanie danych o wibracjach statku Apollo.
Wykonanie kolorowych i czarno-białych fotografii powierzchni Ziemi z orbity.
Wykonanie kolorowych fotografii obszarów pokrytych chmurami do analiz meteorologicznych.
Test wejścia w atmosferę z orbity okołoziemskiej pod kontrolą komputera pokładowego.
Ocena działalności systemu sterowania wejściem w atmosferę podczas pracy silnika SPS i po jej zakończeniu.

Przebieg misji

Start odbył się 11 października 1968 roku o godzinie 15:02:45 UTC. Miejscem startu był kosmodrom na Przylądku Kennedy’ego. Rakietą nośną była rakieta Saturn IB (udźwig tej rakiet był pięć razy mniejszy od Saturna V). Statek został wprowadzony na początkową orbitę o parametrach 228 x 284 km. Ponieważ Apollo 7 nie został wyposażony w lądownik księżycowy LM, osłona drugiego stopnia rakiety zawierała jedynie ramę do której zamontowano cel do symulacji dokowania, przeznaczony do ćwiczeń z udziałem pilota misji, Donna Eisele^[1].
Przed i w trakcie startu kabina była wypełniona mieszaniną tlenu i azotu w stosunku 6:4, co stanowiło rezultat tragicznej lekcji, jaką stanowił dla NASA pożar na pokładzie Apollo 1. Z czystego tlenu składała się atmosfera wewnątrz skafandrów załogi. Zawartość tlenu zaczynała rosnąć w kabinie dopiero po starcie, zmierzając stopniowo do 100% przy ciśnieniu 345 hPa. W porównaniu ze statkami wykorzystywanymi we wcześniejszych programach kosmicznych, kapsuła Apollo była stosunkowo wygodna – astronauci mogli się w miarę swobodnie poruszać, a nawet przygotowywać ciepłe posiłki. Silnik statku Apollo spisał się znakomicie, wykonując nie tylko krótko- i długotrwałe odpalenia, ale także dużą liczbę odpaleń w trakcie lotu. Był to największy silnik, jakim załoga mogła sterować ręcznie, kontrolując kierunek wektora ciągu. Ćwiczenia obejmowały m.in. orbitalne spotkanie przeprowadzone jedynie za pomocą obserwacji wzrokowej i ustalenie orientacji statku w stosunku do celu dokowania za pomocą sekstantu. Ani rakieta nośna, ani statek kosmiczny nie spowodowały żadnych kłopotów. Zanotowano jedynie drobne anomalie, które były korygowano przez systemy zapasowe^[1]. Załoga testowała działanie systemów nawigacyjnych i sterujących.

Po starcie załoga dość szybko zaczęła się nudzić codzienną monotonią, która wraz z przeziębieniem Schirry wprawiała całą trójkę w kłótliwy nastrój. Ucierpiała na tym kariera obu młodych astronautów. Ani Cunningham, ani Eisele nigdy więcej nie polecieli w Kosmos^[2]. Jednak misja zakończyła się sukcesem. Nowy trzyosobowy statek sprawdził się i był gotów podjąć zadania, do których został stworzony.

Wodowanie kapsuły z astronautami odbyło się 22 października 1968 o godzinie 12:11:48 UTC. Miejsce wodowania: zachodni Atlantyk, 27°38′N, 64°09′W. Załogę na pokład podjął pełniący rolę okrętu ratowniczego, lotniskowiec USS Essex (CV-9) o godz. 13:08 UTC. Statek CM został podjęty 22 października 1968 o 14:03 UTC^[1].

Podsumowanie

źródło^[1]

Pierwszy załogowy lot Apollo.
Pierwszy lot statku Apollo wersji Saturn I Block 2.
Pierwszy lot z wykorzystaniem skafandrów kosmicznych Apollo.
Pierwszy lot z pełnym wyposażeniem załogi.
Pierwsza transmisja telewizyjna na żywo z kosmosu podczas misji załogowej.

Załoga

dowódca: Walter Schirra (3)
pilot modułu dowodzenia: Donn Eisele (1)
pilot modułu księżycowego: Walter Cunningham (1)

Załoga rezerwowa

dowódca: Thomas P. Stafford
pilot modułu dowodzenia: John W. Young
pilot modułu księżycowego: Eugene A. Cernan

Naziemna załoga wspierająca

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Robert Godwin: Apollo. Początek programu.. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2011, s. 56-60, seria: Historia podboju Kosmosu. ISBN 978-83-7648-831-8.
↑ Gene Kranz: Porażka nie wchodzi w grę. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2010, s. 241. ISBN 978-83-7648-467-9.

Bibliografia

Andrzej Marks, Droga do Księżyca, Wiedza Powszechna Warszawa 1969
Andrzej Marks, Księżyc, Państwowe Wydawnictwo Naukowe Warszawa 1970

[apollo-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Robert Godwin: Apollo. Początek programu.. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2011, s. 56-60, seria: Historia podboju Kosmosu. ISBN 978-83-7648-831-8.

[gene-2] Gene Kranz: Porażka nie wchodzi w grę. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2010, s. 241. ISBN 978-83-7648-467-9.

[1]

[2]