Apsyda (architektura) – Wikipedia, wolna encyklopedia
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4d/Apsis.svg/240px-Apsis.svg.png)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e3/2016_Koscio%C5%82_Niepokalanego_Pocz%C4%99cia_NMP_w_Niemczy_02.jpg/240px-2016_Koscio%C5%82_Niepokalanego_Pocz%C4%99cia_NMP_w_Niemczy_02.jpg)
Apsyda (lub absyda) – pomieszczenie na rzucie półkola, półelipsy lub wieloboku, dostawione do bryły budynku, często świątyni i otwarte do jej wnętrza. Zazwyczaj zamyka prezbiterium, czasem nawy boczne i ramiona transeptu lub westwerk. Apsyda jest zwykle mniejsza lub równa bryle części budynku, która jest przez nią zamknięta[1]. Występowała już w architekturze rzymskiej, stąd przejęta przez chrześcijaństwo[2].
Apsydy półkoliste występowały od wczesnego chrześcijaństwa do romanizmu. Gotyk stosował przeważnie wieloboczne zamknięcia naw, które czasem są też określane mianem apsyd.
Mała absyda, dostawiona do większej, zwana jest apsydiolą[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Witold Szolginia: Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich. Architektura i Budownictwo. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1975, s. 1-2.
- ↑ a b Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 18. ISBN 83-01-12365-6.
Kontrola autorytatywna (element architektoniczny):