Arcybiskupstwo magdeburskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2018-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Arcybiskupstwo magdeburskie (niem. Erzstift Magdeburg, łac. Archiepiscopatus Magdeburgensis) – niemiecka archidiecezja katolicka ze stolicą w Magdeburgu na czele której stali arcybiskupi Magdeburga, istniejąca w latach 968–1545, wolny kraj Świętego Cesarstwa Rzymskiego od XII wieku do 1680, kiedy to zostało przekształcone w świeckie księstwo magdeburskie, połączone unią z Brandenburgią. Księstwo istniało odrębnie do 1806.

Z prośbą o założenie arcybiskupstwa wystąpił król Niemiec Otton I Wielki, podczas koronacji na cesarza w Rzymie (2 lutego 962). Papież Jan XII wyraził zgodę. Z powodu protestu metropolity Moguncji arcybiskupstwo zostało utworzone w 968. Przypisano do niego dwa istniejące biskupstwa wieleckie (odebrane arcybiskupowi Moguncji): w Brennie i Hobolinie oraz powołano trzy nowe biskupstwa: w Miśni, Żytycach i Merseburgu. Metropolita Moguncji otrzymał w zamian biskupstwa w Pradze i Ołomuńcu, utworzone w latach 973–975.

W latach 1545–1680 powoływano administratorów tej archidiecezji, którymi przeważnie zostawali protestanci. Zgodnie z ustaleniami pokoju westfalskiego, po śmierci ostatniego jej administratora, w 1680 arcybiskupstwo uległo sekularyzacji i weszło jako odrębne księstwo Rzeszy w skład Brandenburgii.

Arcybiskup magdeburski posiadał pierwszeństwo wśród duchownych członków kurii książęcej Sejmu Świętego Cesarstwa Rzymskiego.