Asuka (okres) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Asuka (jap. 飛鳥時代 Asuka-jidai) – okres w historii Japonii w latach 538–710. Wspólnie z okresem Kofun określany jest mianem okresu Yamato.

W okresie Asuka na terenie Japonii powstało 46 świątyń buddyjskich. Japończycy nauczyli się od imigrantów techniki wyrobu papieru, laki i farb olejnych. Naród japoński wykształcił własnych artystów i rzemieślników. Obok sztuk plastycznych dużą rolę w życiu kulturalnym dworu zaczęła odgrywać poezja (chińska i japońska).

• wprowadzenie buddyzmu (538 lub 552 r.) i ustanowienie go oficjalną religią państwową (594 r.)
• wprowadzenie systemu datowania nengō w 645 r. – pierwszym nengō było Taika
• reformy polityczne:
  • Konstytucja Siedemnastu Artykułów przypisywana księciu Shōtoku (604 r.)
  • reforma Taika cesarza Kōtoku (646 r.)
  • Kodeks Ōmi (668–671)
  • Kodeks Kiyomihara (681–689)
  • Kodeks Taihō (702 r.)

Edykty cesarskie były napisane i sponsorowane przez szkoły konfucjańskie na dworze Yamato i stanowiły podstawy japońskiego systemu cesarskiego i rządzenia. Zgodnie z tymi reformami władcą nie był już – jak do tej pory – przywódca klanu, ale cesarz - tennō, który rządził z woli niebios i posiadał całkowitą władzę.

Zgodnie z tymi edyktami, Japonia od tej pory nie składała się z oddzielnych krain, ale z prowincji cesarskich, które były kierowane przez scentralizowany aparat administracyjny. Niektórzy dopiero od tego czasu datują powstanie Japonii.

Okres Asuka charakteryzował się gwałtownym rozwojem architektury i sztuki związanej z buddyzmem. Rozwój na szeroką skalę budownictwa sakralnego przyczynił się do importu nieznanych w Japonii technik plastycznych i kanonów estetycznych. Głównymi przykładami architektury tego okresu są świątynie Asuka-dera, Hōryū-ji i Shitennō-ji^[1].

Sztuka późnego okresu Asuka wydzielana jest zazwyczaj jako osobna epoka, zwana Hakuhō^[2].

• Shōtoku

• Jolanta Tubielewicz Historia Japonii, Ossolineum, Wrocław 1984, ISBN 83-04-01486-6

• Świątynie buddyjskie okresu Asuka (ang.)